“Zij doen nu waar wij altijd van hebben gedroomd”
Tekst en beeld door Dirk Wanrooij, vanuit Caïro
De sfeer was relatief kalm na de bloedige veldslag die zaterdagnacht plaats had gevonden rondom het ministerie van Binnenlandse Zaken. Demonstranten hadden geprobeerd het complex te bestormen, maar werden tegengehouden door veiligheidsdiensten die met scherp schoten op de menigte. Het resultaat werd vandaag duidelijk.
De straten rondom het ministerie waren bedekt met uitgebrande auto’s, glasscherven, barricades en stenen. Bij de tot provisorisch ziekenhuis verbouwde moskee achter het plein vertelde een dokter dat er de dag ervoor vijftien mensen bezweken waren aan hun verwondingen.
Gewonden werden nog altijd behandeld. Een jongen van in de twintig werd door zijn vrienden bijgestaan terwijl specialisten probeerden een kogel uit zijn knie te verwijderen. Dokters uit de hele stad hebben zich aangemeld om in ploegendiensten de noodhospitalen te bemannen. Medicatie wordt aangeleverd door de mensen.
Dergelijke zelfredzaamheid houdt momenteel de stad draaiende. De buurten worden beschermd door burgermilities die met messen, stokken, zwaarden en zelfs geweren de wacht houden. Barricades zijn opgeworpen op elke straathoek, en het weinige verkeer wordt door burgers gecontroleerd. Een groep jongens van nog geen vijftien jaar oud hield de taxi waarin ik naar huis kwam staande. Ze controleerden de achterbak van de taxi en vroegen naar het rijbewijs van de chauffeur.
Dit allemaal omdat men ervan overtuigd is dat het veiligheidsapparaat de plundercampagnes organiseert om angst te zaaien. Zaterdagnacht kwamen in het activistenhuis waar ik verblijf bevestigde berichten binnen over plunderaars met identiteitskaarten van de veiligheidsdiensten.
Op Tahrir is ondertussen een collectieve camping uit de grond gestampt. Mensen zitten op tapijten of staan onvermoeibaar te scanderen. Water en eten worden aangeleverd en gedeeld, de sfeer is vrolijk en vastberaden. Het is verbluffend om mensen te aanschouwen die voor het eerst in dertig jaar kennis maken met vrijheid.
De mensenmassa’s vertegenwoordigen een dwarsdoorsnede van de bevolking, advocaten, arbeiders, ouderen, kinderen, mannen en vrouwen. Een man van in de zestig zei tegen me dat hij jaloers is op de huidige generatie. “Zij doen nu waar wij altijd van hebben gedroomd”, zo zei hij. Maar ook alle politieke stromingen zijn vertegewoordigd. Volledig gesluierde vrouwen scanderen zij aan zij met geharde communisten. Het is werkelijk waar een revolutie van het volk. Onderweg naar het plein riep een man vanaf de stoep de voorbijgangers toe: “koester de revolutie!”
De politieke ontwikkelingen lijken niets uit te halen. De ingrepen in de samenstelling van de regering overtuigen niemand. Het leger leek vandaag iets meer afstand te bewaren dan in voorgaande dagen, wellicht in afwachting van bevelen. De met oorverdovend lawaai overvliegende f-16’s op zondagmiddag waren een duidelijke intimidatie. Maar als het leger zich tegen het volk keert, zal het een steeds beter georganiseerde vijand hebben.
Terwijl de toespraak van Baradei de aandacht van internationale media trok, werd er elders op het plein een spandoek opgehangen met daarop “de eisen van de volksrevolutie”. De zes duidelijke en breedgedragen eisen luiden als volgt:
1. Mubarak moet opstappen
2. De berechting van Mubarak
3. De berechting van Habib El-Adly, de ex-minister van Binnenlandse Zaken
4. Een nieuwe grondwet
5. Een interim regering van nationale eenheid
6. Ontmanteling van het parlement en de senaat
In Washington, Tel-Aviv en in de achterkamertjes van de slinkende macht in Caïro worden onwaarschijnlijk overuren gedraaid. Maar de boodschap verspreidt zich. Zondag gingen mensen in buurland Soedan de straat met een boodschap voor hun leiders: Is sha’b yurid isqat il nizam! “Het volk wil af van het systeem.”
