Witwaspraktijken bij ING onderstrepen winstzucht

Jarenlang was het mogelijk om geld wit te wassen bij de ING , een van de grootste banken in Nederland. Om hoeveel geld het precies gaat zal nooit bekend worden, want de zaak is afgedaan met een boete. De witwaspraktijken tonen opnieuw aan dat banken tegen elke prijs uit zijn op het maken van winst.

Door Kees Hoogendijk

Het Openbaar Ministerie heeft vier witwaszaken onderzocht en alleen daarbij ging het al om honderden miljoenen euro’s. Bij de ING kun je 15.000 euro per rekening storten. Voor bedragen daarboven moet iemand zich eerst legitimeren aan de balie.

Dat was misschien zo op papier, maar in de praktijk gebeurde dat maar weinig. De Nederlandse Bank tikte ING in 2008 al op de vingers, zonder resultaat. Pas zeven jaar later, toen de controle nog steeds niet op orde was, kreeg de bank een dwangsom opgelegd.

Hans Wijers, voorzitter van de raad van commissarissen, liet een week na de schikking weten dat de positie van topman Ralph Hamers niet ter discussie staat. Hamers had eerder dit jaar natuurlijk ook al flink moeten inleveren, doordat zijn bescheiden jaarinkomen van 1,9 miljoen euro niet werd verhoogd naar 3 miljoen euro. Wat overigens geen vrijwillig offer was, maar gebeurde na flinke maatschappelijke onrust. Financieel topman Koos Timmermans stapte uiteindelijk wel op. Volgens Wijers was dit ‘wel op z’n plaats’ want ‘dit raakt ons diep’.

De zaak is nu geschikt met een boete van 675 miljoen euro, plus 100 miljoen euro die de bank heeft uitgespaard door jarenlang de eigen winst boven de wet te stellen. Voor die 775 miljoen is ING af van alle aansprakelijkheid voor de periode vanaf 1 januari 2010 tot begin september dit jaar. Dat lijkt een groot bedrag, maar voor de bank is het minder dan de helft van de winst van het tweede kwartaal van dit jaar, en maar een kleine 16 procent van de jaarwinst in 2017.

Het afdoen van deze zaak met een schikking valt bovendien niet uit te leggen aan al die mensen die voor de kleinste snelheidsovertreding al een forse boete kunnen verwachten. Daarbij is schikken nooit aan de orde.

Kennelijk gelden voor de ING andere spelregels, maar ook andere banken gaan niet vrijuit. Twee jaar geleden constateerde De Nederlandsche Bank nog dat álle banken in Nederland onvoldoende zicht hebben op wie hun klanten zijn en wat voor transacties zij doen, dat ze verdachte transacties te weinig melden en automatische controlesystemen slecht instellen.

Dat banken hiermee wegkomen laat zien dat de echte macht niet in handen is van de politiek, maar van grote bedrijven en banken.