Wie trekt lering uit het bloedbad op de Love Parade?

Twee weken geleden kwamen 21 mensen op afschuwelijke wijze om het leven bij het technofestival Love Parade in Duisburg. Rosemarie Nünning, lid van de linkse partij Die Linke en aanhanger van het socialistische magazine Marx21, wil weten wie daar in Duitsland de verantwoordelijkheid voor neemt.
9 augustus 2010

De Love Parade was een ramp die stond te gebeuren. Het lijkt erop dat bijna iedereen die bij het evenement betrokken was dat wist, maar uiteindelijk bleek winst belangrijker dan menselijke levens.

In de weken voorafgaand aan het festival meldden politiechefs aan de organisatoren dat het gebruik van een oude spoortunnel als de belangrijkste in– en uitgang een vergissing zou zijn. Rainer Wendt, hoofd van de nationale politievakbond, zegt dat zijn waarschuwingen over de gevaren niet werden opgevolgd. ‘Ik vertelde hen een jaar geleden al dat Duisburg niet een geschikte locatie voor de Love Parade is. Het is te klein en te krap,’ zei hij, ‘maar ik was in hun ogen een spelbreker en een beveiligingsfanaticus.’

Enkele dagen vóór de poorten openden voorspelden verschillende bloggers al onheil. Een bericht zei: ‘Willen ze werkelijk de toegang door een éénbaanstunnel laten lopen? Niet te geloven!! Ik zie de sterfgevallen na het laatste concert al voor me, wanneer iedereen het terrein wil verlaten langs deze weg.’ Maar organisator Rainer Schaller en burgemeester Adolf Sauerland legden al deze waarschuwingen naast zich neer. Nu beweren beide mannen dat de ramp niets met hen te maken heeft.

Marketingmiddel

Miljonair Schaller kocht het merk Love Parade in 2006. Zijn Lopavent onderneming organiseerde het evenement en gebruikte het als een marketingmiddel voor zijn McFit fitness studio’s. Lopavent wilde de kosten zo laag mogelijk houden. Daarnaast lijkt het erop dat de lokale overheid zo wanhopig was om de Love Parade aan te trekken dat zij er bijna alles aan deed om Schaller gelukkig te stemmen, waaronder het schenken van 640.000 euro om het festival in haar stad te laten plaatsvinden.

De stad versoepelde vervolgens de veiligheidsvoorschriften. Zo werd er afstand gedaan van verplichte regels met betrekking tot de brandveiligheid in de vergunning, welke enkele uren voordat het evenement begon werd afgegeven.

Volgens de gepubliceerde plannen werd er met een maximum van 250.000 bezoekers rekening gehouden voor het festivalterrein. Tegen de middag waren het er al ongeveer een miljoen. Politie en beveiligingspersoneel deden een wanhopige poging om de toegangswegen te blokkeren, met name bij de tunnels, maar dit leidde tot verdrukking en uiteindelijk tot doden.

Mensenmassa

Het plan van de organisatoren voor de beheersing van de mensenmassa omvatte 24 toegangspoorten rond het festivalterrein. De politie constateerde dat acht van deze poorten onbemand en open waren. Dit leidde ertoe dat duizenden bezoekers het terrein zomaar konden betreden.

Waarom waren de autoriteiten van Duisburg bereid om hun regels te breken? Het antwoord ligt in de economische vernietiging die de stad over de jaren heeft getroffen. In 1987 werkten meer dan 70.000 mensen in de staalfabrieken. Na een moedige maar uiteindelijk onsuccesvolle staking om banen te redden bij Krupps is dat aantal vandaag de dag gedaald tot 16.000. Meer dan 14 procent van de lokale bevolking is werkloos.

De staat en de bazen grijpen evenementen zoals de Love Parade aan als mogelijkheid voor economische opleving van steden als Duisburg. Zij hadden in dit geval de bedoeling om zichzelf te verkopen als ‘Culturele Hoofdstad 2010’.

Friede, Freude, und Eierkuchen

De Love Parade begon in 1989 in Berlijn, opgezet door mensen die hielden van techno en toegewijd waren aan ideeën over vrede en sociale rechtvaardigheid. Het begon als een politieke demonstratie en een manier om mensen door middel van muziek samen te brengen. Het oorspronkelijke motto was Friede, Freude, und Eierkuchen (Vrede, Vreugde en Pannenkoeken) en stond voor ontwapening, muziek en de eerlijke verdeling van voedsel.

Love Parade oprichter DJ Dr Motte distantieerde zich van het festival in 2006 en klaagde over de toenemende commercialisering. Hij beschreef Schaller als een ‘marketing gek’. Net als andere winstgedreven en topdown georganiseerde festivals weinig tegen de economische verwoesting in Duitsland kunnen uitrichten, betekenen zij evenmin iets voor de vooruitgang van cultuur.

Sponsorcontracten en laks gemeentebeleid zijn geenszins beperkt tot de Love Parade, ze karakteriseren de meeste mainstream festivals in Europa. De originaliteit en flair die deze evenementen ooit uitstraalden hebben zij helaas verloren. Nu blijkt dat dit niet de enige prijs is voor de commercialisering. Maar liefst 21 jongeren zijn dood. Meer dan 500 mensen gewond. Duizenden zijn geestelijk verminkt. Maar degenen die verantwoordelijk zijn hebben het te druk met hun handen in onschuld te wassen om hier lessen uit te leren.