‘We werken ons gewoon dood – voor niks! Maar we zullen doorvechten’

De gisteren door het comité Steun de Schoonmakers georganiseerde manifestatie bij het hoofdkantoor van het UWV in Amsterdam was een succes. Ongeveer zeshonderd schoonmakers en sympathisanten luisterden naar toespraken en muziek en gingen in discussie met medewerkers van de uitkeringsinstantie. Uit protest tegen het feit dat het UVW geen convenant wil tekenen bleven honderd actievoerders voor het gebouw slapen. Ron Meyer van FNV Bondgenoten: ‘We willen dat de medewerkers van het bedrijf ons zien. Dus we zorgen dat we er zijn in hun lunchpauze, als ze uit hun werk komen, maar ook als ze morgenochtend weer aan het werk gaan’. De Socialist sprak met stakers Kumar, Jeanne, Emma en Maureen.

Foto: op dinsdag hebben 600 stakende schoonmakers een ‘cordon sanitaire’ gevormd rond het hoofdkantoor van schoonmaakbedrijf CSU in Uden. Een groep van twintig schoonmakers liet zich met een hoogwerker op het dak van het pand takelen.

Door Mark Kilian

‘We krijgen 1100 of 1200 euro – als we tenminste overwerken’

Kumar werkt voor het uitzendbureau Werkselekt op Rotterdam Centraal Station. Hij werkt onregelmatig: ‘Soms één, soms drie, vier dagen. Dan word je om 9.00 of 10.00 uur gebeld, en moet je gelijk komen werken. Ze betalen 7,20 euro bruto. We maken de treinen schoon die op Rotterdam CS binnenkomen, vanuit Utrecht, Dordrecht en Tilburg. We moeten veel treinen doen. We lopen veel, maken de banken schoon en ruimen de trein op. Mensen maken erg veel vies. Maar we kunnen niet douchen.’

‘We moeten steeds meer werk doen. Normaal deden vijf mensen dit werk, nu maar twee of drie. Ook ’s nachts is dat een probleem. Het waren eerst teams van negen, tien mensen – nu zijn dat er nog maar een stuk of zeven. De nachten zijn heel hard werken. Maar we krijgen er wel steeds minder voor. Andere mensen krijgen 1400 euro, wij krijgen 1100 of 1200 euro – als we tenminste overwerken. Als we niet overwerken is het maar 900 a 1000 euro per maand. Dat geeft veel problemen. We moeten de huur betalen, eten, enzovoort – het is allemaal duur hè?’

Kumar vult aan: ‘Ik ben getrouwd. Mijn vrouw verblijft nu in India. Ik woon hier al twee jaar, maar ik kan haar niet over laten komen. Mijn salaris is te laag. Voor een verblijfsvergunning moet ik 1480 euro verdienen. Hoe moet ik dat doen?’

‘Vroeger deden vier mensen het werk dat wij nu met z’n tweeën doen’

Jeanne werkt op Schiphol Plaza voor HAGO: ‘Wij vechten voor hoger loon, studeren in de baas zijn tijd, en voor uitbetaling van reiskosten want wat we nu krijgen is niet genoeg. Soms krijg je de helft, maar dat is niet genoeg. En niemand woont op Schiphol. Je moet altijd de bus pakken, en heel vroeg naar Schiphol. We moeten ook alles doen. De mensen willen een VIP-toilet, voor niks. Maar ze geven niks terug. Je krijgt geen geld. Iedere keer dat ik kom, moet ik extra dingen schoonmaken. Onder de wastafels, overal. Geen smet op de muur! De eisen zijn heel hoog, maar het salaris blijft hetzelfde. Je kan er niet mee rondkomen, alles is zo duur.’

‘Wij hebben gestudeerd voor schoonmaker. Schoonmaken is een vak. We hebben er ook een diploma voor. Ik maak negen groepstoiletten schoon op één dag. Op de gate van Schiphol, en boven ook. De kleine groepstoiletten hebben zes, en de grote vijftien of zestien cabines. Vroeger deed een ander bedrijf dat. Toen deden vier mensen het werk dat wij nu met z’n tweeën doen. En dan moeten we ook nog alle muren schoonmaken! We werken ons gewoon dood – voor niks! Niks, niks, niks. Maar we zullen doorvechten.’

‘Als we nu niet doorpakken zitten we nog vier jaar aan deze cao vast’

Emma en Maureen zijn van het UMCG ziekenhuis in Groningen. Zij zijn met de ochtendploeg naar het UWV gekomen. De hele groep van 140 collega’s is in staking. De vastberadenheid is groot. Emma: ‘Vorige week zijn we uitgenodigd voor een gesprek. We kregen een zielig verhaal: we hebben een openbare functie en het hele ziekenhuis is vies. Geen woord erover dat wij 20 cent erbij willen. Dan vraagt men sympathie van ons, maar omgekeerd is die er niet voor ons, hè? Het zal wel zo zijn dat het vies is, maar kom dan ook maar over de brug.’

‘Wij zijn van UMCG Services, een BV van HAGO en het UMCG ziekenhuis. We verdienen 3 euro per uur minder dan de eigen ziekenhuisdienst. Iedereen krijgt aan het eind van het jaar een dertiende maand. Wij niet. Wij hebben onszelf vier jaar geleden een kadootje gedaan uit eigen zak: we zijn naar 10 euro bruto per uur gegaan, en netto heeft het ons niets opgeleverd. We hebben dus alleen maar ingeleverd, zowel de vrije dagen voor oudere werknemers, als een aantal andere vrije dagen en de eindejaarsuitkering. Als we nu niet doorpakken zitten we nog vier jaar aan deze cao vast.’

Hoe groot is de solidariteit vanuit andere bedrijven? Emma: ‘Er komen steeds meer bij. Het Beatrixoord, met het Martiniziekenhuis zijn we bezig, de universiteit en diverse andere instellingen die het werk neerleggen. Maar wat me wel tegen de borst stuit is dat ik hier nu de hele middag sta. UVW wil het convenant met ons niet tekenen, en dan worden er rozen uitgedeeld. Dan denk ik: deel die rozen uit aan de stakers die hier met ons staan.’ Maureen concludeert: ‘We gaan gewoon door – tot het einde.’

Kom op zondag 25 april naar de bijeenkomsten met onder andere schoonmaakster Judy Lock en schoonmaakorganizer Willem Dekker tijdens het Marxisme Festival 2010 in Amsterdam: zie hier meer informatie.