Wapenstilstand Syrië: de twee kanten zijn niet hetzelfde

Zelfs de paus heeft zich nu uitgesproken voor een wapenstilstand in Syrië. Het wordt gebracht alsof het de enige oplossing is voor het geweld dat het regime van Assad gebruikt tegen gewone Syriërs. Maar het geeft minder ruimte, niet meer, voor een echte oplossing.

Westerse mogendheden willen hun soort oplossing opleggen in Syrië. Dat betekent dat de oproep tot een wapenstilstand een gevaarlijke stap is. Het is het Westen dat zo’n wapenstilstand zal bewaken – in zijn eigen belang. Dit is ook de reden waarom ook wordt verlangd dat de oppositie een wapenstilstand accepteert, alsof deze niets anders is dan het spiegelbeeld van Assad.

Maar waarom moet de arbeiders en armen hun strijd tegen Assad stoppen? De strijd van de onderdrukten voor hun vrijheid kan niet worden vergeleken met de strijd van de heersende klasse die haar welvaart en privileges willen handhaven. Aan de ene kant is er Assad’s gigantische militaire apparaat en aan de andere kant zijn er gewone mannen en vrouwen die zich moeten verdedigen met wat zij voor handen hebben.

Assad heeft laten zien dat hij voor niets terugdeinst om zijn positie te handhaven. Hij weet dat de inzet heel hoog is. Het is een strijd op leven en dood . In Syrië hebben al duizenden hun leven verloren in de strijd om het regime ten val te brengen.

Massale volksrevoluties zijn het ultieme wapens van de klassenstrijd. Zij hebben het potentieel om de macht van de heersende klasse omver te werpen. Een revolutie is geen middel om te onderhandelen. Waarom zouden mensen die decennialang leefden onder een dictatuur leefden rond de tafel gaan zitten om te onderhandelen met de tirannen die zij nu juist proberen ten val te brengen?

Zulke onderhandelingen geven een dictator een kans om eisen te stellen aan het volk dat hen de laan uit willen sturen. Maar de mensen die de revolutie maken willen juist af van het oude regime. Ze willen de overwinning en ze willen rechtvaardigheid.

Revolutionaire rechtvaardigheid heeft vele vormen. De Russische Tsaar en familie werd geëxecuteerd om het einde van zijn heersende dynastie te garanderen. De Italiaanse fascistische dictator Benito Mussolini werd opgehangen aan een lantaarnpaal. In Egypte zit Hosni Mubarak in de gevangenis, aangeklaagd voor het vermoorden van zijn eigen bevolking. De mensen die elke dag de straat op gaan om te vechten voor hun vrijheid moeten zelf beslissen hoe zij hun strijd voor rechtvaardigheid willen vormgeven.

Het revolutionaire proces ontwikkelt zich nog steeds, en de Syrische massa’s kunnen Assad ten val brengen. Het Westen heeft niet het recht om van de revolutionairen te eisen dat zij hun wapens neerleggen.

Dit artikel is een vertaling van de Socialist Worker.