Waarom ‘The Idol’ niet aanbeden wordt
The Idol is een gruwelijk seksistische kijk op roem die het nooit nalaat om vrouwelijke sterren uit te buiten. De serie draait om popzangeres Jocelyn (gespeeld door Lily-Rose Depp), die onlangs haar moeder verloor en een mentale inzinking kreeg.
In de eerste aflevering bereidt ze zich voor op haar volgende wereldtournee onder het verstikkende toezicht van haar team. Tijdens een avondje uit ontmoet ze nachtclubeigenaar Tedros (gespeeld door Abel Tesfaye, ook bekend als The Weeknd), met wie ze een gevaarlijke en controlerende relatie krijgt.
Een jonge popster die wordt uitgebuit door de entertainmentindustrie, een al te bekend verhaal. Maar het is nogal onduidelijk aan welke kant de makers van The Idol stonden toen ze het schreven. Bekritiseren ze de seksuele uitbuiting in de entertainmentindustrie, of juichen ze het toe?
Eén scène laat zien hoe Jocelyn na een slopende video-opname instort en haar moeder aanroept. Depp slaagt er perfect in om een vrouw neer te zetten die door de industrie is gebroken. Maar scènes als deze worden afgewisseld met scène na scène van seksistische objectivering. Van close-ups tot slowmotion dansscènes – het lichaam van Depp wordt gefilmd op een manier die gratuit en onnodig aandoet.
KRITIEK?
Jocelyns worstelingen hadden een kritiek kunnen zijn op roem en geestelijke gezondheid. Maar in plaats daarvan is haar karakter afgevlakt door van haar aantrekkelijke en sexy uiterlijk haar voornaamste eigenschap te maken. Dit alles voelt bijzonder verraderlijk gezien het feit dat The Idol het licht zag in een wereld na #Metoo.
In een scène maakt een intimacy coordinator zich zorgen dat Jocelyn zich onprettig voelt als ze haar borsten ontbloot voor een fotograaf. Een teamlid sluit de spelbreker vervolgens drie uur lang in een toilet op. De makers lijken de kijker te willen doen geloven dat dergelijke objectificatie provocatief, kunstzinnig en zelfs empowerend is voor vrouwen.
Natuurlijk zouden de slechtste delen van de serie door kunnen gaan voor een satire op een smerige en lompe branche, maar The Idol is daar simpelweg niet gevat genoeg voor.
De mythologie omtrent de ontstaansgeschiedenis van The Idol lijkt te ondersteunen dat de vrouwenbevrijding niet bovenaan de prioriteitenlijst van de makers stond. De serie is gemaakt door Tesfaye samen met Euphoria-maker Sam Levinson en Reza Fahim. De serie werd aanvankelijk door Amy Seimetz geregisseerd, maar zij trok zich terug vanwege ‘meningsverschillen van creatieve aard’. Tesfaye zou gevonden hebben dat de serie te veel naar het vrouwelijke perspectief neigde en wilde een andere koers. Die koerswijziging lijkt gelukkig niet het gewenste resultaat te hebben, aangezien niemand veel op heeft met The Idol. Dat is hopelijk een teken dat het publiek sinds #Metoo niet meer zit te wachten op dit soort schaamteloos seksisme.
The Idol is te zien op HBO Max. Dit artikel verscheen oorspronkelijk in het Engels in Socialist Worker.