Waarom eten ze geen cake?
Dat schreven twee journalisten van The Guardian gisteren, in een artikel dat volledig gewijd was aan de 19 verschillende gerechten die de G8-leiders voorgeschoteld kregen tijdens hun acht-gangenmenu. Maar de copieuze maaltijd is niet het enige wat obsceen was aan de top die vandaag werd afgesloten.
Drie jaar geleden demonstreerden we met tienduizenden anderen in het Schotse Glenneagles. Terwijl wij via een onmogelijke busrit het door het leger bewaakte dorpje in de hooglanden probeerden te bereiken, voltooiden twee popmuzikanten hun lange tocht door de donkerste tunnels van Bush’ en Blairs achterste. Nadat de wereldleiders 50 miljard dollar aan hulp voor Afrika hadden beloofd – die overigens grotendeels uit het schrappen van al lang afbetaalde schulden bestond – verklaarden Bono en Geldof dat ‘de top in Gleneagles een groot succes was’ en een overwinning voor de rechtvaardigheid.
Het hoongelach waarmee de demonstranten deze lofzang begroetten, blijkt volledig terecht. Na drie jaar blijkt van de beloofde 50 miljard aan hulp voor Afrika slechts drie miljard gerealiseerd, en dan is nog altijd de vraag hoe dat is gebeurd. En nu, terwijl de voedselcrisis en de kredietcrisis de armen van de wereld verder in de ellende storten, hebben de acht wereldleiders besloten hun belofte te reduceren tot 25 miljard. Die, als de rijkste landen hun huidige Olympische snelheid handhaven, ergens in 2025 zal zijn bereikt. Genoeg tijd dus voor de allerarmste landen om het complete bedrag in de vorm van rente op rente op oude schulden volledig zelf op te hoesten.
Het schrappen van beloofd geld voor Afrika was niet het enige resultaat van de topontmoeting in Hokkaido. Daarnaast slaagden de G8 erin om het streefgetal voor de reductie van CO2-uitstoot tot 2050 terug te brengen van 80 procent naar 50 procent. Wat op de snelheid van de klimaatsverandering nauwelijks van invloed zal zijn, omdat zowel de 80 procent als de 50 procent niet meer is dan een ‘intentieverklaring’ zonder enige concrete toezeggingen.
Met deze uitkomst hebben de acht leiders van de rijkste landen vooral opnieuw laten zien in staat te zijn een slordige 360 miljoen euro op te souperen, terwijl de armsten van de wereld bij bosjes sterven aan de problemen die zij in stand helpen houden. Gelukkig was er zelfs in Hokkaido protest tegen de G8-top, maar het is duidelijk dat er meer dan dat nodig zal zijn om echt iets te veranderen. Hopelijk kunnen we ooit zeggen dat een overdreven voorliefde voor cake niet het enige was wat deze mensen met Marie Antoinette gemeen hadden.