Waar is de vakbeweging?

Sinds het begin van de coronacrisis heeft de FNV vooral benadrukt dat het ‘samen’ uit de crisis wil komen. Dat was een duidelijk signaal aan werkgevers en de politiek dat zij van de vakbeweging niets te vrezen hadden. Acties tegen onveilige werksituaties bleven uit, net als acties voor een betere beloning voor zorgwerkers.

Met een economische crisis en een verhoging van de werkloosheid op komst zou je verwachten dat de vakbonden in actie komen. De FNV voert echter geen actie tegen ontslagen, maar richt zich op het bieden van individuele hulp. Als je je zorgen maakt om je baan kun je de vakbond benaderen voor een loopbaanadvies via een loopbaancoach. Dat wordt dan betaald door de overheid. Dat spreekt boekdelen: in feite maakt de FNV zich hier een verlengstuk van de staat. De FNV helpt de regering in feite om de sociale rust te bewaren. In ruil daarvoor mag de vakbond mooie sier maken met ‘service’ voor de leden.

Voordat de FNV instemde met een desastreus pensioenakkoord dat de opmaat is naar de volledige privatisering van wat ooit het beste pensioenstelsel in de wereld was, waren er in de bond geluiden te horen dat we na de pensioendiscussie eindelijk weer door konden. Het pensioenakkoord was misschien niet best, maar het was een gelopen race en op andere punten konden we na de pensioendiscussie eindelijk stappen vooruit zetten.

Inmiddels is duidelijk dat een dergelijke capitulatiestrategie niets oplevert. De vakbondsleiding heeft zich volledig ondergeschikt gemaakt aan het kabinet en de werkgevers. Dat beperkt zich niet tot de pensioenen en het zal niet zomaar veranderen.

Maar met oog op de komende crisis en met decennia van achteruitgang achter ons is er een grote behoefte aan een vakbeweging die de belangen van alle werkenden en werklozen centraal stelt, durft te vertolken en bereid is om het gevecht met de tegenstanders aan te gaan. Daarvoor moet de strijd binnen de FNV gevoerd en gewonnen worden.