Vluchteling: ʻEen hongerstaking is een van de weinige dingen die we nog kunnen doenʼ
Waarom een hongerstaking?
Wij hebben de afgelopen maanden veel gedaan, zoals met de demonstraties. We zijn ook veel in de media geweest. Eigenlijk hebben we alles gedaan wat je zo’n beetje kan bedenken, maar tot nu toe is er helemaal niets veranderd voor ons. En dit is gewoon geen leven. Wij willen iets doen, zodat misschien de oplossing komt. En daarom hielden wij een hongerstaking. Want we hebben geen keus. We moeten blijven doorgaan met druk opbouwen.
Inmiddels zijn minder mensen aan het hongerstaken. Want het is echt heel zwaar, en als je in de gevangenis zit dan gebruiken ze heel veel druk op je. Zoals op die jongen in Rotterdam in het ziekenhuis, maar die was zelfs aan het dorststaken. Dan kan je na een aantal dagen dood zijn. Ik ben ook na een aantal dagen gestopt met hongerstaken, want ik was ook ziek geworden, ik heb suikerziekte.
Dit is ook niet de eerste keer dat een hongerstaking plaatsvindt. Want een hongerstaking is een van de weinige dingen die we nog kunnen doen, vooral die mensen die in de gevangenis zijn gestopt. Want daar word je helemaal gek, daar weet je nooit wat er met je gebeurt. Je wordt er ingestopt voor zes, negen, twaalf of achttien maanden, niemand weet het. Dus gaan die mensen hongerstaken voor de vrijheid. Ook eerder, in 2012 geloof ik.
Hoe verspreidde de hongerstaking?
Het begon in Schiphol. Mensen zitten daar vast zonder echte reden. Zij konden bellen naar andere plekken, en toen gingen die ook in hongerstaking, samen. Zo heb ik het ook gehoord, ik werd van alle kanten gebeld. Bijvoorbeeld uit de gevangenis bij Zeist, maar ook uit Den Haag en Alphen aan de Rijn. Ze vroegen ons in de Vluchtkerk om mee te doen.
Wat ik heel mooi vond was hoe het heel snel van de grond kwam, in één keer bijna. Want iedereen wilde wat doen aan hun situatie.
Een paar van ons in de Vluchtkerk gingen in hongerstaking, waaronder ik. Maar de diaconie (van de Protestantse Kerk Nederland, red.) zei: als jullie in hongerstaking gaan, dan krijgen jullie geen geld meer voor eten. Want zij wilden niets te maken hebben met een hongerstaking.
Dus zijn er niet veel van ons in hongerstaking gegaan. In totaal op alle verschillende plekken zijn wel veel mensen in hongerstaking geweest, bij elkaar tweehonderd. Wat de media over aantallen zeggen, klopt eigenlijk niet.
Hoe is het om te hongerstaken?
Het is moeilijk. De eerste dag maakt het niet echt uit. Dat hebben wij ook vaker gehad natuurlijk want wij leefden op straat. Maar na de eerste dag begin je duizelig te worden en je hebt het de hele tijd koud. Wat echt lastig is is als je niet meer kan zien, dat gebeurd vanaf de derde dag bij mij. Soms wordt alles helemaal zwart en soms hoor je dan ook niet meer.
Ook toen we zondag bij de PvdA stonden te demonstreren werd het helemaal zwart. Dat was dus echt heel moeilijk. Maar ja, je denkt over de situatie waarin je zit. Dus moeten we gewoon proberen een oplossing te krijgen en daar moeten we ver voor gaan. We hebben geen keus.
__________________________________________________________________________________________________________
Dorststaker vrij
Vandaag bereikte ons het bericht dat Sayam Nessar, een van de leiders van de hongerstaking, zijn vrijheid krijgt. Hij was ook in dorststaking gegaan.
De Afghaanse vluchteling was al vele jaren legaal in Nederland maar woonde tijdelijk in Duitsland. Daarom was hij plotsklaps illegaal gemaakt door de staat, waarop hij in de gevangenis werd gestopt.
De hongerstakers zijn onder grote druk gezet, zowel psychologisch als fysiek. Zo zijn ze bijvoorbeeld ’s nachts wakker gehouden. Sayam, die de dood net zo dichtbij had als het leven, volhardde desondanks in zijn dorststaking. Hij eiste zijn vrijheid: sowieso zou hij de gevangenis uitgaan, of als een vrij mens, of in een kist.
De rechter heeft nu geoordeeld, onder druk van de acties, dat Sayam onmiddellijk vrijgelaten moet worden. Dit is goed nieuws, maar duizenden uitgeprocedeerden zitten nog vast.