Verklaring over de Tunesische Revolutie
De wijdverbreide woede die in heel Tunesië bij het volk ontstak benadrukt maar weer dat mensen hun eigen geschiedenis maken en dat klassestrijd in de hele Arabische wereld springlevend is. De Tunesische Revolutie heeft ook een mokerslag uitgedeeld aan de coalitie van bondgenoten die door de Verenigde Staten worden gedomineerd, maar ook onder invloed staat van mogendheden als Frankrijk en Groot-Brittannië. Deze coalitie zorgt ervoor dat het Midden-Oosten en Noord-Afrika onderhorig blijven aan het imperialisme van het Westen en dat Israël ongestraft de Palestijnen kan onderdrukken.
De revolutie heeft een regime omvergeworpen dat nauwe banden onderhield met Israël en dat door Westerse regeringen en de Wereldbank geprezen werd vanwege het doorvoeren van neoliberale ‘hervormingen’. Het Tunesische volk heeft de Arabische heersende klasse de stuipen op het lijf gejaagd. De ene na de andere Arabische staat heeft haastig materiële concessies gedaan in een poging escalaties van volkswoede te voorkomen en de revolutie in te dammen.
In Egypte, Algerije, Jemen, Libanon, Jordanië en veel andere Arabische landen beginnen mensen in veel duidelijker bewoordingen vragen te stellen bij hun feitelijke omstandigheden. Mensen zijn de straat opgegaan om steun te betuigen aan de het Tunesische volk, maar ook om op te roepen tot omverwerpen van de Arabische leiders en hun bewind. Revolutie is niet langer een papieren concept uit geschiedenisboeken. Dankzij de kracht en de vasthoudendhied van de Tunesische massa’s is revolutie een realistisch en haalbaar toekomstscenario geworden. Het effect van de revolutie is merkbaar in de massademonstraties die Egypte al dagenlang in hun greep houden en die een bedreiging vormen voor het dictatoriale bewind van Mubarak.
Velen proberen de Tunesische Revolutie af te schilderen alsof het gaat om een van de zogeheten ‘gekleurde revoluties’ die de macht van het Westen hebben verstevigd. Of men zegt dat het uitsluitend zou gaan om het winnen van openbare en persoonlijke vrijheden. Ze gaan eraan voorbij dat de vonk van deze opstand afkomstig was van de mensen die geen werk konden vinden, die dag en nacht moesten werken maar nog steeds geen brood op tafel konden krijgen voor henzelf en hun families. Belangrijk nog: criticasters verdoezelen het feit dat de slogan van de revolutie luidde: ‘Brood, onderwijs en vrijheid’.
Dit gezegd hebbende, moeten we constanteren dat het gevecht in Tunesië niet geëindigd is, maar juist net begonnen. Het oude regime van Ben Ali is nog steeds aan de macht en poogt de staat onder controle te krijgen. Daarbij steunt het op de politiemacht, die redelijk intact is gebleven, en op de ‘officiële oppositie’, die de afgelopen decennia dienst heeft gedaan om het onderdrukkende bewind van Ben-Ali te legitimeren en die nu probeert de volkswoede te manipuleren om daardoor zelf macht te verkrijgen.
De oude garde van het regime probeert nu zij aan zij met deze ‘officiële oppositie’ het idee te verspreiden dat de opstand geheel spontaan tot stand kwam. Dit negeert de rol die de vakbonden, de radicaal linkse partijen en andere progressieve krachten hebben gespeeld om de veerkracht te vergroten en het verzet van de massa’s tegen het regime van Ben Ali vooruit te helpen.
Maar de Tunesische massa’s hebben snel gereageerd op deze pogingen en vlug demonstraties en protesten op de been gebracht om de ontbinding van de regeringspartij te eisen. Over het hele land werden volkscomité’s georganiseerd om de wijken te beschermen tegen staatsmilities en om de pogingen van Ben-Ali om een klimaat van terreur te zaaien een halt toe te roepen.
Daarom vinden wij dat het essentieel is dat revolutionair links wereldwijd solidair is met de Tunesische Revolutie, zeker nu het gevecht tegen de restanten van het oude bewind gewoon doorgaat. Wij roepen de Tunesische massa’s op om geen genoegen te nemen met minder dan een gehele omvorming van het land, en om geheel en al te breken met het oude regime. Men moet weigeren om de beloftes van de huidige regering te accepteren en doorvechten tot al hun eisen zijn ingewilligd.
Het waren de massa’s die de tiran omver hebben geworpen en een verleden van onderdrukking en uitbuiting hebben beëindigd. Het zou aan het volk moeten zijn om de macht in handen te nemen en de maatschappij in te richten naar haar eigen behoeftes en niet naar de wensen van een stel opportunistische politici die nooit een vinger hebben uitgestoken tegen Ben Ali en zijn beleid.
Ben Ali’s oude garde zal het opnieuw het systeem gaan vormgeven dat de opstand nu juist om zeep wilde helpen. Het zal het Tunesische volk een beleid door de strot duwen erop gericht is om de Tunesische massa’s als crimineel af te schilderen en om hen te vervreemdden van hun broeders en zusters elders in de Arabische wereld. Vooral zal het systeem van de oude garde de banden met de terroristische staat van Israel aanhouden en de enorme controle in stand houden die de Franse imperialistische staat over de cultuur en het onderwijs in Tunesië heeft gehad.
De restanten van Ben Ali’s regime zullen alles in het werk stellen om de massabeweging die de straat opging neer te slaan of te isoleren. Ze zullen kunnen rekenen op internationale steun van Westerse mogendheden en van Arabische regimes in de regio, die het Tunesische bewind graag snel wil helpen om de orde te herstellen, uit angst dat het revolutionaire tij zich naar andere landen gaat verspreiden.
Daarom roepen wij de vakbondsleiders, die een grote rol speelden in het coördineren van de opstand, de revolutionaire en uiterst linkse groepen, en alle progressieve krachten in Tunesië op om aan de zijde van de massa’s te blijven staan en om door te gaan met het verlenen van steun aan de revolutionaire transformatie die nu steeds sneller en duidelijker vorm begint aan te nemen. Er moet zoveel mogelijk steun gemobiliseerd worden voor de aanhoudende strijd voor vrijheid van onderdrukken en uitbuiting,
De omvorming zal zich niet moeten beperken tot een simpele maar grondige zuivering van het staatsapparaat, en tot de invoering van een zo breed mogelijke politieke democratie. Het zal moeten eisen dat er een breuk wordt gemaakt met het kapitalisme om zo een economisch en sociaal programma door te kunnen voeren dat de materiële situatie van het Tunesische volk radicaal kan verbeteren. Het steunen van een dergelijke revolutie zal de actieve solidariteit vereisen van vakbondsmensen, socialisten en anti-kapitalisten, niet alleen in de regio, maar van over de hele wereld.
Dus, uit naam van de Internationale Socialisten, staan wij schouder aan schouder met de Tunesische massa’s en ondersteunen wij volledig hun eisen en hun wens om hun heldhaftige revolutie voort te zetten, en hun uitbuiters en onderdrukkers te verpletteren. De geschiedenis leert ons dat we de toekomst alleen kunnen winnen door middel van strijd.