Tunesië: de oude leiders wringen zich in bochten
Door Mohamed Tonsy
Meer dan 50 dagen zijn voorbij sinds de val van dictator Ben Ali.
Gedurende deze tijd heeft de bevolking twee regeringen neergehaald en premier Mohamed Ghannouchi gedwongen tot aftreden.
Duidelijk geschrokken door de gebeurtenissen in Egypte heeft Farhat Rajhi, de Minister van Binnenlandse Zaken, deze week de opheffing aangekondigd van de afdeling Staatsveiligheid en de ontbinding van de politieke politie.
Interim-president Fouad Mebazaa heeft Beji Caid-Essebsi benoemd als premier. Deze Essebsi was minister onder de voormalige president Habib Bourguiba. Zijn taak is het nu om een regering van technocraten te vormen.
Mebazaa heeft ook verkiezingen in juli aangekondigd voor een grondwetgevende vergadering, en daarmee een van de belangrijkste eisen ingewilligd van de demonstranten op het Kasbah Plein. Maar de demonstranten blijven op hun hoede.
Essebsi werd benoemd zonder enig overleg met de oppositie, de Federatie van Tunesische Arbeiders en de Nationale Raad voor de Bescherming van de Revolutie. Zijn enige dissidente daad ooit was dat hij zich 30 jaar geleden uit de politiek terugtrok. Zijn benoeming maakt duidelijk dat het oude regime failliet is. En dat aan andere eisen nog niet voldaan is.
Ghannouchi eindigde zijn ontslagtoespraak met een oproep aan ‘de zwijgende meerderheid’ om het land te redden van ‘de anarchie’.
De volgende dag protesteerden een paar duizend, voornamelijk rijke mensen die schreeuwden: ‘de bevolking wil dat de orde terugkeert!’ Orde en regime zijn in het Arabisch hetzelfde woord.
De meeste demonstranten op het Kasbah Plein komen uit de arme regio’s van Tunesië.
Maar een groot deel van de rijken is niet bepaald blij dat ze het roer aan een meer revolutionaire klasse moeten overdragen.
Zij zien zichzelf als de rechtmatige heersende klasse en ze willen de controle terug.