Transgender Dysphoria Blues: een krachtige roep om erkenning
Door Hella Baan
Sinds de oprichting eind jaren negentig laat deze band van zich horen met loeiende gitaren, knallende drums en rauwe zang. Deze muziekstijl keert ook terug in Transgender Dysphoria Blues (TDB), maar in dit album verschijnt ook iets nieuws. In tegenstelling tot voorgaande albums komt het thema van genderdysforie expliciet tot uiting.
Genderdysforie houdt in dat iemand zich niet thuis voelt bij zijn of haar toegewezen geslacht. Het is een verzamelnaam voor de gevoelens van neerslachtigheid en depressie die daarmee gepaard gaan. Oprichter en leadzangeres van de band, Laura Jane Grace (geboren Thomas James Gabel), kampte al vanaf jonge leeftijd met genderdysforie.
In 2012 besloot ze daarom verder door het leven te gaan als (trans)vrouw. Haar ervaringen werden al eerder verwerkt in afzonderlijke liedjes, maar na haar transitie wijdt de band er een heel album aan. In TDB wordt de belevingswereld van een gemarginaliseerde groep belicht. Er komen zware titels en teksten voorbij. Op een geraffineerde manier worden die door de band gekoppeld aan een upbeat tempo en speelse gitaarakkoorden. Dat resulteert in aanstekelijke liedjes.
In het openingsnummer horen we Grace’ grommende stem: ‘Your tells are so obvious… You want them to see you. Like they see every other girl… I wish I could’ve spent the whole day alone with you.’
Het wekt de indruk van een wrang liefdesliedje. Maar de bron van verlangen en (zelf)haat is in dit geval het eigen lichaam. Grace beschrijft hoe de drager als het ware door het lichaam verraden wordt voor wat die is en zou willen zijn. De transpersoon is als het ware verliefd op de mogelijkheden, maar ziek van de realiteit.
In het pakkende refrein van ‘Unconditional Love’ komt ook de wrange rol van dierbaren daarbij naar voren: ‘You make me want to smoke cigarettes. You make me want to drink whiskey. Even if your love was unconditional. It still wouldn’t be enough to save me.’
Een van de meest rauwe nummers is ‘Drinking With the Jocks’. Grace gilt daarin haar wil om ‘erbij te horen’ uit, en het klinkt onmachtig. De vloeiende gitaarakkoorden van ‘FuckMyLife666’ geven het nummer iets triomfantelijks. De achterliggende boodschap is positief.
Grace zingt met een heldere stem zoiets als: heb maling aan de rest van de wereld, word wie je bent en in de toekomst is er hopelijk ruimte voor alle menselijke wezens!
Met dit album maakt Against Me! een statement. Hun transvrouw verschuilt zich niet langer achter het stereotype van boze witte masculiene punkrocker. Grace treedt in de spotlights en zegt daarover: de band kan alleen maar nog stoerder worden als ik op hoge hakken in iemands gezicht sta te schreeuwen.
Onder leiding van dit moedige boegbeeld is TDB een album geworden dat de onzekerheid en angst van transgender mensen bundelt en hun negatieve ervaringen omzet in een krachtige roep om erkenning.