Thailand: een antidemocratische beweging

Al maanden bezetten demonstranten wegen en gebouwen in Bangkok, de hoofdstad van Thailand. Hun beweging neemt in kracht af nu er verkiezingen zijn geweest, die zij niet hebben kunnen verstoren en ook niet hebben gewonnen. De politieke crisis in Thailand is echter niet beëindigd. De parlementaire democratie en de voorzieningen voor armen blijven bedreigd.

Door Sjerp van Wouden

De demonstranten zijn aanhangers van de Democratische Partij, die 30 procent van de bevolking vertegenwoordigt. Van afstand zou je kunnen denken solidair te moeten zijn met demonstranten van een ‘Democratische Partij’. Maar zij zijn geen voorstander van democratie en verdienen niemands steun.

De rest van de Thai, de meerderheid, steunt de regering-Shinawatra omdat die steun verleent aan de armsten, met name de boeren. Nu mobiliseert de ene kant zich, dan weer de andere, om in Bangkok het openbaar leven te verstoren en zo te proberen de andere kant uit het zadel te wippen.

De anti-democratische demonstranten bestaan vooral uit middenklasse Thai en beter betaalde werkers. Deze beweging wordt gesteund door delen van de Thaise heersende klasse. Hun voornaamste strijdpunt en zijn het afschaffen van de subsidies aan rijstboeren, het verder liberaliseren van de economie, het afschaffen van de democratie en een einde aan de corruptie van de regering. De koning, die 30 miljard euro bezit, dient bovendien meer macht te krijgen. Vaak is de roep om een absolute monarchie te horen.

Tijdens de verkiezing van 2 februari, die zij boycotten, hebben ze stemlokalen gesloten gehouden en aanhangers van de regering bedreigd en geweld aangedaan. Hierdoor konden 12 miljoen mensen niet stemmen. Gewone mensen vinden ze te achterlijk om aan politiek mee te doen.

Ondanks de chaos en de intimidatie heeft de regering-Shinawatra een meerderheid behaald. Dit zal de kracht uit de rechtse beweging halen. Dat Shinawatra echter miljoenen stemmen minder kreeg dan tijdens de vorige verkiezingen geeft aan dat veel arme Thai gedesillusioneerd zijn over het uitblijven van echte verandering. Qua machtsmisbruik en corruptie doen de verschillende blokken in Thaise politiek, beide gesteund vanuit delen van de heersende klasse, dan ook niet voor elkaar onder.

De vraag is waarom Shinawatra de massale ‘rode shirt’-beweging niet opriep om haar regering te ontzetten in Bangkok. Deze beweging van armen heeft eerder rechtse regeringen uit het zadel gewipt. Het antwoord is dat Shinawatra bang is om dan een revolutie te ontketenen die rechts én haar de macht zal ontnemen. Waarschijnlijk is dat Shinawatra daarom het op een compromis zal gooien met de rechtse oppositie, om de situatie te kalmeren.