Ter nagedachtenis aan Rachel Corrie
Door Justina Kiss
De moord vond plaats pal voor het huis van een Palestijnse apotheker waarmee ze pas bevriend was geraakt. Op het moment van haar dood droeg ze een fel oranje, fluoriserend jack en kort ervoor maakte ze gebruik van een megaphone. Ze had met ISM een training gedaan om veilig en vreedzaam om te gaan met het Israëlische leger. Maar na een kat-en-muisspel van drie uur lang reed een gepantserde D9R bulldozer haar moedwillig omver.
Het heeft erg lang geduurd voordat de Israëlische rechtbank hierover uitspraak deed. De staat Israël heeft vorig jaar weer beweerd dat het een ongeluk was. De chauffeur werd opnieuw onschuldig bevonden, en de staat claimt niet verantwoordelijk te zijn omdat het incident plaatsvond in een oorlogssituatie.
Rachel is een van de weinige activisten die als Amerikaanse de status van martelaar heeft gekregen onder de Palestijnse bevolking. Dank zij de vele activistische organisaties, artiesten en haar ouders die haar werk voortzetten, zijn er een reeks mooie eerbetuigingen.
Philip Munger heeft een cantate in haar naam geschreven, The Skies are Weeping. Het toneelstuk van Alan Rickman, My Name is Rachel Corrie (gebaseerd op haar dagboek en correspondentie) werd in 2005 vertoond in London en Edinburgh en na wat ophef een jaar later in Amerika. Ook werd het stuk in tien andere landen getoond, waaronder Israël. In Nederland heeft de sucessvolle regisseuse Laura van Dolron haar versie uitgevoerd in 2008.
Er zijn ook kleinere vormen van eerbetoon; zo was het schip naar haar vernoemd dat in 2010 probeerde de Gaza-blokkade te doorbreken. In Palestina en Teheran is er een Rachel Corrie straat.
Dat haar dood een schokgolf door de wereld zond, heeft er ongetwijfeld mee te maken dat Rachel een Amerikaanse was, en geen Palestijn. Vandaag herdenken wij haar als vechter tegen onderdrukking, en een voorbeeld van onbaatzuchtige internationale solidariteit.
Zie wikipedia voor een langere biografie.