Syrische revolutie in cruciale fase
Door Angela Ettema
Ook het grote aantal voormalige aanhangers dat Assad de rug toe keert, geeft aan dat het regime steeds verder verzwakt raakt. Wel bestaat het gevaar dat deze overlopers, die door het Westen beschouwd worden als mogelijke gesprekspartners, de weg openen voor meer westerse invloed.
Een opvallend verschil tussen de Tunesische en Egyptische revoluties en de revolutie in Syrië is de houding van links internationaal. Waar tijdens de opstanden in Egypte en Tunesië links in het Westen massaal de kant van de demonstranten koos, staan velen aarzelend of wantrouwend tegenover de beweging in Syrië. In het ergste geval wordt het verzet tegen Assad afgedaan als een complot van het Westen of Al-Qaida.
In Tunesië en Egypte slaagde een massale beweging er in korte tijd in om prowesterse dictators te verjagen. In Syrië dwong het bloeddorstig geweld van het regime de oppositiebeweging de strijd met wapens voort te zetten. Dat kun je een onprettig idee vinden, maar de bevolking in Syrië heeft weinig keus dan zich te verweren tegen het geweld van het regime. Sinds het begin van de opstand zijn al bijna 20.000 mensen omgekomen.
Voor anderen is de geopolitieke positie van het regime-Assad een aanleiding om de opstand niet te steunen: hoewel het er niet voor terugdeinsde tijdens de War on Terror voor het Westen verdachten te folteren in het kader van het rendition-programma is het geen prowesters regime. Maar het is wel een gewelddadige dictatuur die jarenlang de eigen bevolking heeft onderdrukt en uitgebuit om zijn eigen macht en rijkdom te vergroten. De Syrische revolutie is een terechte opstand van de bevolking tegen deze dictatuur en verdient de solidariteit van elke linkse activist.
Doodseskaders
Nu het regime-Assad steeds meer in het nauw raakt, neemt het zijn toevlucht tot steeds heviger geweld, zoals de massamoord in het dorp Tremseh, nabij oppositiebolwerk Hama, vorige week. Hierbij zouden 200 mensen om het leven gekomen zijn. Precieze details ontbreken, maar er wordt melding gemaakt van een gewelddadige aanval van het regime, waarna de Shabiha (doodseskaders) in het dorp aan het moorden sloegen.
Tremseh ligt in een gebied waar zowel soennieten (de meerderheid van de bevolking) als alawieten (de minderheidsgroepering waartoe de familie Assad behoort) wonen. De aanval op het dorp wordt gezien als een poging van het regime om de revolutie te smoren in sektarisch bloedvergieten. De LCC’s (Locale Coördinatiecomités, het netwerk van plaatselijke organisaties die leiding geven aan de revolutie) hebben de massamoord veroordeeld en gewaarschuwd tegen sektarisme: ‘Syriërs worden opgeroepen om te waken voor, en alert te zijn op wat het criminele regime doet met hun revolutie, hun gemeenschap en hun toekomstige staat.’
Het regime is na zware verliezen in de noordelijke steden Aleppo en Idlib een offensief begonnen. Gewapende opstandelingen controleren nog steeds de regio rond Homs en Hama. In Damascus wordt zwaar gevochten tussen regeringstroepen en opstandelingen. Ook zijn er massastakingen geweest uit protest tegen het bloedvergieten. Ondanks het regeringsoffensief blijft de revolutie vooruitgang boeken. Sektarisme en buitenlandse interventie zijn reële gevaren, maar hebben tot nu toe de revolutie niet tot stilstand kunnen brengen.
Overgangsregime
Ondanks de toenemende militarisering van de opstand vinden in Syrië nog steeds massale protesten plaats. Helaas zijn deze er tot nog toe niet in geslaagd het regime de genadeslag toe te brengen. Het Westen is bang de controle te verliezen en probeert via de VN een overgangsregime in het zadel te helpen dat bestaat uit voormalige aanhangers van het regime.
De Syrische revolutie heeft twee vijanden. Assad wil de opstand neerslaan om aan de macht te blijven. De westerse staten willen de revolutie kapen om te zorgen dat Assad wordt vervangen door een prowesterse regering. Daarbij worden overgelopen voormalige steunpilaren van het regime gezien als potentiële onderhandelingspartners.
Maar de Syrische demonstranten hebben niet hun leven gewaagd om hun strijd te laten saboteren door imperialistische grootmachten en types die jarenlang medeplichtig zijn geweest aan de misdaden van het regime. Als socialisten keren we ons tegen de dictatuur van Assad en tegen de dreiging van westerse interventie, en zijn we solidair met de Syrische bevolking die vecht voor haar bevrijding.
- Wil je reageren op dit artikel? Stuur ons een mail.
- Met socialisme.nu en De Socialist proberen we socialistische ideeën toegankelijk te maken voor iedereen. Om dit te blijven doen kunnen we alle hulp gebruiken. Wil jij ons ook steunen? Neem dan een abonnement op De Socialist of word donateur: vul hier het formulier in.