Syrië en Palestina: dictatuur en zionisme zijn twee kanten van dezelfde medaille
Op de top bekritiseerde Assad de westerse steun aan Israël in de oorlog tegen Gaza, terwijl de VS en de EU tegelijkertijd humanitaire hulp aan de Gazastrook blokkeerden – een zeer gedurfde uitspraak die miljoenen Syriërs en Palestijnse Syriërs als pure hypocrisie beschouwen. Zij zien de Assads, vader en zoon, als oorlogsmisdadigers die dezelfde genocidale tactieken gebruiken.
Palestina en Syrië
De Syrische Revolutie begon op 15 maart 2011 nadat het regime een groep kinderen in Daraa had gemarteld en vermoord. Dit was hun straf voor anti-Assad graffiti op de schoolmuren. Later werd de revolutie een van de diepste conflicten in de recente geschiedenis, waarbij veel machten Syrië gebruikten als strijdtoneel.
Sinds het begin had de Syrische Revolutie oog voor de Palestijnse zaak. De vrijheid van Palestina is altijd een cruciaal onderdeel geweest van het Syrische bewustzijn. Een van de grootste groepen Palestijnse vluchtelingen verblijft immers in Syrië.
Bovendien hebben Palestijnse Syriërs altijd actief deelgenomen aan vreedzame protesten. Sommigen van hen zijn opgegroeid als Syriërs en werden onderworpen aan dezelfde onderdrukkende beleidsmaatregelen van het regime. Daarom geloven Syriërs en Palestijnen Assad niet als hij beweert een beschermer van de Palestijnse zaak te zijn.
Ze zien in dat ze de kwestie in eigen handen moeten nemen. Het is dus niet verrassend dat Syrische activisten, die nu zelf vluchtelingen en immigranten zijn, betrokken zijn bij het organiseren van de strijd tegen de genocide in Gaza. In de ogen van Syriërs is niets van wat er nu gebeurt nieuw.
Dertien jaar
Afgelopen maart was de dertiende verjaardag van de eerste vonk van de Syrische Revolutie. Syriërs binnen en buiten het land herdachten hun voortdurende revolutie. Er vonden massale demonstraties plaats in de zuidelijke provincies Suwayda en Daara en de noordelijke provincie Idlib. Demonstranten eisten Assads vertrek en pleitten voor een democratisch Syrië voor alle Syriërs.
Ook gingen Syrische vluchtelingen in diverse landen, waaronder Duitsland en Nederland, de straat op om hun solidariteit te betuigen. Ze willen dat Assad en zijn regime voor hun misdaden tegen de menselijkheid worden berecht. In al deze demonstraties had Gaza een prominente plaats. Leuzen kaartten de genocide aan en Palestijnse vlaggen wapperden naast Syrische vlaggen. Alle beelden uit Gaza herinneren aan de wreedheden van Assad en zijn aanhangers, zoals Iran en Rusland, tegen het Syrische volk.
Tirannen onderwijzen tirannen
De tactieken die het Israëlische bezettingsleger momenteel gebruikt in de Gazastrook zijn het Assad-regime maar al te goed bekend – of het nu gaat om het gebruik van chemische wapens zoals sarin, chloor en fosfor tegen burgers in Ghouta, Douma en Aleppo; het bombarderen van hele wijken, scholen, moskeeën, kerken en ziekenhuizen; het beleg van wijken als Baba Amr en Daria of het tegenhouden van hulpgoederen voor deze gebieden in Homs en Damascus.
De gruweldaden in het vluchtelingenkamp Yarmouk in Damascus door een regime dat beweert een beschermer te zijn van de Palestijnse zaak zullen Palestijnse Syriërs nooit vergeten. Al Yarmouk was de grootste woonwijk voor Nakba-vluchtelingen buiten Palestina. Het werd belegerd en gebombardeerd, en voedsel en humanitaire hulp werden tegengehouden. Zo werden mensen uitgehongerd en uiteindelijk gedwongen te verhuizen.
Bovendien documenteerde het Syrische Netwerk voor Mensenrechten tussen maart 2011 tot oktober 2022 de moord op 3.207 Palestijnse vluchtelingen door Syrische regimekrachten, naast 2.721 anderen die gearresteerd of verdwenen zijn. In een Al Jazeera-interview haalde voormalig Israëlisch viceminister van Buitenlandse Zaken Danny Ayalon daarom Assad aan als een model voor de etnische zuivering van Gaza en om mensen te dwingen om naar de Sinaïwoestijn te verhuizen. Ook vormt het Bloedbad van Hama een voorbeeld voor het Israëlische leger in Gaza. Bashars vader, Hafez Assad, sloeg in 1982 een opstand tegen hem in de stad Hama bloedig neer.
Niets nieuws onder de zon
Keer op keer laat het huidige kapitalistische, door oorlog gedreven wereldsysteem onmiskenbare tekenen van corruptie en onmenselijkheid zien. Westerse oorlogsmisdaden in Irak en Afghanistan, de Russische oorlog tegen Oekraïne, de Chinese dreiging om Taiwan binnen te vallen en het dwarsbomen van de Syrische Revolutie en andere Arabische revoluties – ze zijn allemaal waarschuwingen dat het systeem moet worden veranderd.
Dat Assads regime nog niet is berecht voor zijn oorlogsmisdaden heeft Israël duidelijk gesterkt in de op televisie uitgezonden genocide van Palestijnen. Bovendien kan Assad doorgaan met zijn misdaden terwijl de wereld op Gaza is gericht. In oktober 2023 kreeg de noordelijke provincie Idlib de grootste bombardementen in drie jaar te verduren. Artillerie van het regime en Russische vliegtuigen vermoordden honderden mensen. Anderen werden opnieuw verdreven.
De opkomst van extreemrechts in Europa en de VS is ook een belangrijke factor in de normalisatie van Assads oorlogsmisdaden en steun aan Israël. De enige oplossing om al deze oorlogsmisdadigers ter verantwoording te roepen, is het opbouwen van een sterke en verenigde linkse beweging over de hele wereld.