Stem tegen westers ingrijpen is geen stem voor Assad

Westerse landen grijpen de harde repressie van Assad aan om te pleiten voor buitenlandse interventie. Zo dreigt het Westen opnieuw een Arabische opstand te kapen voor zijn eigen doeleinden. Maar de reflex van sommigen om daarom partij te kiezen voor Assad en steun van Rusland en China te verwelkomen is deel van het probleem, niet van een oplossing.

Foto: Demonstranten tegen Assad bezoeken een begrafenis van activisten die door het regime zijn vermoord, 18 februari 2012.

Door Angela Ettema

De revolutie in Syrië maakt deel uit van de golf van opstanden die begon in 2011. Maar in tegenstelling tot Tunesië en Egypte heerst in Syrië geen prowesters regime. Daarnaast wordt de situatie ook gecompliceerd door sektarisme en dreigende burgeroorlog.

Aanhangers van Assad beweren dat er geen sprake is van een echte opstand en de demonstraties zijn ‘uitgelokt’ door het Westen. Helaas trekken ook sommige linkse mensen uit de bemoeienis van het Westen de conclusie dat dit nooit een echte revolutie kan zijn.

De opstand komt echter voort uit de tegenstellingen van de Syrische maatschappij. De directe aanleiding was de revolutie in Egypte, maar een dieper liggend motief is teleurstelling over het uitblijven van de door Assad beloofde politieke hervormingen. De eerste demonstraties eisten hervormingen, niet de omverwerping van het regime. Maar naarmate hervormingen uitbleven en de repressie heviger werd, keerde de beweging zich steeds openlijker tegen het bewind.

Veel Syriërs waren bang dat er een burgeroorlog zou uitbreken tussen de verschillende bevolkingsgroepen. De heersende kliek in Syrië bestaat uit alawieten, een sjiitische groepering. Veel alawieten vrezen dat de opstand een soennitisch regime aan de macht helpt, dat wraak op hen neemt. Assad doet er alles aan om deze angst aan te wakkeren en de steun van de alawieten te houden door de opstand af te doen als een ‘sektarisch complot’.

Daarnaast bestaat er het idee dat Syrië het slachtoffer is van een ‘buitenlands complot’. Maar de opstand is juist begonnen in steden als Homs, Hama en Deraa. Het is tragisch dat een deel van de bevolking uit wanhoop oproept tot interventie. Het Westen is bereid deze wanhoop te misbruiken om, net als in Libië, in te grijpen. Maar de doelstellingen van de opstand zijn tegengesteld aan die van het Westen, dat slechts Assad wil vervangen door een prowesters regime.

Veel opstandelingen aan de basis begrijpen dit en keren zich tegen interventie. De toekomst van de revolutie ligt in de strijd van de bevolking zelf, van de protesten in buurten, scholen en fabrieken. Als socialisten en internationalisten zijn we solidair met de Syrische revolutie, en keren we ons juist daarom tegen westers ingrijpen.