Staking schoonmakers breidt zich uit naar Schiphol

De strijd van de schoonmakers staat geen moment stil. Op hun landelijke stakingsdag van twee weken geleden werd door treinschoonmakers een staking voor onbepaalde tijd uitgeroepen, die nog altijd voortduurt. Terwijl het vuil zich opstapelt op de stations en de druk op de werkgevers wordt opgevoerd, zijn de stakers ook aanwezig bij andere actiemomenten om solidariteit te betuigen. Gisteren kwamen veel schoonmakers naar de viering van Internationale Vrouwendag op de Dam. Bovendien gaan vandaag ook schoonmakers op Schiphol in staking.

Foto (v.l.n.r.): schoonmakers Zhour, Naqar en Mohammed in actie

Door John van Mullem

De schoonmakers voeren al jaren campagne voor betere arbeidsomstandigheden, maar vooral voor respect. Omdat ze nog geen toezeggingen hebben van de schoonmaakbedrijven werd op 23 februari een landelijke stakingsmanifestatie in Utrecht georganiseerd. Daar luidden honderden schoonmakers een verharding van de acties in.

Alhoewel de stemming tijdens de manifestatie feestelijk was, bleek uit de gesprekken met diverse stakers ook hoe onder de oppervlakte een diepe ontevredenheid schuilt. Een toenemende werkdruk, een laag salaris zonder loonstijging en een toename van de vaste lasten zoals gas, elektriciteit en premieverhogingen maken van de schoonmakers werkende armen. De verhalen van Zhour, Naqar en Mohammed zijn toonaangevend voor het schoonmaakpersoneel als geheel.

Zhour werkt bij GOM en maakt voornamelijk kantoorgebouwen schoon. Voor haar is dit de tweede staking waaraan ze meedoet: ‘Ik ben er vandaag voor respect. Het gaat gewoon niet goed met de schoonmakers. We moeten steeds meer schoonmaken in minder tijd zonder dat daar iets tegenover staat. Als we de loonsverhoging van 3 procent niet krijgen, volgen er meer acties.’

Naqar werkt bij ABN-Amro. Hij staakt om verschillende redenen: ‘Ik krijg geen reiskostenvergoeding als ik naar mijn werk reis en mijn salaris is ook slecht.’ De leus voor ‘respect’ vindt hij betrekkelijk: ‘Ik krijg van sommige mensen wel respect, maar dat zijn de mensen die ik tegenkom als ik werk. Mijn baas geeft me met het slechte salaris geen respect voor het zware werk dat ik doe.’

Mohammed maakt treinen schoon op Den Haag CS. Dit is zijn tiende actie: ‘Ik heb ondertussen voor drie bedrijven gewerkt en bij alle drie waren de omstandigheden slecht. Dit komt door de slechte cao. Ik zie het aantal actievoerders per actie stijgen. We begonnen met tien mensen en nu hebben we er al vijfhonderd. In het begin waren de mensen bang om hun baan te verliezen. Natuurlijk is er veel intimidatie, maar als je hun duidelijk maakt dat ze rechten hebben, en we de vakbond hebben om te vechten voor onze rechten, dan komen ze langzaamaan in beweging. Er wordt gezegd dat het crisis is en deze moet inderdaad betaald worden – maar niet over onze rug.’

De strijdbaarheid onder de schoonmakers is hoog en inspirerend. Nadat op de stakingsmanifestatie in Utrecht ‘de grootste poetsdoek ter wereld’ werd ontvouwen nam vakbondsbestuurder Mari Martens het woord: ‘Omdat de Nederlandse Spoorwegen hun kop in het zand steken en weigeren hun verantwoordelijkheid te nemen als opdrachtgever, roepen we een staking voor onbepaalde tijd uit. Op dinsdag 9 maart trekken we naar Schiphol en we vragen onze collega’s daar om mee te doen met de staking.’

Na deze oproep werd de poetsdoek door de honderden aanwezigen Utrecht CS in gedragen. Door de stationshal galmde één simpele maar niet mis te verstane leus: ‘Actie, actie!’