Solidariteitsbrief aan stakende schoonmakers in Maastricht



Lieve schoonmakers,

Gisteren mocht ik met jullie mee met de Mars voor Respect door Maastricht. Jullie eisen doodnormale dingen, want jullie werkdruk wordt telkens verder opgevoerd (meer werk met minder mensen) en jullie hebben wachtdagen als je ziek wordt. Je moet eerst een aantal dagen ziek zijn voordat je loon door wordt betaald. Dat ken ik ook, als uitzendkracht bij een groot bedrijf.
10 februari 2012


Foto: stakende schoonmakers dragen borden met de tekst ‘Hoeveel ziektedagen passen er in dit kasteel?’

Door Janneke Prins
Initiatiefneemster www.modernactivisme.nl

Op het station van Voerendaal verzamelden we om met zijn allen naar het kasteelkantoor van de schoonmaakbazen van Vebego te lopen. Het was ijzig koud, maar de gesprekken die we hadden waren inspirerend. Sommigen van jullie waren helemaal uit Groningen gekomen, om 6.15 uur al onderweg. Respect!

Twee schoonmaaksters vertelden me waarom ze meedoen aan de staking. De ene vertelde over het vervagen van scheidslijnen tussen geloven en huidskleuren. Over de noodzaak om zij aan zij te staan en deze strijd te winnen en hoe gezellig het is om dingen van andere culturen mee te maken, zoals bij de vorige staking in 2010 toen jullie op station Utrecht bleven slapen.

De andere schoonmaakster zei dat ze drie maanden geleden nog geen idee had van staken als middel om voor je eisen te strijden. En nu is ze apetrots dat ze samen met een aantal collega’s meedoet.

Ron Meyer liet ons in de Quote 500 zien hoe rijk de schoonmaakbazen zijn. Ze staan met 50 miljoen euro op plek 178 van deze rijkeluilijst. Hij noemt jullie bazen ‘schoonmaaksjeiks’, die geen olie uit de grond persen, maar het zweet uit jullie harde schoonmaakwerk. Ze hebben zichzelf een loonsverhoging van 3% toegekend.

Maar als de waarde van het kasteel in Voerendaal, waar het kantoor van Vebego zit, zou worden uitgekeerd in ziektedagen zou dat in totaal 650 jaar aan ziektedagen opleveren. De schoonmaaksjeik die in Voerendaal naar buiten kwam, zweette peentjes. We stonden met 2000 mensen in die besneeuwde kasteeltuin.

Maar hij gaf niet toe, hij deed niet mee aan de simpele quizvraag of schoonmakers vakmensen zijn en daarom het recht hebben op doorbetaling tijdens ziekte.

Onze tocht werd vervolgd en Maastricht gaf jullie een warm welkom. We begonnen de Mars voor Respect over de Hoge Brug richting centrum. Toen we over het Vrijthof richting Grote Staat liepen, stonden er mensen voor jullie te klappen en hielden velen hun smartphone in de lucht. En uit een schoenwinkel hingen twee verkoopsters naar buiten om jullie toe te zwaaien.

Zelf hielden jullie de sfeer er ook goed in. Door de straten van de stad dansten we op “Respect” van Aretha Franklin en we riepen ‘Actie’ en ‘Nooit meer onzichtbaar’! Een groep zwarte vrouwen klakten de tong samen met een groep vrouwen met zijden hoofddoeken als op een Arabisch feest. Ze riepen ook ‘1, 2, 3, 4, schoonmaken doe ik met plezier! 5, 6, 7, 8, geen dagen in de wacht!’.

Ik hoop dat jullie je strijd winnen, en ik hoop daarom ook dat degenen die worden ingezet om de staking te breken kunnen worden overgehaald om juist zelf mee te doen, zoals al hier en daar gelukt is. Jullie laten zien dat actievoeren mogelijk is en dat het helpt!

Dat heeft Nederland nodig. Dat jullie niet langer onzichtbaar zijn maar dat je zelfvertrouwen krijgt door samen sterk te staan. Jullie geven het voorbeeld, aan de leraren die op 6 maart weer gaan staken en aan een heleboel mensen die vinden dat ook de bezuinigingen van kabinet-Rutte moeten stoppen. Jullie voeren een onwijs dappere strijd!

Ik heb trouwens het gele hesje van Züreyde gevonden, dat zal ik met zorg bewaren. Ik heb me gisteren ook schoonmaker gevoeld. Shukran, donyabad, gracias, thank you, dank jullie wel. Houd vol tot de overwinning!


Foto: solidariteit langs de route van de Mars voor Respect