Shaming Paay is pas écht smerig
Toen de seksvideo van Patricia Paay op internet werd gezet, sprong het beroepstuig van GeenStijl er direct bovenop door naar het filmpje te linken en hun reaguurders aan te moedigen hierop los te gaan. ‘Verder zeiken als te doen gebruikelijk in de comments.’ Hiermee verspreidden zij willens en wetens een filmpje dat tegen de zin van Paay openbaar gemaakt is. Om zoveel mogelijk geld te verdienen over de rug van het slachtoffer gingen ze vervolgens over tot het plaatsen van allerlei misplaatste grappen.
Maar ook buiten de extreemrechtse blogsfeer viel men over elkaar heen om Paay belachelijk te maken of zelfs morele verontwaardiging te spuien over zaken die verder niemand wat aan gaan. Hier is dus sprake van een klassiek geval slutshaming: in plaats van verontwaardigd te zijn over de misdaad, was er breed gedragen verontwaardiging over het slachtoffer.
Die verontwaardiging was niet zomaar gebaseerd op het feit dat Paay mogelijk heeft toegestaan dat zij werd gefilmd, maar vooral om haar seksuele handelingen zelf. Blijkbaar is de bekrompen seksuele moraal die we uit de jaren 50 kennen in dit land nog altijd springlevend, evenals de vrouwenhaat die daar altijd intrinsiek mee verbonden is geweest. Hetzelfde geldt voor het taboe op vrouwelijke seksualiteit op latere leeftijd. Advocaat Peter Plasman spreekt terecht over ‘vrouwvijandigheid’.
Wat we verder ook van haar vinden, als socialisten en als feministen hebben we de morele plicht om solidair te zijn met Patricia Paay. We moeten ons uitspreken tegen die mensen in onze omgeving die het acceptabel vinden om deel te nemen aan de schending van haar privacy, en tegen de misplaatste grappen die alleen maar dienen om het vernederen van vrouwen en het shamen van slachtoffers te normaliseren.