Schoonmakers halen eisen binnen
Door Ilhan Can
Deze harde werkers hebben er jarenlang in onzichtbaarheid voor gezorgd dat het visitekaartje van dit land, Schiphol, kon blinken om aan het verlangen van de hoge Pieten te voldoen om Nederland een internationaal prestige te geven. Maar de mensen die het werk deden hebben nooit enig respect gehad. Als klap op de vuurpijl kwam de Schiphol Group met een contractwisseling. Bedrijven kwartetten onderling met werknemers, alles moet weer goedkoper. Dit leidt tot grote onzekerheid bij de schoonmakers over werktijden, werkgelegenheid, taken en locaties. Het laat weer eens zien hoe de wanhopige concurrentie tussen bedrijven de werknemer de kans op een fatsoenlijk leven wegneemt.
Maar wie geen respect krijgt gaat het halen, en dit geldt ook voor schoonmakers. Door velen werd deze groep beschouwd als moeilijk te mobiliseren. Voor het oog van de media hebben de schoonmakers nu bewezen dat onzichtbaarheid doorbroken kan worden door eenheid in strijd. Na eerdere acties besloten de werknemers om op 1 april weer te beginnen met staken. Met veel trommelgeluid marcheerden zij de kantoren van hun werkgevers in. De schok bij de bazen was dan ook groot toen de ritmes van de Hollandse trommel, de Turkse davul, Arabische darbuka en Latino tambor samensmolten tot een harmonieuze melodie van vastberaden strijd die de bazen dwong hun kantoren te verlaten om nogmaals naar de eisen van de stakers te luisteren;
– humane regeling in de contract wisseling
– eenmalige uitkering van 1% van het bruto jaarsalaris
– reiskostenvergoeding
– een schone kantine
Hierbij komt natuurlijk de inmiddels befaamde eis van respect, niet in woorden, maar in daden.
De werkgevers uitten hun angst voor de stakers in rechtzaken die zij verloren. De laaste stuiptrekkingen van hen bestonden uit schaamteloze intimidatie van de stakers, die tot thuis werden lastig gevallen. Dit maakte een grote groep stakers nog vastberadener dan zij al waren.
‘Wij zullen doorgaan, al stopt de vakbond met de stakingsuitkering, wij gaan door tot wij de bazen op hun knieën hebben, ik wil hen nog harder zien trillen!’
Maar het bleek niet nodig te zijn. Na vier dagen bonden de werkgevers in en werd een akkoord gesloten dat dicht in de buurt komt bij de eisen van de stakers. De euforie onder de schoonmakers is groot, zij hebben overwonnen door de kracht van de eenheid en respect gewonnen van heel Nederland. Welke betere ingang kunnen zij zich wensen voor de volgende staking wanneer de CAO-onderhandelingen beginnen?