Rotterdamse havenwerkers in staking

Arbeiders in de Rotterdamse haven hebben besloten om in december en januari zes dagen te staken. Door de automatisering van de containeroverslag dreigen vele banen te verdwijnen. Daarom willen de havenwerkers een negenjarige werkgarantie afdwingen.
3 december 2015

Door Mark Kilian

President-directeur Allard Castelein van het Rotterdams Havenbedrijf – vroeger CEO bij Shell – had de havenwerkers opgeroepen niet te staken omdat ‘de concurrentie op de loer ligt’. Dat speculeert op de angst dat bedrijven overslag verplaatsen naar Hamburg of Antwerpen.

Vorig jaar verloor de Rotterdamse haven 20.000 containers per maand doordat het belangrijkste stuwadoorsbedrijf ECT een deel van zijn terminal sloot om nieuwe kranen en IT te installeren.

Maar het is de komst van concurrerende stuwadoors op de Tweede Maasvlakte die de banen structureel onder druk zet. DP World en APM Terminals hebben daar verregaand geautomatiseerde containerterminals gebouwd, waarvan wordt verwacht dat ze midden 2016 operationeel zullen zijn. Daarom noemde Niek Stam van FNV Havens de Tweede Maasvlakte een ‘molensteen om de nek van de Rotterdamse haven.’

Volgens Stam is de Tweede Maasvlakte ‘volstrekt overbodig.’ Hiermee sluit hij aan bij de voorspelling dat deze, in elk geval tijdelijk, voor overcapaciteit zal zorgen in de Rotterdamse containeroverslag. Maar zeker nu deze nog niet op stoom is, hebben de havenwerkers in de grootste containerhaven van Europa een machtspositie.

De eis van negen jaar werkgarantie kost een geschatte 53 miljoen euro. Het Havenbedrijf Rotterdam en de stuwadoors weigeren dat te betalen. Het Havenbedrijf noemde de eis ‘niet van deze tijd’ en wilde hooguit beloven dat tot 2020 niemand gedwongen wordt ontslagen. Dat vinden de vakbonden niet genoeg. Stam vindt een negenjarig sociaal plan een redelijke eis: ‘Het Havenbedrijf geeft jaarlijks negen miljoen aan rederijen via kortingen, maar negen jaar om zaken netjes op te lossen kan niet?’

Volgens Stam spannen het Havenbedrijf Rotterdam en de havenbazen samen om de vakbond te breken. ‘Zij ruiken bloed. We staan aan de vooravond van de uittocht van oudere havenwerkers. En ze willen nu in een keer afrekenen met de grote bekken die werkzekerheid eisen. Nou, wij zijn daar niet van.’

Eind november stemden 850 FNV-leden op een bijeenkomst in meerderheid voor de staking. Enkele dagen later sloot ook het CNV zich aan bij de acties. Een speciaal comité bepaalt welke acties worden gevoerd en wanneer. De stakingen zullen niet worden aangekondigd. Dan kunnen bedrijven en schepen de acties minder makkelijk ondermijnen door bijvoorbeeld schepen te laten uitwijken naar een andere haven.

Het zou goed zijn als de vakbondsleden in de havens zouden nadenken over solidariteit van andere Europese havenwerkers zoals in Antwerpen, waar de afgelopen anderhalf jaar meermaals is gestaakt. Maar het ziet er vooralsnog naar uit dat de sector een modelstaking tegemoet gaat die onze steun verdient.