Repressie en hetze stoppen scholierenstrijd niet
en van schoolbesturen een antwoord te horen van onderdrukking en dreigementen. Vrijdag de knuppelende agenten tegen scholieren in Middelburg; maandag dat waterkanon op het Museumplein. Rond de tweehonderd scholieren zijn tot nu toe gearresteerd, voor het overgrote deel wegens futiele vergrijpen zoals het gooien van eieren.
In de afgelopen dagen eiste staatsecretaris Van Bijsterveldt harde actie van gemeenten om leerlingen in de lesbanken te houden. Ze riep leerplichtambtenaren op om streng toe te zien op verzuim en ook docenten die het voor hun leerlingen opnemen kregen een veeg uit de pan. Wethouder Geluk van onderwijs in Rotterdam dreigt ouders al met boetes als hun kinderen actievoeren. In Rotterdam, Waalwijk en ongetwijfeld andere plaatsen zijn leerlingen die afgelopen dagen gestaakt hebben geschorst. In Veendam en andere plaatsen konden scholieren geen actie voeren: docenten en politieagenten dwongen de leerlingen om binnen te blijven.
Bij de repressie hoort stoere taal die sinds pakweg 1965 in onbruik is geraakt maar aan een comeback is begonnen. Dat een VVD-kamerlid, Inze Dezentjé, van ‘straatterreur’ sprak in het kamerdebat, past in het moderne taalgebruik: zelfs scholieren worden nu doelwit in de ‘War on Terror’. Maar kreten als het ‘rellende schorriemorrie’ zijn puur retro jaren vijftig. Kennelijk is bijna iedereen vergeten dat op dat autoritaire decennium de anti-autoritair exploderende jaren zestig volgden.
Ook nu zullen scholieren zich niet door dwang en demagogie van voortzetting van hun strijd laten afhouden. Het Landelijk Aktie Komitee Scholieren (LAKS) heeft bijvoorbeeld voor aanstaande vrijdag 30 november een landelijke demonstratie op het Museumplein, Amsterdam aangekondigd, vanaf 12.00 uur. Maar de dwangmaatregelen en de bijbehorende dreigtaal dragen bij tot verder geweld – van politiezijde. De knuppelgrage uitvoerders van het gezag voelen zich immers extra ondersteund door zulk beleid en zulke taal, en zullen des makkelijker te grover optreden.
Het is daarom zaak dat juist ook mensen buiten scholierenkringen – docenten, ouders, verzorgers en anderen – luid en duidelijk hun stem laten horen, tegen de repressie die het gezag inzet tegen veertien- en vijftienjarigen, en tegen het afschilderen van scholieren als uitschot en tuig. Hoe meer mensen dat doen, hoe minder ruimte het verwerpelijke autoritaire offensief van politiek, media en hooghartige schoolbestuurders heeft.