Redskins: swingende strijd voor soul-cialism
‘Als The Supremes staalarbeiders uit Petrograd waren geweest dan hadden ze precies zo geklonken’. De band die dit in 1986 over zichzelf durfde te zeggen is anno 2010 voor sommigen een mythe, en voor de meesten een vage herinnering ‘van dagen die al lang voorbij zijn, van verloren hoop en een droom die voorbij ging’. De Redskins waren de Rage Against The Machine van hun generatie. Zoals Rage Against The Machine, hadden de Redskins hun oorsprong in de punk. Veel over deze begintijd is onbekend en een mythe.
Begin jaren tachtig verkeerde de Britse economie in een verschrikkelijke staat. De arbeidersklasse had jaren van strijd moeten bekopen met een aantal cruciale nederlagen. Labour had plaats gemaakt voor de aartsconservatieve en neoliberale Margaret Thatcher. Het fascistische National Front had nog steeds een enorme aantrekkingskracht op gefrustreerde jongeren uit de arbeidersklasse, de klasse waaruit skinheads merendeels voortkwamen.
De polarisatie naar rechts dwong veel apolitieke skinheads om een keuze te maken. De Redskins vormden de tegenpool aan de linkerzijde. Over die beginperiode zeiden zanger Chris en bassist Mark later: ‘De naam Redskins kwam van een groep skinheads uit Sheffield die lid waren van de Communistische Partij, wat bizar was want die stalinistische partijen bestonden merendeel uit grijze mannen.’ Sommigen waren lid van Labour en anderen van de Socialist Workers Party, de Britse zusterorganisatie van de IS waarvan ook Chris en Mark lid waren. ‘Door ons zijn er zeker skinheads naar links opgeschoven.’
De Redskins wisten uit de obscuriteit van de skinhead- en punkscene te breken: ‘Er zijn relatief zo weinig skinheads dat het nuttiger is om te kijken welk effect je hebt op de jeugd in de brede zin, of ze nu into soul of rock’n’roll of wat dan ook zijn.’ Het lukte de Redskins om de sterk gesegmenteerde Britse jeugdculturen tijdelijk te verenigen in een muziekstijl die de energie van Punk en Oi! combineerde met rockabilly en de bij de Mods geliefde Northern Soul van Motown: ‘We liepen als The Supremes en spraken als The Clash’.
Kaal geschoren kop
Diana Ross liep misschien niet regelmatig rond met een kaal geschoren kop en een Fred Perry-jasje. Maar dit was de stijl van de Redskins: de skinheadlook, de cocky arrogantie, de harde humor, maar ook de bloedserieuze houding als het ging om het verspreiden van een revolutionaire boodschap. Dus de sound werd meer Motown en minder Skinhead.
De tweede single van de Redskins, het uptempo ‘Lean on me!’, werd omschreven als een moderne soul classic, maar zonder de ‘Baby love’. De Redskins bezongen in dit nummer de kracht van solidariteit, vakbond en organisatie: ‘Het is een oud verhaal dat al duizend maal is verteld. Maar terwijl we tegen over elkaar staan verspelen we onze levens. Gezamenlijk hebben we een wereld te winnen!’
De Redskins, meer dan welke band voor en na hen, koppelden hun bestaan als band én personen aan deze boodschap. Het was voor hen een zaak van leven of dood. Nu klinkt dat misschien pathetisch, maar hun muziek, boodschap en de impact daarvan op duizenden om hen heen, kan alleen begrepen worden binnen die context.
Met hun ‘soul-cialism’ leverden de Redskins de soundtrack van een van de meest heroïsche stakingen van na de Tweede Wereldoorlog. De grote mijnwerkersstaking van 1984-1985 was het antwoord van mijnwerkers in heel Groot-Brittannië op de sluiting van ruim 70 mijnen en het ontslag van 70.000 mijnwerkers. De staking kon aanvankelijk rekenen op steun van bijna de helft van de Britse bevolking, maar die steun nam onder druk van rechterlijke uitspraken, politiegeweld, het uitblijven van solidariteitsacties en een smerige mediacampagne snel af.
Veel artiesten steunden evenals de Redskins de staking. Ze deelden het podium met grote artiesten uit die tijd zoals Billy Bragg, The Housemartins en The Style Council. Bruce Springsteen stortte een enorm bedrag in de stakingskas. De Redskins leefden echter op het ritme van de staking. Ze verkochten ’s ochtends de Socialist Worker op straat, haalden geld en solidariteitsbetuigingen op, spraken op meetings, stonden zij aan zij met de stakers en speelden op benefietvoorstellingen.
De staking inspireerde hen tot het schrijven van de klassieker ‘Keep on keepin’ on!’ (zie kader). De tekst van dit aanstekelijke nummer had vandaag geschreven kunnen zijn en de drijvende Motown-beat en bassline tonen maar weer dat deze band uniek was. ‘Wie anders heeft revolutionair-socialisme ooit zo succesvol naar de dansvloer gebracht?’, schreef een muziekjournalist ooit over hen.
Tijdloze soul
Op Epilogue vind je een groot deel van hun singles en vrijwel het gehele magistrale album Neither Washington Nor Moscow. Het is nog steeds fantastische tijdloze soul. Het trio werd gedreven door het tempo van punk en belichaamde op klassiekers als ‘Turnin’ Loose’ en ‘Hold On!’ de energie van duizenden stakende mijnwerkers, bijgestaan door een snoeistrakke blazerssectie genaamd The Redskins Brass.
Hoe liep het uiteindelijk met de Reskins af? Het tragische einde van de mijnwerkersstaking betekende ook het einde van de band: ‘We zijn in een crisis terechtgekomen na het einde van de staking. Ons publiek liep terug van enkele duizenden per concert naar 500 tot 600. We kregen problemen met het label (…) Maar het was vooral het eind van de staking. Tijdens de staking dachten we nooit: waar zijn we mee bezig?’
‘Dit is wat er gebeurt als cultuur los komt te staan van de strijd, fysiek of door een nederlaag. Het gebeurde met schrijvers, schilders, het gebeurde met Bertolt Brecht die door Hitler het land werd uitgetrapt, het is hetzelfde probleem waarmee The Clash moest worstelen.’
Met het verdwijnen van het strijdtoneel verloren de Redskins hun podium en publiek, maar niet hun betekenis voor generaties van activisten en socialisten na hen: ‘Sommigen zeggen dat we vastzitten in dit leven vol pijn, maar ik hou vol dat we het kunnen veranderen. Alles wat we nodig hebben is aanwezig, om los te breken uit deze oplichterij. Verdomme! Verbreek de ketenen die ons vasthouden!’
Uit ‘Kick over the statues’
At the end of an era
The first thing to go
Are the heads of our leaders
Kicked down in the road
On the day of reckoning
When we’ve struck and won
Watch close as their heroes
Go crashing down on the pavement
Uit ‘Keep on keepin’ on’
The bosses make us pay for their crisis
They blame us
for daring to challenge things
Keep on keepin’ on now
Keep fighting daring yeah yeah yeah
Till the fightback begins
I ain’t won what I’m fighting for
Full-timers backslide
to the cries of sell out!
We’ve got to get
the reins in our hands ourselves