‘Productie boven alles’ – de realiteit achter de redding van 33 mijnwerkers

Wereldwijd hebben de media de Chileense mijnwerkers die twee maanden lang op 700 meter diepte hebben vastgezeten in de mijn van San José op de voet gevolgd. Veel minder interesse is er echter geweest voor de omstandigheden waarin de Chileense mijnwerkers doorgaans werken. Familieleden zijn vanzelfsprekend zeer verheugd dat het gelukt is de 33 arbeiders te redden. Maar de mijnwerkers hadden überhaupt nooit in de mijn aan het werk mogen zijn.

Door Ken Olende

Sernageomin, de overheidsinstantie die zou moeten waken over de veiligheid in de Chileense mijnbouw, had bevolen de mijn te sluiten nadat een geoloog in januari 2007 was omgekomen bij een explosie. Maar de eigenaar van de mijn, de heer San Esteban, heeft minder dan een jaar geleden het graafwerk laten hervatten, zonder eerst te hebben voldaan aan de gestelde veiligheidseisen.

Een van de vereiste veiligheidsmaatregelen was het plaatsen van een evacuatieladder. Een van de opgesloten mijnwerkers, Luis Urzua, verklaarde via een televisieverbinding: ‘Wij hebben geprobeerd omhoog te komen via de luchtschachten maar dit is mislukt omdat er geen ladder aanwezig was.’ Dus de hele ramp had vermeden kunnen worden als het mijnbedrijf aan de simpelste veiligheidseisen had voldaan.

Risicopreventie

Totdat hij in 2009 ontslag nam was Vincelot Tobar verantwoordelijk voor risicopreventie in de mijnen van eigenaar San Estaban. Tobar bevestigt dat ‘er nooit enige verbeteringen zijn aangebracht om rampen zoals deze te voorkomen.’ Hij zegt: ‘Productie ging altijd boven alles. Ik was de enige die zich bezig hield met de risico’s, zonder beschikking over een kantoor of zelfs een telefoon.’ Volgens Tobar zijn er in 2006 182 mijnwerkers gewond geraakt, waarvan 56 ernstig.

De Chileense president Sebastian Piñera heeft aan populariteit gewonnen door de publiciteit rondom de ramp. Hij heeft beloofd het budget van de instantie die verantwoordelijk is voor het reguleren van de mijnbouw te verhogen. Deze instantie zal volgens Piñera voortaan de veiligheid van mijnwerkers voorop plaatsen. Dit budget bedroeg vorig jaar 12 miljoen euro. Ook al mocht Piñera zijn belofte waarmaken om dit bedrag te verdrievoudigen, dan nog loopt dit bedrag uit de pas met de 17 miljard euro die de regering in totaal wil investeren in de mijnbouw.

Momenteel zijn er in Chili voor meer dan 4500 mijnen maar 16 veiligheidscontroleurs. In de regio van de San José mijn zijn er maar drie controleurs om 884 mijnen te inspecteren. In de laatste tien jaar zijn minstens dertig mijnwerkers omgekomen per jaar, met maar liefst 43 slachtoffers in 2008.

Verantwoordelijk

Carolina Narváez, de echtgenote van een van de geredde mijnwerkers, geeft niets om financiële compensatie: ‘Ik wil dat er mensen verantwoordelijk worden gehouden. Niet alleen de eigenaars van de mijnen, maar alle mensen die hun werk niet hebben gedaan.’

Niet verwonderlijk is alle aandacht gegaan naar de 33 mijnwerkers die opgesloten hebben gezeten en naar hun familieleden die buiten de mijn een kamp hadden opgezet. De tweeduizend journalisten die op dit kamp zijn afgekomen maakten zich vooral druk over de roem en het geld die de geredde mijnwerkers mogelijk in het verschiet liggen. Minder aandacht is er voor de andere mijnwerkers van de San José mijn die sinds de ramp zijn ontslagen zonder hun loon te krijgen.

Dit is een vertaling uit Socialist Worker