Ook na ontbinding Feminist March blijft massaal feministisch verzet nodig
De Feminist March ontstond in Nederland in reactie op de verkiezing van Trump. Op de dag van zijn inauguratie gingen er door heel de VS meer dan een miljoen mensen de straat op. Ook in Nederland verzamelden duizenden mensen zich op het Museumplein in een strijdbaar en geïmproviseerd protest. In de jaren daarna organiseerde de Women’s March met succes massale en levendige demonstraties in het kader van Internationale Vrouwendag. Dit waren de grootste feministische protesten in Nederland in decennia.
Volgens de liberale auteur Rutger Bregman is het opheffen van de organisatie het resultaat van ‘een fixatie op puurheid in plaats van resultaten’. Het is waar dat organisatoren de afgelopen jaren kritiek kregen omdat ze bijvoorbeeld te weinig aandacht zouden hebben voor toegankelijkheid en diversiteit. Onder andere op basis van deze kritiek veranderden ze hun naam naar Feminist March. Maar dit is niet het hele verhaal.
Na hun snelle opkomst, organiseerde de Feminist March zich meer als een ngo dan een activistische coalitie. Waar in andere landen 8 maart een reden is voor uiteenlopende feministische organisaties om samen te werken en samen een actieprogramma op te stellen, trok de Feminist March alles naar zich toe. Een nadruk op representatie op het podium was nooit gekoppeld aan een strategische visie of een idee hoe de beweging op te bouwen. Demonstraties waren eenmalige evenementen – inclusief sponsoren zoals het magazine van multimiljonair Linda de Mol.
De opstelling van de Feminist March dit jaar was tekenend. Samen met andere ngo’s werd er een ‘Feminist Future Festival’ georganiseerd. Meer discussie op links over feminisme is erg welkom, maar niet ten koste van een luid protest in de publieke ruimte. Doordat de demonstratie na het festival, op zondagavond, plaats zou vinden, zou het nooit hetzelfde massale karakter hebben gehad als de demonstraties van de afgelopen jaren. Die waren juist zo groot omdat mensen uit heel Nederland hiervoor naar Amsterdam reisden.
Op dezelfde dag organiseerde de Palestinabeweging uiteindelijk ook een protest tegen genocide-hitser Isaac Herzog. Nadat hun demonstratie werd aangevallen door de politie koos de Feminist March ervoor om hun demonstratie af te blazen. Maar de Feminist March had hun demonstratie gewoon kunnen doorzetten en op die manier een beweging kunnen steunen die met veel meer repressie te maken heeft. Terecht was hier kritiek op vanuit andere organisaties en activisten.
Het is te hopen dat andere organisaties het stokje van de Feminist March overnemen en proberen te leren van hun beperkingen. Het nieuwe extreemrechtse kabinet zal een aanval betekenen op alle onderdrukte groepen: vluchtelingen, trans mensen maar zeker ook op de positie van vrouwen. Zo staat het abortusrecht opnieuw onder druk. De noodzaak voor een strijdbare feministische beweging is daarmee ontzettend groot.