Nu is het Obama's oorlog

De verkiezing van Obama vervulde velen met de hoop dat hiermee ook een einde aan de ‘oorlog tegen terrorisme’ in zicht zou zijn. Niets is minder waar gebleken. Met de uitzending van dertigduizend extra troepen naar Afghanistan en het overnemen van Bush' 9/11 retoriek is hij een oorlogspresident geworden. De Nobelprijs voor de Vrede verandert daar niets aan.
10 december 2009

bush_to_obama

Door Catherine Black

De bezetting van Irak en Afghanistan is allerminst ten einde en er is een derde oorlog bijgekomen in Pakistan. Het Goldstone-rapport, dat Israëls oorlogsmisdaden tegen de Palestijnen documenteert, is door de VS weggewuifd. De dreiging van een militair conflict met Iran is verre van geweken. Bovendien heeft Obama inmiddels zijn goedkeuring verleend aan het grootste militaire budget sinds de Tweede Wereldoorlog. Hoezo change?

Obama’s anti-oorlogsprofiel in de presidentsverkiezingen stoelde op het feit dat hij tegen de inval in Irak had gestemd. Maar zijn tegenstem was nooit een afwijzing van het illegale, imperialistische karakter van die oorlog. De ‘terugtrekking’ uit Irak, die al door zijn voorganger was uitgestippeld, betekent geen einde aan de Amerikaanse aanwezigheid of inmenging, maar een vooral strategische verplaatsing van troepen van de stadscentra naar bases eromheen.

Daarbij heeft Obama er nooit een geheim van gemaakt de troepen eigenlijk te willen verplaatsen uit Irak. Tijdens zijn campagne bekritiseerde hij de oorlog in Irak als ‘een afleiding van de echte oorlog tegen het terrorisme – Afghanistan.’ Ondertussen is duidelijk hoe toegewijd Obama is aan deze ‘echte’ oorlog. Op zijn bevel zijn 21 duizend extra soldaten gestuurd. Daarmee komt het totaal nu op 68 duizend Amerikaanse soldaten (en 30 duizend NAVO-militairen uit andere landen). Het resultaat? Obama’s eerste ambtsjaar is het bloedigste jaar sinds de inval in 2001, met meer dan 300 doden onder buitenlandse soldaten, een veelvoud aan gewonden en een vele malen groter aantal doden en gewonden onder de Afghaanse bevolking. Inmiddels zijn de Taliban aan de winnende hand. In de hoop het tij de keren heeft generaal McChrystal nog eens tienduizenden extra soldaten geëist, waaraan Obama opnieuw bereid is tegemoet te komen.

Het is niet de eerste keer dat onder leiding van een Democratische president de VS wegzakken in een oorlog die tot in de hoogste rangen als ‘niet te winnen’ wordt bestempeld. De vergelijking met de grootste nederlaag van het Amerikaanse imperialisme, de oorlog in Vietnam, dringt zich steeds sterker op, en niet alleen omdat er tevergeefs meer middelen en mensenlevens in de strijd worden gegooid. Gefrustreerd door het hevige verzet in Vietnam zochten de VS een uitweg door bombardementen in aangrenzend Cambodja. Zo poogt ook Obama met het openen van een front in Pakistan, ook wel ‘Af-Pak’ genoemd, een slag te slaan door de Taliban in het nauw te dringen tussen het Pakistaanse leger enerzijds en Amerikaanse ‘drone’-bombardementen anderzijds, met als gevolg vele burgerslachtoffers en vluchtelingenstromen.

Net als toen steunt het beleid van de VS op een corrupt en door de bevolking gehaat regime. Ex-CIA- informant Hamid Karzai ‘won’ vorige maand opnieuw het presidentschap van Afghanistan na de door fraude gekenmerkte verkiezingen. De schaal van de verkiezingsfraude gaat het voorstellingsvermogen te boven. In Karzais thuisprovincie Kandahar werden meer dan 350.000 stemmen geteld, terwijl verkiezingswaarnemers schatten dat slechts 25.000 mensen daadwerkelijk hebben gestemd.

Voor rechtvaardiging van de oorlog is Obama daarom deels teruggevallen op de oude retoriek van de regering-Bush – rechtvaardiging van de oorlog met verwijzingen naar 9/11. In zijn veelgeprezen ‘verzoenende’ speech in Caïro zei Obama: ‘Zij die Amerika aanvielen op 9/11 smeden plannen om dat opnieuw te doen. Als zij niet aangepakt worden, zal de opstand van de Taliban een nog grotere veilige haven betekenen van waaruit Al-Qaida plannen kan smeden om meer Amerikanen te doden (…) Deze oorlog is fundamenteel om onze bevolking te verdedigen (…) We zouden dolgraag al onze troepen naar huis halen als we er zeker van zouden zijn dat er geen gewelddadige extremisten waren in Afghanistan en Pakistan die vastberaden zijn om zoveel mogelijk Amerikanen te doden.’

Dit is een recept voor oorlog zonder einde. Het is waanzin dat Obama met deze staat van dienst de Nobelprijs voor de Vrede in de wacht heeft gesleept. Zijn ‘charme’ verandert niets aan de logica van imperialisme.