Niet Netanyahu, maar de staat Israël is het probleem

Er lijkt geen einde te komen aan Israëls genocidale terreur. Beelden van een bombardement op een tentenkamp bij Rafah en een afschuwelijke vuurzee gingen de wereld over. Ten minste 45 Palestijnen werden hierbij vermoord.

Eerder had Israël het tentenkamp juist tot veilig gebied verklaard. Met allerlei tegenstrijdige verklaringen probeert Israël hier nu de aandacht van af te leiden, maar het is slechts het laatste bloedbad in een lange reeks terreurdaden.

Israëls internationale isolement groeit. Op 20 mei eiste de aanklager van het Internationaal Strafhof zelfs arrestatiebevelen tegen premier Benjamin Netanyahu en zijn defensieminister Yoav Gallant. De aanklacht is erg beperkt, omdat alleen Israëlische misdaden sinds 7 oktober worden genoemd en genocide geen onderdeel is van de aanklacht.

Benny Gantz, naast Netanyahu en Gallant het derde lid van het Israelische oorlogskabinet, stelde een ultimatum aan de premier. Hij eist dat er een plan komt voor het bestuur van de Gazastrook na de genocide. Deze interne verdeeldheid is ook het resultaat van het succesvolle verzet van de Palestijnen, waardoor Israël zijn militaire doelen niet kan behalen.

Op deze manier lijkt het alsof Netanyahu het probleem is, en niet Israël zelf. Maar in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw was het niet extreemrechts, maar het arbeidszionisme dat een centrale rol speelde in de kolonisatie van historisch Palestina. Zo over- zag de in 1920 opgerichte zionistische vakbond Histadrut ook de vorming van ‘socialistische’ kibboetsen op gestolen land en gaf het leiding aan de terreurorganisatie Haganah die Palestijnen moest verdrijven.

De genocide van de afgelopen maanden is slechts een voorlopig eindpunt van een lang zionistisch radicaliseringsproces. Dit onderstreept dat met een mogelijk opstappen van Netanyahu, het onderliggende probleem niet verholpen is. De enige oplossing blijft dan ook één democratische en seculiere staat waarin alle bevolkingsgroepen gelijke rechten hebben.