Netanyahu zoekt steun bij trouwe bondgenoot Nederland
Foto: Protest tegen Netanyahu op het Plein in Den Haag, 19 januari.
Door Max van Lingen
Internationaal gezien raakt Israël steeds geïsoleerder. Het verloor de afgelopen jaren de steun van de twee belangrijkste regionale bondgenoten, Turkije en Egypte, en ook de westerse steun is niet langer onvoorwaardelijk. Frits Bolkestein schreef dit in De Volkskrant toe aan de demografische ontwikkelingen in Europa. Maar het waren vooral de aanvallen op Libanon in 2006, op Gaza in 2008/2009 en de Gaza Freedom Flotilla in 2010 waarmee Israël de bevolking van westerse landen tegen zich in het harnas heeft gejaagd.
Kritische geluiden binnen de EU en de VN klinken steeds harder. Op 20 december noemden Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland in een gezamenlijke verklaring de huidige nederzettingenpolitiek een ‘vernietigende boodschap’. Volgens hen moeten ‘alle nederzettingenactiviteiten, ook in Oost-Jeruzalem, onmiddellijk stoppen’. Bolkestein schreef dit in hetzelfde artikel onder andere toe aan de dekolonisatie. Hiermee is volgens hem een anti-westerse meerderheid gecreëerd die de kant van de Palestijnen heeft gekozen. Daarnaast geeft de Arabische olie het Palestijnse kamp volgens hem veel macht; als voorbeeld haalde hij de olieboycot van 1973 aan.
Hoewel het inderdaad zo is dat voormalige koloniën positiever staan tegenover de vrijheidsstrijd van andere volkeren, gaat Bolkestein eraan voorbij dat de dekolonisatie al in de jaren ’70 grotendeels werd afgerond. De Arabische controle over de grootste olievoorraden ter wereld is ook niet nieuw. Met zulke argumenten is het toenemende isolement van Israël dus niet te verklaren.
Daaraan ligt de toenemende onhoudbaarheid van de Israëlische bezettingspolitiek en het zionistische project an sich ten grondslag. Israël blijft krampachtig vasthouden aan de racistische beginselen waarop het gefundeerd is, maar dat drijft hen ook tot een steeds agressievere houding – zowel tegen de Palestijnen, Arabische buurlanden en pro-Palestijnse activisten, als tegen de schaarse oppositie in eigen land en zelfs bevriende landen.
De arrogantie waarmee Israël, met behulp van de VS, vorig jaar de Griekse regering onder druk zette om de tweede Gaza Freedom Flotilla tegen te houden vormt geen uitzondering. De weigering excuses aan te bieden voor het vermoorden van 9 Turkse activisten die meededen aan de eerste Freedom Flotilla versnelde de verwijdering tussen Turkije en Israël. Onlangs bleek dat zelfs de Verenigde Staten niet veilig is voor deze arrogantie. Bij het recruteren van soenietische Pakistaanse strijders in de strijd tegen Iran deed de Mossad zich, zonder medeweten van hun Amerikaanse collega’s, voor als de CIA.
Het bezoek van Netanyahu is onderdeel van een poging om het tij te keren, zonder het eigen beleid aan te passen. Daarom rekent Israël op Nederland als trouwe bondgenoot om kritiek op Israël binnen de VN en de EU te blokkeren. Ondanks de uitspraak van de Nederlandse regering dat het voor een tweestatenoplossing is, stemde ze tegen de acceptatie van Palestina als volwaardig lid van de VN en Unesco.
In Nederland zelf beginnen steeds meer politici zich te keren tegen het Israël-beleid van de huidige regering. Hun kritiek is dat de huidige Nederlandse regering, onder invloed van Geert Wilders, harder is geworden. Alexander Pechtold sprak zich bijvoorbeeld uit voor een ‘evenwichtiger’ beleid, terwijl voormalig minister van Buitenlandse Zaken, Hans van den Broek, terecht opmerkte dat ‘ook Nederland zo nu en dan kritiek heeft op het nederzettingenbeleid. Maar die heeft een ritueel karakter, terwijl het concrete beleid pure kritiekloosheid uitstraalt.’ Maar daarbij moet ook worden opgemerkt dat diezelfde Van den Broek vindt dat ‘de bezetting en het nederzettingenbeleid terugdringen feitelijk een pro-Israëldaad stellen is’.
Het verschil tussen Rutte, Rosenthal en Wilders aan de ene kant, en Pechtold en Van den Broek aan de andere kant, is niet fundamenteel. De ‘hardliners’ zien onvoorwaardelijke steun als de beste waarborg voor het voortbestaan van Israël, terwijl de ‘gematigden’ zien dat de huidige koers onhoudbaar is en een wijziging van de politiek van Israël als de beste waarborg zien. Politici als Pechtold en Van den Broek gaan hiermee voorbij aan het punt dat de bezettingspolitiek voortkomt uit de aard van de Israëlische apartheidsstaat. Het is goed dat zij zich tegen deze politiek uitspreken, maar een oplossing biedt hun standpunt niet.
Het zijn precies die fundamenten van de Israëlische apartheidsstaat die omver moeten worden geworpen. Alleen dan kan er plaats worden gemaakt voor een samenleving waarin de verschillende bevolkingsgroepen met elkaar kunnen samenleven. De Arabische lente heeft wat dat betreft openingen gecreëerd voor fundamentele veranderingen in het Midden-Oosten. Wanneer de Arabische massa’s in staat zijn het juk van hun eigen dictators van zich af te schudden, zal ook de bevrijding van Palestina en de stichting van een nieuwe samenleving met gelijke rechten voor iedereen – Palestijnen, joden en anderen – binnen handbereik komen.
Het is ook van belang om te beseffen dat Israëlische politiek alleen te handhaven is dankzij de steun die er nog altijd komt vanuit het westen. Hetzij direct door bijvoorbeeld de Amerikaanse miljarden subsidie aan Israël, hetzij indirect door lucratieve handelsovereenkomsten zoals die ook de afgelopen dagen weer zijn afgesloten.
Zoals de betogers tegen Netanyahu ook aangaven, moeten we druk blijven uitoefenen op Israël en de Nederlandse regering. Boycot Israëlische producten en kom in actie om de Nederlandse regering te dwingen een andere positie in te nemen!