Mugabe probeert oppositie te breken
Door Ken Olende
Meer dan tachtig activisten van de MDC zijn tijdens de campagne vermoord. Veertien leiders van Vrouwen van Zimbabwe Sta Op (Woza) hebben bijna een maand vastgezeten omdat ze protesteerden tegen de vertragingen bij het bekendmaken van de verkiezingsuitslagen. Twee van hen zitten nog steeds vast. Ook NGO’s liggen onder vuur.
Maar de zwaarste aanvallen zijn gericht tegen de MDC. Tsvangirai werd herhaaldelijk gearresteerd, zijn bijeenkomsten verboden en zijn bussen in beslag genomen. Partijsecretaris Tendai Biti is aangeklaagd voor verraad, waarop de doodstraf staat.
Sommige commentatoren in de westerse media roepen op tot militaire interventie. Zo’n interventie is onwaarschijnlijk, aangezien militaire leiders beseffen dat westerse troepen tegenover grootschalige vijandigheid zouden komen te staan – niet alleen van de Zimbabwaanse bevolking, maar ook van alle omringende landen. Als vroegere koloniale macht, zouden Britse troepen worden gezien als een imperiale invasiemacht.
De ellende waaronder Zimbabwanen lijden komt niet alleen door repressie, maar ook door de ineenstorting van de economie. Maar het waren door het Westen opgelegde Structurele Aanpassings Programma’s die de basis legden voor de crisis. Afrikaanse onderhandelaars hebben het dan ook niet over interventie, maar over de vorming van een regering van nationale eenheid.
Alle vakbonden en linkse organisaties verwerpen dit idee, omdat het alleen de elite ten goede zou komen en het land verder af zal brengen van echte democratie. Het is een tragedie dat de algemene staking die in april werd georganiseerd tegen de verkiezingsfraude na een dag instortte. Maar de Zimbabwaanse arbeidersklasse is nog altijd enorm sterk, en massa-actie zou de meest effectieve manier zijn om Mugabe aan het wankelen te brengen.
Maar er zijn reële barrië)res Het is niet makkelijk om te staken tegen een repressief regime in een tijd van grote armoede. De MDC geeft twijfelend leiding aan het verzet. Sinds de oprichting heeft de MDC zich steeds verder wegbewogen van haar wortels in de vakbeweging, en heeft ze het neoliberalisme omarmd. Het is niet vreemd dat arbeiders de partij niet zien als een betrouwbare bondgenoot.
Sinds de mislukte staking is de repressie verergerd. Maar regeringspartij Zanu-PF stuit ook op tegenstand. Aanhangers van de oppositie zijn de strijd aangegaan in wijken als Epworth, Bikita, Zaka en Chimanimani. Helaas bleef het bij geïsoleerde acties.
De International Socialist Organisation uit Zimbabwe schrijft: ‘Het alternatief is een nieuw verenigd front vanuit de sociale bewegingen en de oppositie, dat een serieus en vastberaden programma van burgerlijke ongehoorzaamheid en massa-actie kan lanceren. Elke strijd waarin dit element ontbreekt, zal links worden ingehaald door dit slimme regime, dat heeft laten zien dat het in staat is om de zorgen van de armen cynisch te manipuleren en de oppositie te demoniseren als stromannen van het Westen. Zonder een verenigd front en een pro-armen, pro-arbeiders en anti-kapitalistische ideologie zullen we dit regime niet verslaan.’
Dit artikel is ingekort en vertaald uit de Socialist Worker van deze week