Moord op Bhutto destabiliseert Pakistan verder
Bhutto is onlangs teruggekeerd naar Pakistan, als deel van een door de Amerikanen gesteund plan om het regime van Pervez Musharraf te verstevigen. Musharraf is president en de voormalige legerleider, en is ook de belangrijkste bondgenoot van Bush in de regio. Bush was er vlug bij om de moord op Bhutto te veroordelen, maar veel Pakistanen wijzen al met een beschuldigende vinger naar de VS. ‘Het leger en zijn Amerikaanse meesters moeten een deel van de schuld op zich nemen’, zei Munib Anwar van het Pakistaanse Actiecomité van Advocaten. ‘Zij hebben de terroristen naar Pakistan gebracht.’
Benazir Bhutto is niet het eerste lid van haar familie dat door geweld om het leven komt. Haar vader, de voormalige premier Zulfikar Ali Bhutto, werd opgehangen door een vorige pro-Amerikaanse dictatuur. Twee van haar broers stierven onder mysterieuze omstandigheden. Het imperialisme is de grondoorzaak van de gewelddadigheid van de Pakistaanse politiek. Het land is gedrenkt in bloed sinds het ontstond de Britse opdeling van India in 1947. De tragische omstandigheden rond Bhutto’s dood nemen niet weg dat zij zich zelf met dit feit verzoend had, en een aanhanger was geworden van Bush’ moorddadige ‘war on terror’. Bhutto had haar radicale periode lang achter zich gelaten, en veel gewone mensen in Pakistan zagen haar als corrupt en afhankelijk van het Westen.
Tot nu toe is de verantwoordelijkheid voor de moord nog niet opgeëist. Maar de verdenking rust onvermijdelijk op de islamistische elementen binnen Musharrafs regering, die sympathie hebben voor de Taliban in Afghanistan. Deze elementen, die vooral sterk zijn binnen het Pakistaanse leger en de veiligheidsdienst, waren ooit bondgenoten van de VS. Nu keren ze zich tegen Amerika, als gevolg van de langdurige bezetting van Afghanistan.
De staat van beleg die Musharraf begin november afkondigde was een wanhopige poging om oppositie tegen zijn regime de kop in te drukken. Maar deze stap bracht de Amerikaanse regering in verlegenheid. Zij hoopte op een compromis tussen Musharraf en Bhutto. Tegelijkertijd slaagde Musharraf er niet in om de sympathisanten van de Taliban binnen de rijen van het leger onder de duim te krijgen.
Wat de uitkomst van de huidige crisis ook moge zijn, een oplossing die gebaseerd is op een compromis met het Amerikaanse imperialisme en zijn regionale bondgenoten kan alleen maar leiden tot meer bloedvergieten. De echte oppositie tegen Musharrafs dictatuur en Bush’ oorlog komt niet van deze kant, maar van de burgerrechtenbeweging die vorig jaar plotseling in het hele land de straat op ging. Deze beweging is onafhankelijk van alle corrupte en impopulaire politieke partijen, en biedt de meeste hoop voor de bevolking van Pakistan.
Dit artikel is een vertaling van een stuk dat eerder verscheen op de website van Socialist Worker.