Misdaadfictie met een sociale kant
The Wire laat een wereld zien van drugsdealers, politie, politici en junkies, waarin simpele tegenstellingen tussen goed en kwaad, misdaad en straf, voortdurend aan de kaak gesteld worden. In The Wire bestaan geen helden, maar alleen schurken en slachtoffers, en velen zijn beide. De grootste schurken zijn de politici in het stadhuis, die achterover leunen terwijl delen van de stad verloederen. De serie speelt zich af in Baltimore, maar de schijnwerpers zijn gericht op het hart van de macht in de VS.
Pelecanos is geboren en getogen in Washington. Hij schreef vijftien misdaadromans en vele afleveringen van The Wire. Van meet af aan waren Pelecanos’ boeken geen conventionele misdaadromans. Hij laat je plekken zien op een steenworp afstand van het Witte Huis, waar mensen op en onder de armoedegrens zweven, buurten aan hun lot overgelaten worden en moord en de illegale drugseconomie welig tieren.
Pelecanos’ werk is een vlammende aanklacht tegen de impact van het neoliberalisme op het leven van de Amerikaanse arbeidersklasse. Maar hij laat daarnaast ook zien hoe mensen proberen hun situatie te begrijpen om terug te vechten, of zelfs maar te overleven.
Kun je iets over jezelf vertellen?
Ik ben een Griekse Amerikaan, ik ben getrouwd en heb drie kinderen. Ik heb vijftien romans geschreven en beschouw mezelf in de eerste plaats als romanschrijver. Wat je in The Wire ziet, lijkt erg op hoe ik mijn fictie benader. Het is misdaadfictie met een sociale kant. Ook produceer ik films en schrijf ik scenario’s en artikelen voor dag- en weekbladen. Ik heb graag veel wapens in mijn arsenaal.
Waarover gaat The Wire?
Oppervlakkig gezien lijkt The Wire een politieserie over politie tegen drugsdealers in Baltimore. Maar volgens mij is de beste omschrijving dat het gaat over hoe dingen werken. Elk seizoen hebben we meer elementen en personages toegevoegd: politiek en politici, onderwijzers, jongeren, advocaten en rechtbanken, journalisten en redactielokalen. Zo krijg je een panoramisch beeld van een Amerikaanse stad. Dat geeft een aardig idee van hoe het komt dat we zo veel mensen in de steek gelaten hebben die in de maatschappij buiten de boot vallen.
We besteden veel tijd aan de personages. Die moeten complex zijn en een unieke stem hebben. We hebben veel discussies, en ook meningsverschillen. We proberen echt te zorgen dat het klopt.
Je hebt over Washington gezegd dat de tweedeling tussen de centrale regering en de arbeiders van de stad uniek is.
Er is een scheiding. De overheid geeft in wezen niet om de onderklasse omdat mensen uit de onderklasse weinig macht hebben en in meerderheid niet stemmen. Politici laten hun oren hangen naar kiezers en belangengroepen. De drugsoorlog is het belangrijkste voorbeeld. Onze volksvertegenwoordigers gebruiken wetgeving om de minder bedeelden in onze maatschappij rechteloos te maken en op te sluiten. Ze maken gezinnen en buurten kapot voor hun eigen politieke gewin. Het gevolg is dat mensen uit de binnensteden geen band voelen met hun regering en de politie beschouwen als hun vijand. In Washington is dat het duidelijkst omdat die armoede en dat geweld voorkomt in de schaduw van de monumenten en de gerechtsgebouwen.
Denk je dat mensen The Wire na Katrina beter snapten, omdat het leven van veel Afro-Amerikanen de afgelopen twintig jaar niet is verbeterd?
Voor sommigen is het verbeterd en voor anderen niet. De geringe aandacht voor de slachtoffers van Katrina heeft meer te maken met het feit dat ze arm zijn dan met het feit dat ze zwart zijn. De regering is bij de ramp even incompetent te werk gegaan als bij de oorlog.
The Wire werd in de VS uitgezonden tussen 2002 en 2007. In Nederland is de serie tot op heden helaas niet uitgezonden. De serie is wel op dvd verkrijgbaar. Het vijfde en laatste seizoen verschijnt deze maand in de winkel. Dit interview is een verkorte versie. Het complete interview is te lezen in de Socialist van deze maand