‘Mijn vader de terrorist’ is een invoelende film over trauma en activisme
Beeld: Ideefix
In 1994 valt een politiemacht het huis van journalist en activist Hans Krikke binnen. Het hele huis wordt binnenstebuiten gekeerd en er worden veel persoonlijke spullen meegenomen. Krikke en collegajournalist Jan Müter worden door de veiligheidsdiensten in verband gebracht met RaRa, een linkse organisatie die onder meer verantwoordelijk was voor een serie bomaanslagen op bedrijven die zaken deden met het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime.
Het onderzoek werd breed uitgemeten in de media. De Telegraaf werd daarin gevoed met informatie door de veiligheidsdiensten. Journalistenvakbond NVJ steunde de journalisten niet. Journalistieke opdrachten droogden op. Krikke en Müter waren schuldig tot het tegendeel bewezen was. In het boek Dagboek van een rara-terrorist (1996) stond Hans Krikke al een keer stil bij deze campagne.
Na meer dan twee jaar werd de zaak geseponeerd. Binnen het gezin werd er niet meer collectief stilgestaan bij deze periode. Daniël was zes toen de politie hun huis binnenviel. In de film vertelt hij over zijn herinneringen aan deze periode en de grote onzekerheid die de politievervolging veroorzaakte. In de film gaat hij op zoek naar de achtergrond van de heksenjacht en de wortels van de maatschappelijke betrokkenheid van zijn vader.
TRAUMA
In de film wordt gesteld dat het OM eigenlijk ook wel wist dat ze niet veel bewijs hadden. Door de twee journalisten met een naam in de sociale beweging aan te pakken en de zaak op te blazen in de media, probeerden ze activisten uit het netwerk van RaRa uit de tent te lokken. In de film noemt de partner van Hans het gevolg waar ze op hoopten het ‘barbapapa-effect’. Voor het OM was het trauma voor het gezin ‘collateral damage’.
Daniël reist met zijn vader naar diens geboortestad Zwolle. De vader van Hans stierf op jonge leeftijd door overwerk. ‘Vermoord door de baas’, concludeert Hans. Zijn moeder stond er met tien kinderen alleen voor. Een onmogelijke taak. Vanaf een jonge leeftijd moest Hans een verantwoordelijke rol in het huishouden spelen. Er was geen ruimte om stil te staan bij het verlies.
In het proces van het maken van de film probeert Daniël een patroon van intergenerationeel trauma te doorbreken. Dit is des te actueler voor hem nu hij zelf ook vader is geworden. Door middel van gesprekken probeert hij dichter bij zijn vader te komen. Mijn vader de terrorist is een erg persoonlijke film en heeft zo ook een universele zeggingskracht. Het verhaal kan ook andere slachtoffers van politieke vervolging of bureaucratische staatsterreur helpen dit te verwerken.