MI6, CIA en pers: leugens over Irak
Door Miriyam Aouragh
Velen van ons hebben een dubbele herinnering aan begin 2003. Op de vreugdevolle 15 februari, liepen meer dan 100.000 mensen van alle kleuren, religies en leeftijden door Amsterdam. Ze scandeerden ‘Bush, Blair, Balkenende: Handen af van Irak!’ tegen de dreigende oorlog. Drie weken later zagen we hoe het Amerikaanse leger een armageddon aanrichtte. Toen al zeiden de antioorlogsbeweging en De Socialist dat de beschuldigingen leugens waren.
Militairen en politici gebruikten eufemismen als ‘vergissingsbombardement’ en ‘collateral damage’ terwijl ze aan de lopende band internationale mensenrechten schonden. Tien jaar later heeft onderzoek aangetoond dat het westen zelf chemische wapens gebruikte. Nog dagelijks komen misvormde baby’s ter wereld. Voor duizenden is die verdomde oorlog helemaal geen verleden.
Nederland was niet simpelweg een meeloper: het was een cruciale steun in de magere ‘Coalition of the Willing’. Dit was mede mogelijk door de bevolking informatie te onthouden. Nederlandse media besteedden er de afgelopen weken aandacht aan, maar ze zijn tien jaar te laat.
Hun rol was bijzonder, zegt Allard de Rooi van Openheid Over Irak nu: ‘De media hebben, uitzonderingen daargelaten, hun werk niet gedaan. In 2003 is onvoldoende waarde toegekend aan de VN-wapeninspecteurs van UNSCOM en UNMOVIC en hebben de media nagelaten de wilde claims van de VS en Groot-Brittannië te toetsen. Daarnaast hebben veel media over the top toegang geboden aan stemmen die bereid waren de oorlog te helpen uitventen, zoals Arie Elshout en Arend Jan Boekestijn.’
Wat hebben alle protesten en campagnes opgeleverd? De Commissie- Davids heeft moeten erkennen dat er geen massavernietigingswapens waren. SP-Kamerlid Harry van Bommel vindt dat de Nederlandse regering, met name premier Balkenende en minister van Buitenlandse Zaken De Hoop Scheffer er destijds met bizarre achterafverantwoording van af kwamen: ‘Met de kennis van nu …’. Maar, voegt Van Bommel toe, ‘De Commissie heeft bewezen dat die kennis er wel degelijk was.’ Toch is er nog geen helderheid over een aantal cruciale zaken: heeft Nederland meegewerkt aan de voorbereiding van de oorlog?
Allard de Rooi bevestigt dit: ‘Nederland heeft volop meegewerkt aan de oorlog. Wat bijvoorbeeld allang aan de orde had moeten komen zijn de verzonnen namen waarachter die steun heeft plaatsgevonden. Ook de Commissie-Davids wees hierop. Buiten het bereik van Davids is geen onderzoek gedaan, noch door de politiek, noch door de media. Er is veel te vinden, maar daar bestaat geen enkele belangstelling voor. Nog twintig jaar geduld, alstublieft.’
Bush en Blair hebben sinds Afghanistan en Irak geen dag rust gehad, ze worden nog steeds overal opgewacht met schoenen en demonstraties. We moeten ook de Nederlandse politici ter verantwoording roepen.
Een uitlevering aan het Internationaal Strafhof is nauwelijks een troost: voor de honderdduizenden slachtoffers van de bombardementen, de verdubbeling van de doodskisten door een sektarische burgeroorlog die vanaf 2006 is uitgelokt, de doodseskaders, de dode soldaten, en de verminkte pasgeboren baby’s. Het is moeilijk om te vergeven, maar onmogelijk om te vergeten.