Marokkaanse politie takelde vakantieganger toe
ʻHet was vakantie, we gingen tot nu toe altijd samen. Met vrienden uit het dorp gaat hij dan naar de grote steden. Dat is altijd goed gegaan. Dit jaar ging hij alleen, met nog twee vrienden uit Nederland. Ze hebben ook ons dorp bezocht, een dag of drie, vier. Toen zijn ze naar Agadir gegaan, Marrakech. Daar is meer voor jongeren te doen: zeilen, uitgaan, noem maar op.
Ze zouden 23 augustus terugkeren naar Nederland. Tijdens de terugkeer was er iets gebeurd. Hij was in het vliegtuig gestapt. Toen zag hij drie dames hier vanuit Overdie, die hij kende. Hij ging naast ze zitten, maar zat dus op de verkeerde plaats. Toen kreeg hij een waarschuwing van de gezagvoerder, maar hij dacht niks gedaan te hebben.
Toen werd hem verzocht het vliegtuig te verlaten. Dat deed hij rustig, maar de politie werd niet gebeld. Maar hij kent geen Arabisch, alleen een beetje Berbers.
Hij is langs de douane gegaan zonder problemen, en ging weer Marrakech in. Maar hij had geen geld meer bij zich, dat had hij uitgedeeld. Hij weet niet meer wat daarna is gebeurd. We hebben drie dagen gezocht voor we hem vonden. Toen hoorden we via vrienden in Marokko dat hij in een staatsziekenhuis zat, met een afdeling voor mensen die worden toegetakeld door de politie.
Maar stel dat hij wat gedronken heeft of gerookt, iets verkeerds gezegd of zelfs wat gestolen. Ze hebben het recht niet om het zo hard aan te pakken. En als hij iet verkeerds heeft gedaan in het vliegtuig, waarom overhandigt Transavia hem niet aan de politie? Dan kan die hem verhoren toen hij nog bij de tijd was, en een rapport maken. Maar dat is niet gebeurd. Dus Transavia is ook medeverantwoordelijk.
De politie heeft hem heel hard aan gepakt, maar wat was de aanleiding? Dat weet hij niet meer. Ze hebben hem zo verwond en zo toegetakeld dat hij niet meer kon opstaan. Verwondingen aan zijn handen, aan zijn voeten, door de boeien die hij om had. Maar ook verwondingen aan zijn slaap, aan de rechterkant van zijn hoofd. Een hele grote open wond.
We zijn naar de huisarts geweest, naar de psycholoog en het ziekenhuis. Op dit moment heeft hij geheugenverlies, maar hij begint zich dingen te herinneren. Hij werd door zeven agenten opgebracht voor verhoor. Hij had geprobeerd Berbers tegen ze te praten, maar ze spraken alleen Frans of Arabisch. Toen stond een agent op en gaf hem een dreun tegen de zijkant van zijn hoofd. Hij viel om, want ze hadden hem geboeid op een stoel gezet, midden in een ruimte op het politiebureau. Hij wees op een poster van de koning en zei “Alla Alwatan Almelik (?)”, maar de agenten reageerden agressief en sloegen hem nog harder. Ze hebben hem meer dan tien keer op zijn hoofd geslagen.
Toen dachten ze dat hij bewusteloos was, en ze hebben hem aan de boeien aan zijn voeten en handen over de grond naar een busje gesleept. Door het slepen is zijn heup helemaal open, elleboog en knieën ook. Dat gebeurde allemaal ʼs nachts.
Ik zag hem voor het eerst in het staatsziekenhuis. Van buiten zag het er goed uit, maar wat binnen gebeurt is misschien nog wel erger dan een derdewereldland. Er zitten mensen in hokjes, in kooien, en die roepen naar je. Toen hij werd binnengebracht door de politie, gaf die de opdracht om hem daar zo lang mogelijk te houden, zodat de verwondingen zouden weggaan.
Het ziekenhuis heeft hem vervolgens naar de intensive care gebracht, zodat ze meer geld zouden vangen van de Nederlandse verzekering. Die mensen daar van het ziekenhuis reden in auto’s van 70-80.000 euro, dat kon ik zien. En de mensen die eromheen wonen kunnen niet eens medicijnen kopen.
Ik heb geen feeling meer met wat er in Marokko gebeurt. Het gevoel voor mijn land heb ik nog, maar het is wel gehalveerd. Ik sta ook nog steeds achter de koning, want ik heb het gevoel dat hij goede bedoelingen heeft. Maar zijn onderdanen die een goed loon hebben en toch gekke dingen uithalen, dat vind ik heel moeilijk.
Als je Berbers spreekt, merkt de politie dat je uit een andere streek komt, en vooral in de grote steden maken ze daar misbruik van. Ik geloof dat als de koning de beelden zag, dat hij iets zou doen, maar je komt niet door de barrières heen.
Die mensen zouden een knopje om moeten zetten. Dat we in een tijd leven dat we heel anders behandeld moeten worden. Er verbetert heel veel in Marokko sinds de koning aan de gang is, vind ik. Maar die politiemacht verandert niet. De politie op straat is het grote probleem. Ik heb zeshonderd telefoontjes gehad en misschien duizend mensen gesproken in die anderhalve maand. Iedereen heeft het over die honden op straat. Dat moet veranderen.ʼ