Iraans vrouwenelftal: laat ze spelen
Foto: Het Iraanse vrouwenelftal tijdens een training in Teheran, 11 april 2011.
Door Dave Zirin
Voetbal is ’s werelds grootste spel: het is datgene dat er het dichtst bij komt om een verbindend
cultureel weefsel te zijn, dat onze soort samenbindt voorbij nationale en culturele grenzen. Maar alleen in een wereld die zo op zijn kop staat, zou het ‘Schone Spel’ kunnen worden gerund door een organisatie zo corrupt als de FIFA en door een man, zo rot tot op het bot als FIFA-president Sepp Blatter.
Alleen Sepp Blatter, wiens reputatie van inteelt legendarische proporties aanneemt, zou een oorlogsmisdadiger als Henry Kissinger inhuren om een ‘comité van wijze mensen’ voor te zitten dat zich ten doel stelt om ‘de corruptie uit te roeien’ in zijn organisatie. En alleen deze twee tweelingmascottes van immoraliteit, zouden het ‘Schone Spel’ kunnen gebruiken als een instrument voor islamofobie.
Op zondag 12 juni, slechts een moment voor het Iraanse vrouwenelftal zich naar het veld zou begeven om een Olympische kwalificatiewedstrijd te spelen tegen Jordanië, werd het team gediskwalificeerd omdat ze hun traditionele lichaamsbedekkende trainingspakken en hoofddoeken droegen. Jordanië kreeg een 3-0 overwinning toegewezen, wat de kans verpletterde voor het alom geprezen Iraanse team om in 2012 deel te nemen aan de Spelen in Londen.
Toen de Iraanse spelers en officials in tranen protesteerden, werd hun verteld dat ze FIFA-regels gebroken hadden die zeggen: ‘Spelers en officials zullen geen politieke, religieuze, commerciële of persoonlijke boodschappen of leuzen tonen, in wat voor taal of vorm dan ook, op hun spel- of teamuitrusting.’ Het team werd ook verteld dat de FIFA sinds 2007 van mening is, dat het dragen van een hoofddoek onder het spelen ‘verstikkingsletsel zou kunnen veroorzaken’.
Er zijn twee problemen met dit argument. Het eerste is, dat het compleet stupide is. ‘Voetbaldoden door verstikking in hoofddoek’ klinkt niet bepaald alsof de Google zoekmachine daarvan op tilt zou gaan. Maar nog veel problematischer is, dat het team al de verzekering had gehad van de FIFA dat het tenue volgens de regels was. Ze hadden zelfs al voorronden gespeeld zonder een enkel geluid van Blatter.
De voorzitter van het Iraanse vrouwenvoetbal Farideh Shojaei zei tegen Reuters TV in een interview: ‘We deden de vereiste correcties en speelden daarna een wedstrijd. We speelden de volgende ronde en werden niet tegengehouden; ze constateerden niets verkeerds. Dat betekende dat er geen obstakels op onze weg lagen, en dat we konden deelnemen aan de Olympische Spelen … Dit [tenue] is noch religieus, noch politiek, noch zal het leiden tot letsel bij een speler … en mijnheer Sepp Blatter accepteerde dit.’
Dus wat is hier echt gaande? Om te beginnen moeten we alle zogenaamde bezorgdheid van de FIFA om het welzijn van de betrokken vrouwen van de hand wijzen. Blatter is een volslagen seksist en zonder tegenstand zou het vrouwenvoetbal eruit zien als een Lingeriedivisie. De man die de hoofddoek verbiedt, stelde in 2004 voor dat vrouwelijke spelers op het veld hot pants zouden dragen om zo de populariteit van de sport te vergroten. Hij zei dat de ‘nauwere broekjes’ voor een ‘vrouwelijker esthetiek’ zouden zorgen.
Daarbij, al jarenlang vragen mensenrechtenorganisaties aan Blatter om een standpunt in te nemen, en iets te zeggen over de afgrijselijke toename van handel in seksslaven die gepaard gaat met de World Cup. Blatters koude antwoord: ‘Prostitutie en vrouwenhandel vallen niet binnen de sfeer van verantwoordelijkheid van een internationale sportfederatie, maar in die van de autoriteiten en wetgevers van elk gegeven land.’ Met andere woorden: hij is Susan Faludi niet.
Integendeel, door het team de gelegenheid te ontzeggen om hun geniale spel te tonen in complete moslimkleding, wordt Blatter een agent van hun onderdrukking. Zoals Alyssa Rosenberg schreef voor Think Progress: ‘Als we ons echt zorgen maken hoe vrouwen worden bekeken en behandeld in moslimgemeenschappen, lijkt het enorm contraproductief om beleid te hanteren dat vrouwen dwingt te kiezen tussen het volgen van de principes van hun geloof en deelnemen aan activiteiten waarmee ze hun fysieke moed en strategische intelligentie kunnen tonen.’
Ik zou daaraan toevoegen dat Blatters besluit alleen de grondige westerse onwetendheid voedt over de positie van Iraanse vrouwen sinds de Islamitische revolutie van 1979. Het aantal vrouwen dat kon lezen en schrijven was voor 1979 maar 35 procent. Nu is het meer dan 75 procent. In de dagen van de Sjah volgde maar een derde van de vrouwen hoger onderwijs. Nu is dat 50 procent. Een op de drie Iraanse doctors is vrouw. In de VS is dat aantal een op de vijf.
De nieuwe aanwezigheid van Henry Kissinger, vergeef me de uitdrukking, ontsluiert waar dit kabukitheater eigenlijk over gaat. Kissinger was niet verlegen over in zijn visie op Iran, riep openlijk op tot oorlog en zei: ‘We moeten werken voor regime change van buiten af.’
Gegeven de manier waarop vrouwenrechten zijn gebruikt als smoes om oorlog tegen de moslimwereld te rechtvaardigen, gaat dit over het volhouden van het stereotype van het moslimdametje in nood, waarbij precies deze vrouwen een krachtige en zichtbare aanwezigheid op een internationaal podium wordt ontzegd. Dit gaat over het isoleren van Iran, om het tromgeroffel van de oorlog te laten voortduren. Maar het meest van alles, in de basis, gaat het over Kissinger – en Blatter – die sport gebruiken voor hun eigen politieke doelen.
Degenen die mekkeren dat ‘sport en politiek’ gescheiden moeten blijven als een atleet een mening durft te geven, zou nu hun woede moeten richten op Blatter, Kissinger en het besluit van de FIFA om voetbal als een instrument te gebruiken om moslimvrouwen aan de kant te schuiven. We moeten de FIFA oproepen om de 3-0-beslissing in te trekken, en vast te houden aan de drie woorden die alle divisies, alle landen en alle mensen zouden moeten binden die geloven dat sport het beste naar boven kan brengen in onze soort: laat ze spelen.
Dit is een vertaling van Let them play.