Kadhafi’s dood is een opluchting voor het Westen

Op zaterdag 22 oktober werd Kolonel Muammar Kadhafi gedood, in de buurt van zijn geboortestad Sirte in Libië. Veel Libiërs die maandenlang deelnamen aan de bittere strijd tegen zijn wrede regime vierden zijn dood op straat.

Foto: Berlusconi, Sarkozy, Medvedev, Obama, Ban ki Moon en Kadhafi poseren voor een ‘familiefoto’ op de G8-top in L’Aquila, Italië op 10 juli 2009.

Westerse leiders zullen een zucht van opluchting hebben geslaakt dat Kadhafi niet levend is gevangen genomen. Als hij voor de rechtbank zou zijn gebracht voor zijn misdaden, was hij in staat geweest om alle hulp te beschrijven die hij ontving van westerse geheime diensten, die tegenstanders afleverden aan zijn martelkamers, of de London School of Economics, die hielp het imago te rehabiliteren van het regime van de Kadhafi-clan.

Kadhafi probeerde een deel van zijn anti-imperialistische reputatie terug te winnen toen troepen die loyaal aan hem waren werden aangevallen door NAVO-vliegtuigen.

Maar hij had teveel tijd doorgebracht met het opvrijen van westerse regeringen en het sluiten van deals met multinationals om dat overtuigend te laten zijn. Hij had Tony Blair omarmd in 2004 en werd een politieagent voor het westen door het blokkeren van immigratie over de Middellandse Zee.

De toekomst voor het zwaar beproefde Libische volk is verre van zeker. De leiding van de nieuwe regering is gebonden aan de politiek die de NAVO pusht. Westerse leiders zullen alles doen wat in hun macht ligt om de radicale verandering te blokkeren die de revolutie in Libië in het begin beloofde.

Veel mensen die maanden hebben besteed aan een bittere strijd tegen Kadhafi’s regime zijn woedend over de deals die ze gemaakt zien worden. Westerse bedrijven die volkomen gelukkig waren met hun handel met Kadhafi, haasten zich terug naar Tripoli om contracten te tekenen met de nieuwe regering.

Ondanks dat de NAVO een rol speelde in de nederlaag van Kadhafi, kan deze nog steeds het effect hebben dat anderen geïnspireerd worden die in de regio vechten tegen repressieve regimes.

Egypte laat de echte manier zien om vrijheid en democratie te winnen in de hele regio. Hier waren arbeiders
centraal bij het verslaan van dictator Hosni Mubarak, en hebben zij de revolutie sinds zijn val steeds verder verdiept met nieuwe organisaties en stakingen.

De strijd voor democratische vrijheden kan nooit los worden gezien van de strijd om het imperialisme te verslaan.