In verzet tegen Sarkozy
De president wil hoe dan ook zijn ‘hervormingen’ doordrukken. Zijn plannen beogen versterking van de positie van de Franse ondernemers ten koste van arbeidsrechten en voorzieningen. Sarkozy speelt met zijn confrontatiepolitiek hoog spel. Eenheid van alle groepen die zich verzetten kan ertoe leiden dat hij het verliest.
Al meer dan een week staakt het personeel van trein en metro. Deze actie richt zich tegen de pensioenplannen van Sarkozy. Het treinpersoneel mag eerder met pensioen dan veel andere arbeiders, ze hebben een zogeheten speciale regeling. Sarkozy wil van de regeling af om vervolgens het hele pensioenstelsel verder uit te kleden.
Na enkele dagen waarin die staking af leek te brokkelen gaat die nu vasthoudend door. Beslissend hierin is de rol van de stakers zelf. Op het moment dat vakbondsbestuurders, rond vorig weekend, op onderhandeling aanstuurden, besloten actievoerders in dagelijks gehouden algemene vergaderingen om hun staking voort te zetten.
Inmiddels heeft de regering haar eis – eerst staking afblazen, dan pas onderhandelen – al los moeten laten. Nu vindt ze het voldoende dat van een gedeeltelijke werkhervatting sprake moet zijn voor er gesprekken komen. Maar ook hier trappen de stakers niet in, de staking is keer op keer met een dag verlengd. Het is die georganiseerde druk van onderaf die de stakingsstrijd in Frankrijk zo indrukwekkend effectief maakt.
Op 20 november staakten 1,5 miljoen ambtenaren in openbare diensten. Docenten, verpleegkundigen, luchtverkeersleiders, postarbeiders en douanepersoneel legden het werk neer. Ook middelbare scholieren zijn in actie. Duizenden actievoerders demonstreerden in Parijs en elders. Deze staking richt zich tegen bezuinigingen in de openbare diensten die Sarkozy wil doordrukken. Die dreigen onder meer 11.000 banen te kosten en koopkrachtverlies op te leveren.
Het derde front in dat gevecht is het universitair onderwijs. Daar breiden studentenprotesten zich steeds verder uit. Die richten zich tegen een wet die de universiteiten moet verzelfstandigen. Zo kunnen ze met elkaar concurreren en particuliere fondsen werven. Het is een soort aanloop naar verdere privatisering van het hoger onderwijs.
Op de helft van de universiteiten voeren studenten actie. Hier en daar zijn blokkades en bezettingen, die vaak in een vroegtijdig stadium al door oproerpolitie gewelddadig gebroken worden. Dit leidt echter tot groeiende woede, ook onder studenten die niet voor blokkeren zijn. Het zou niet voor het eerst zijn dat dit soort studentenprotest samenvloeit met arbeidersstrijd, om een regering gezamenlijk op de terugtocht te winnen.
Zie ook “France rises up against Sarkozy” in de Socialist Worker van deze week.