‘Hoeveel onrecht kan een mens verdragen?’

Moustafa Sealiti werd in 2011 zwaar mishandeld op politiebureau Heemstraat in de Schilderswijk in Den Haag. Ruim vijf jaar na dato spreekt Ercan Demir met Sealiti, die nog steeds strijdt voor rechtvaardigheid.

Kun je in het kort vertellen wat er is gebeurd?
23 juni 2016

Het gebeurde in oktober 2011, nadat ik werd aangereden in de Schilderswijk. Tijdens het afwikkelen van de blikschade op de parkeerplaats werden wij netjes bijgestaan door twee vrouwelijke agenten, niets aan de hand. Totdat uit het niets een motoragent verscheen die ons op een botte manier beval om maar de kentekens te noteren en snel weg te wezen. Ik vond dit geen manier om een schade af te handelen en zeker niet op zo’n toon. Maar goed, zo gezegd zo gedaan.

Een paar tellen later bij de stoplichten sommeerde de motoragent mij om hem te volgen. Bij aankomst parkeerde ik mijn auto voor de politiebureau. Ik stapte uit mijn auto en gelijk begon de motoragent tegen mij te schreeuwen: ‘Hier komen jij, stuk tuig, ik zal je laten luisteren!’

Ik besloot om het bureau in te lopen, denkend dat het daar veiliger voor mij zou zijn. Ik wendde mij tot de baliemedewerkster, maar de agent stormde naar binnen en trok mij naar achteren. Ik werd hardhandig op de grond gesmeten, waarbij ik mijn pols brak. Mijn jas werd over mijn hoofd getrokken en er werd flink op me los gebeukt. Ik wist niet wat me overkwam.

Wat deed je nadat je het bureau mocht verlaten?

Ik ben gelijk met een gebroken pols doorgereden naar de eerste hulp, waar ook werd geconstateerd dat mijn ruggenwervel ernstig was beschadigd. Ik had namelijk ook een flinke trap na gekregen in mijn rug. De volgende dag heb ik aangifte gedaan van mishandeling. Hier is helemaal niets mee gedaan. Ook had ik een klacht ingediend tegen de motoragent, deze werd later simpelweg door de bureauchef ongegrond verklaard.

Heb je verdere stappen ondernomen?

Het werd al snel duidelijk dat bureau Heemstraat alles zou ontkennen en dat mijn strijd niet alleen tegen de agent zou zijn maar tegen het hele politieapparaat. Ik heb een advocaat in de arm genomen en was vastbesloten om tot het bittere eind te strijden. We hebben een artikel 12-procedure opgestart om de agent voor de rechter te krijgen.

We hadden camerabeelden opgevraagd voor de zaak. Het hele politiebureau hing namelijk, zowel binnen als buiten, vol met camera’s. De camerabeelden werden na veel aandringen aangeleverd, maar tot onze verbazing waren de beelden alles behalve compleet. Er was in geknipt en er was duidelijk beeldmateriaal achtergehouden. We hadden geen poot om op te staan en het onderzoek begon vast te lopen.

Nog geen drie maanden later kreeg ik uit een heel onverwachte hoek, door een anonieme agent een usb-stick aangeleverd, met de boodschap dat ze duidelijk met het beeldmateriaal hadden geknoeid. Ik heb deze beelden aan mijn advocaat laten zien en heb vervolgens een afspraak gemaakt met mevrouw Bogers, Hoofd Operations van de politie. Tijdens ons gesprek heb ik op mijn iPad de beelden laten zien die ik in mijn bezit had. Het eerste wat ze mij vroeg was: ‘Hoe kom je aan dit beeldmateriaal? Hoe lang heb je het in je bezit? Van wie heb je het gekregen? Wie heeft het allemaal gezien?’ Ik heb de vragen beantwoord, uiteraard zonder naam van de agent.

Onder de personen die het beeldmateriaal hebben gezien was een prominent persoon, Ahmed Marcouch van de PvdA. Hij beloofde dat hij mij zou helpen, maar heeft uiteindelijk helemaal niets gedaan.

Welke instanties heb je benaderd?

Ik heb op aanraden van mijn advocaat een klacht ingediend bij de klachtencommissie. Deze zou onafhankelijk zijn, maar niets is minder waar. Degene die mijn klacht in behandeling had genomen bleek ook gewoon werkzaam te zijn als agent, hoezo onafhankelijk? Ik dien een klacht in over de politie bij een politieagent, dat is toch te zot voor woorden.

Ondertussen was het al 2013. Ik heb verschillende keren geprobeerd burgemeester Van Aartsen te spreken, maar hij wilde mij niet te woord staan. In die tussentijd begonnen de spanningen op te lopen in de Schilderswijk: de politie bleef maar grof geweld gebruiken, met name tegen Marokkanen.

De burgemeester begon het benauwd te krijgen en besloot hierop een vooropgezet ‘onderzoek’ te laten doen door mevrouw Van der Leun (hoogleraar Criminologie, red.) naar het politieoptreden in de Schilderswijk. Wat was de uitslag van het rapport? Je raadt het al: er zou geen sprake zijn van etnisch profileren, racisme en politiegeweld.

Ook het onderzoek bij de zogenaamd onafhankelijke ombudsman over mijn zaak liep uit op niets. Waarom? Omdat ook de ombudsman een onderdeel is van het apparaat en net zoals de politie gefinancierd wordt. Ik heb zelfs een mailwisseling in handen gekregen tussen twee onderzoeksters, waaruit blijkt dat het rapport werd gemanipuleerd.

De politie probeerde met man en macht twee weken lang de documentaire tegen te houden die we

rd gemaakt door Salaheddine, Blauw en Bont. Dit is ze niet gelukt en hij werd uiteindelijk op 20 december 2014 alsnog uitgezonden.

Nog geen 17 uur na de uitzending werd ik aangehouden omdat mijn auto niet verzekerd zou zijn en de APK verlopen zou zijn. Dit was pure bullshit, ik kon aantonen dat mijn auto wel verzekerd was en wel APK-gekeurd. Wat een toeval hè, dat ik een dag na de uitzending word opgepakt? Ik werd in het bijzijn van mijn dochtertjes wederom met grof geweld in de boeien geslagen en tegen de grond gesmeten. Hoeveel onrecht kan een mens verdragen?


Hoe nu verder?

Ik zal niet rusten totdat de desbetreffende agent wordt ontslagen, totdat er rechtvaardigheid komt. Ik ben hier al ruim vijf jaar mee bezig, ik ga er elke dag mee naar bed en sta er elke dag mee op. Door heel deze situatie ben ik ruim veertien kilo afgevallen. Door die trap in mijn rug heb ik een blijvende hernia opgelopen en ik kan mijn pols niet meer optimaal gebruiken.

Ik kan niet meer werken omdat ik mentaal en fysiek ben mishandeld en 100 procent ben afgekeurd. Ik moet het nu met een bijstandsuitkering doen en zit financieel helemaal aan de grond. Ik kan je niet vertellen hoe vernederend en pijnlijk het is wat ze mij hebben aangedaan. Het ergste is dat het ze helemaal niets interesseert. Maar ik geef het niet op, ik blijf doorgaan met mijn strijd voor rechtvaardigheid.