Hoe de Democraten Trump aan de macht helpen

Het mediacircus in de VS draait op volle toeren voor de presidentsverkiezingen in november. Maar de keuze tussen de twee partijen wordt voor de meeste mensen steeds betekenislozer: de Democratische Partij voert uitsluitend een juridische strijd tegen Donald Trump, terwijl een werkelijk politiek alternatief ontbreekt.

Trumps deelname aan de aankomende verkiezingen wordt juridisch betwist. Voor het eerst in de Amerikaanse geschiedenis werd er op basis van een negentiende-eeuwse wet een zaak tegen een presidentskandidaat aangespannen. Door zijn rol in de bestorming van het Capitool op 6 januari 2021, zou Trump hebben meegedaan aan een opstand. Volgens de aanklagers zou uit het veertiende amendement van de grondwet volgen dat hij daardoor niet verkiesbaar mag zijn als president.

De zaak werd aangespannen door een non-profitorganisatie en gesteund door Democraten én Republikeinen. Gisteren gaf het Hogere Gerechtshof hier uitsluitsel over. Dit gerechtshof bestaat, mede door Trump, uit een meerderheid van conservatieve rechters. Geheel naar verwachting heeft die geoordeeld in het voordeel van de Republikeinse presidentskandidaat. De uitspraak was zelfs unaniem.

Juridische route

Maar speculatie over de rechtsgeldigheid van een dergelijk besluit neemt de plaats in van een fundamentelere vraag: hoe kan het dat de Democratische Partij de meest impopulaire president sinds George W. Bush opnieuw aandraagt in de komende presidentsverkiezingen? Met de aanname dat de gemiddelde stemmer een ‘vote blue no matter who’-mentaliteit heeft, hoeven de Democraten zich niet politiek van de tegenstander te onderscheiden. Daarom wordt de aanval via het recht ingezet.

Dit is niet de eerste keer dat er via de juridische route wordt geprobeerd oppositie tegen Trump op te bouwen. Tijdens zijn presidentschap zijn er twee afzettingsprocedures gestart: de een wegens machtsmisbruik omdat Trump, in ruil voor wapens, informatie over Joe Bidens zoon eiste van de Oekraïense president Volodymyr Zelensky, de ander wegens de opruiing van 6 januari. In beide gevallen werd Trump door een meerderheid van de Republikeinen in de Senaat vrijgesproken. De fundamentele structuur van de Amerikaanse overheid lijkt de juridische strategie bij voorbaat uit te sluiten.

Deze strategie is een vervanging voor een daadwerkelijk politiek alternatief voor rechts-autoritaire politiek. Zo plaveit Biden, en in zekere zin de hele Democratische Partij, de weg voor een nieuwe overwinning van Trump. In de vorige verkiezingen was Bidens voornaamste credo simpelweg ‘niet Trump’ en na vier jaar ellende probeert hij op dezelfde basis van het kleinste kwaad verkozen te worden. Doordat echte concurrentie binnen de Democratische Partij uitblijft, slaagt Biden er beter in om steun voor de Democratische Partij te ondermijnen dan Trump ooit zou kunnen doen.

Genocide Joe

Door de overweldigende materiële en ideologische steun voor Israël is solidariteit met Palestina een belangrijk breekpunt geworden in de VS. De miljarden dollars aan militaire steun voor de zionistische staat en de slappe houding richting Benjamin Netanyahu hebben Biden de naam Genocide Joe opgeleverd. Veel vakbonden, waaronder de grootste AFL-CIO, activistische groepen en zelfs steden hebben zich voor een staakt-het-vuren uitgesproken én tegen Bidens oorlogszucht. Terwijl Biden Trump wegzet als ‘antidemocratisch’ heeft hij zelf tweemaal de verkoop van wapens aan Israël goedgekeurd zonder instemming van het Congres.

Niet alleen Biden, maar ook de progressieve elementen van de Democratische Partij vallen op dit vlak door de mand. Bernie Sanders heeft het bijvoorbeeld vertikt om een staakt-het-vuren te eisen. The Squad, een groep jonge politici aan de linkerflank van de partij, hebben wel gepleit voor een staakt-hetvuren, maar ook dit onder enig voorbehoud. Hoewel de Democratische afgevaardigde Rashida Tlaib Palestina principieel steunt, weigerde Alexandria Ocasio-Cortez de aanval van Israël een genocide te noemen.

Ondertussen voeren de Republikeinen de binnenlandse repressie op. Zo richtte Ron DeSantis, de gouverneur van Florida, een ‘verkiezingspolitie’ op die zogenaamde stemfraude zou moeten opsporen. In meerdere staten van het land neemt de extreme repressie van minderheden soortgelijke vormen aan. Verrechtsing van de partij betekent onder andere dat DeSantis de frontale aanval op het bestaan van trans mensen heeft kunnen doorzetten. Wetten die transitie illegaal maken zijn geen uitzondering, maar een trend door heel de VS.

Verzet tegen deze gewelddadige vervolgingen en het genocidale beleid van de staat komt niet uit de Democratische Partij. De vleugel die de partij van binnenuit naar links probeert te trekken wordt zelf het moeras in gezogen. Het is een begraafplaats van linkse bewegingen die hun hoop op parlementaire politiek vestigen. De klimaatactivisten van de Sunrise Movement, die Biden in de vorige verkiezingen hebben gesteund, leerden dit met het verraad van zijn klimaatbeloften. Er zijn tijdens Bidens presidentschap bijvoorbeeld meer vergunningen voor gas- en olieboringen verleend dan onder Trump.

Gelukkig leggen de klimaatactivisten zich hier niet bij neer en spreken zij zich nu uit tegen de financiering van het Israëlische uitroeiingsoffensief. Echte verandering komt van de straat en de campagnes van bijvoorbeeld Jewish Voice for Peace laten zien wat principieel en massaal verzet tegen Bidens beleid kan betekenen. Pas met de druk van een alternatief van onderaf zullen politici inzien dat ze niet kunnen blijven uitgaan van steun in het stemhokje.

Dit artikel verscheen in het maart nummer van de Socialist en is aangepast zodat de uitspraak van de rechter er in is meegenomen.