Het bedrog van Annapolis

De Midden-Oosten-conferentie in de Amerikaanse plaats Annapolis heeft prachtige woorden opgeleverd. De Palestijnse president Abbas en de Israëlische premier Olmert hebben beloofd om tot een vredesregeling te komen. Die moet een Palestijnse staat brengen naast Israël. In gesprekken kan verder van alles besproken worden, van de status van Jeruzalem tot de positie van Palestijnse vluchtelingen. De VS gaat de gesprekken tussen de twee partijen monitoren, eind 2008 moeten ze eruit zijn. Wie gelooft het?

Het hele circus is eerder opgevoerd, in Oslo 1993 en herhaaldelijk erna. Intussen ging de bouw van Israëlische nederzettingen door, kon Israël ongestraft keer op keer de Gazastrook binnenvallen, een muur aanleggen op de Westelijke Jordaanoever waarmee meer Palestijns land wordt ingepikt. De VS helpen mee door jaarlijks miljarden richting Israël te schuiven. Tot zover de Amerikaanse rol als ‘onpartijdig bemiddelaar’. Ook nu heeft minister van Buitenlandse Zaken van de VS Condoleezza Rice al gezegd geen druk op Israel te willen uitoefenen. Ook nu mag Israel doen wat het wil, terwijl de gesprekken met Abbas zich voortslepen.

Opvallend was wie waren uitgenodigd in Annapolis, en wie niet. Saoedi-Arabië en Syrië waren welkom. Iran echter niet. Kennelijk zoekt de VS goodwill in de Arabische wereld door vredesgebaren te maken rond Palestina. Kennelijk moet die Arabische goodwill dienen om Iran – de staat die door de VS met sancties en oorlog wordt bedreigd – verder te isoleren voordat de bommenregen op Teheran begint

Belangrijker misschien is de andere niet uitgenodigde partij: Hamas. Die organisatie won in januari 2006 parlementsverkiezingen in de Palestijnse gebieden, vormde sindsdien de regering van die gebieden, is door president Abbas gewapenderhand gewipt in de Westelijke Jordaanoever maar heeft in Gaza in reactie op Abbas’ poging daar hetzelfde te doen, haar macht verstevigd.

Als één organisatie namens een meerderheid van Palestijnen in de gebieden waaruit die beloofde Palestijnse staat zou gaan bestaan kan spreken, dan is het Hamas. Door die beweging niet uit te nodigen bewijst de VS geen vrede met Palestijnen te zoeken, maar hun capitulatie. Abbas gedraagt zich als mede-uitvoerder van het Amerikaans-Israëlische beleid om de Palestijnen te onderwerpen. Zijn veiligheidstroepen blijven, net als steeds binnenvallende Israëlische militairen, gewapenderhand optreden tegen Hamas-aanhangers.

Olmert speelt dat spel mee, terwijl hij zijn agende blijft volgen. In de aanloop naar Annapolis heeft hij geprobeerd gedaan te krijgen dat Israël erkend werd als land voor Joden. Onuitgesproken implicatie was dat Palestina het land voor de Palestijnen zou worden. Niet alleen zou daarmee het recht van Palestijnen op terugkeer binnen de grenzen van Israel vervallen. Ook zou de weg open komen voor de verdrijving van de Palestijnse bevolking die nu nog als tweederangsburgers binnen Israël woont.

Olmerts plan kwam er niet door, maar ook de afwijzing ervan komt hem niet slecht uit. Daarmee kan de Palestijnse koppigheid die vrede onmogelijk zou maken, worden ‘bewezen’. De deadline van eind 2008 zou trouwens ook wel ook wel eens niet gehaald zou kunnen worden, aldus de Israëlische premier. Ook een teken hoe serieus we Olmert als vredesduif mogen nemen.