Hero, wat een held van de democratie!
Door Bart Griffioen
Wilders zal toch zeker even op zijn lippen hebben gebeten: het was tenslotte de gedoogsteun en ‘stabiliteit’ van zijn partij waardoor het minderheidskabinet sowieso tot regeren kon komen. Zonder Brinkman is die nipte meerderheid en vanzelfsprekendheid plotseling weg – en het zal geen toeval zijn dat hij die stap zette terwijl tegelijkertijd de onderhandelingen over de miljarden aan extra bezuinigingen in volle gang zijn.
Dat wil niet zeggen dat Brinkman in de fractie enorm gemist zal worden. Weliswaar was hij een van de kopstukken van de partij, maar door zijn terugkerende kritiek op de positie van Wilders en de democratische beperkingen in de partijorganisatie zal de PVV-top zich tegelijk van hem verlost voelen.
Brinkmans bewering dat de ‘roep om democratie’ breder weerklank vindt, lijkt op lucht gebaseerd. Vooralsnog blaffen de overige PVV-Kamerleden Wilders als brave bedrijfspoedels na, en van een kritische aanhang is in het land weinig te merken. Niet zo vreemd ook voor een ‘partij zonder partijlidmaatschap’, die al vanaf Dag 1 is gebouwd rond de Grote Leider.
‘Multiculti-knuffelclubs’
Sowieso zijn Brinkmans beweegredenen om op te stappen verre van overtuigend. Bij wie zakte niet de broek af, toen hij op zijn persconferentie verklaarde er moeite mee te hebben dat ‘mensen worden weggezet als tweederangsburgers’? De oorsprong van de beweging die hij zelf hielp oprichten is juist op die hele gedachte gebaseerd: de islam en moslims brandmerken als het grootste gevaar van de 21ste eeuw.
Wellicht dat Brinkman meer dan zijn ex-partijgenoten de laatste tijd begon aan te voelen dat die boodschap niet meer zo makkelijk aansluit, nu ook de Henks en Ingrids van Nederland beginnen te merken dat het werkelijk gevaar schuilt in de bedreiging van hun baan, salaris en pensioen – mede mogelijk gemaakt door de gedoogpartner zelf.
Maar middenin de aanloop naar de verkiezingen van 2010 zei Brinkman nog bij een Amsterdams debat tegen moslimjongeren dat ‘multiculti-knuffelclubs’ moeten worden afgeschaft: ‘Jullie zijn hier te gast. We hebben hier een Nederlandse cultuur en die willen we houden. We willen niet dat allerlei invloeden aan die cultuur gaan knibbelen en dat gaat ook niet gebeuren.’
De voormalige politieman was ook herhaaldelijk te betrappen op losse handjes, en dat meppen had hij geleerd als jonge ME’er. Zo vertelde hij eind 2010 vol trots: ‘Als je hem (een demonstrant) dan voor je wapenstok hebt liggen, reken dan maar dat je hem graag die brandende vlek in zijn rug wil meppen. Er is niks leukers dan dat, kan ik je verzekeren. En dat is helemaal volgens de wet.’ Hero, wat een held van de democratie!
Parlementaire meerderheden
Nu het minderheidskabinet een extra poppetje mist om besluiten door de Kamer te loodsen, eist de parlementaire oppositie vooral nieuwe verkiezingen. Maar Rutte lacht die op inmiddels welbekende arrogante wijze weg. Op zoek naar nieuwe gedogers kwam hij vorige week al naar de jongerendag van de SGP, want regeren is tenslotte vooruitzien. Bovendien gaf ook Brinkman gisteren gelijk aan als eenmansfractie zaken te willen doen met het kabinet.
Over zijn steun voor de miljarden aan extra bezuinigingen zegt de opgestapte PVV’er: ‘Ik zal de coalitie absoluut niet laten vallen. Rutte en zijn team hebben mijn vertrouwen (…) De kans dat ik onoverkomelijke problemen zou zien, is ontzettend klein.’ Kortom, met CDA, PVV, SGP en Brinkman heeft Rutte dus genoeg potentiële collaborateurs in de pocket om door te gaan met ‘snoeien om te groeien’.
Nu de Hero-hype hopelijk weer snel gaat liggen, doet links er goed aan weer enig realiteitsbesef aan de dag te leggen. Dit kabinet en de PVV gaan niet gestopt worden door Haags gekonkel, evenmin door dagdromerij over peilingen en verkiezingen, noch door geflirt met rechts om maar mee te mogen regeren. Zolang de focus ligt op parlementair tegengas in plaats van maatschappelijk verzet, blijft de oppositie vleugellam.
Het stoppen van het bezuinigingsoffensief zoals dat nu in het Catshuis wordt aangescherpt, begint buiten de Kamer en bij onszelf. Niet door af te wachten op een nieuwe ronde in de stembus. Maar door op straat, de werkvloer en de universiteit in beweging te komen, en te eisen dat de rekening van de crisis retour gaat naar de veroorzakers. Brinkmans vertrek heeft laten zien hoe instabiel de gedoogconstructie en het kabinet in feite zijn – met strijd kunnen we ze omver krijgen.