Zondag 19 november gingen in Maastricht ruim 400 mensen de straat op om te demonstreren tegen de deportatie van Haroon en zijn gezin. Zij wonen al twee jaar in Maastricht, maar moeten nu terug naar Afghanistan. Hier publiceren we de speech die Haroon tijdens de demonstratie uitsprak. 

Haroon: ‘we worden teruggestuurd naar de hel’

Geplaatst door redactie socialisme.nu, maandag 20 november 2017, 16:08 

Lieve mensen,

dank jullie dat jullie met zovelen zijn gekomen vandaag om jullie steun te betuigen. Het betekent enorm veel voor ons.

Ik sta hier niet alleen voor mezelf en mijn familie, maar voor alle Afghaanse asielzoekers die niet worden gehoord door de regering. Ik sta hier ook voor Masoud, Ziagol, Abdollah, Zahra, Morteza, Samira, Amir, Reza, Maedeh, Naser, voor mijn beste vriend Hussain, voor de minderjarigen jongens die hier alleen zijn, voor de honderden Afghanen in dezelfde situatie in Nederland en in andere Europese landen.

Na twee jaar in Nederland besloten de IND en de rechter dat we moeten vertrekken. Op of snel na 29 november zullen we worden verplaatst naar een ander asielzoekerscentrum. Van daar kunnen we elk moment, zonder waarschuwing, naar een detentiecentrum worden verplaatst, waarna er geen weg terug is en we op het vliegtuig naar Kabul gezet zullen worden.

We zijn hier niet naartoe gekomen voor geld of een leven in luxe. We hadden wat dat betreft een goed leven in Afghanistan, maar hebben dat opgegeven… want wat heb je daaraan als je leven in gevaar is? We zijn hierheen gekomen om veilig te zijn… maar worden nu teruggestuurd naar de hel. Overal ter wereld raden overheden hun burgers af om naar Afghanistan te reizen, omdat het er onveilig is vanwege de vele zelfmoord- en bomaanslagen en het risico op ontvoering en marteling. Waarom sturen ze mensen die het land mede daarom juist zijn ontvlucht, wel terug? Zijn onze levens minder waard?

Ik citeer Liza Schuster: ‘Ik woon en werk in Kabul. Ik heb tientallen jonge mannen ontmoet die gedwongen terugkeerden en ik heb de vreselijke impact hiervan op hen en hun families gezien. Het is erg genoeg om vrijgezelle jonge mannen terug te sturen, maar het is volkomen gestoord en onvergeeflijk om gezinnen terug te sturen. Kabul is niet veilig – het is een gevaarlijke stad en er is geen hulp voor mensen die terugkeren. De Nederlandse en andere Europese staten moeten zich schamen en zouden de deportaties onmiddellijk moeten stoppen.’

Ik hoop dat de beslissing van de IND kan en zal worden vernietigd. Ik hoop dat de IND en de rechters zullen kijken naar de humanitaire aspecten en de reeks van rapporten die concluderen dat Afghanistan niet veilig is en dat niemand mag worden uitgezet.

We zijn hier gekomen om in vrede en veiligheid te leven. In de afgelopen twee jaar hebben we, vanuit het azc, alles gedaan om te integreren en de taal te leren, naar school te gaan, een brug te bouwen tussen vluchtelingen en inwoners van Maastricht, en om dienstbaar te zijn aan de Nederlandse samenleving.

We hopen dat we een kans zullen krijgen om dat voort te zetten, en dat we in de toekomst meer van onszelf en onze talenten en vaardigheden kunnen laten zien.

Ik zal vandaag niet meer van jullie tijd in beslag nemen. Alles is al gezegd. Als je meer wilt weten over onze persoonlijke situatie, lees of bekijk dan graag de interviews op social media, of neem persoonlijk contact met me op.

Namens mijn gezin wil ik jullie die hier aanwezig zijn en degenen die hier alleen in gedachten konden zijn hartelijk bedanken voor jullie blijk van solidariteit en menselijkheid. Uit de grond van onze harten: dank jullie wel, of, zoals wij zeggen: Tashakor.