Half miljoen Britten zeggen: laat de rijken de crisis betalen

Meer dan half miljoen Britten demonstreerden zaterdag 26 maart in Londen tegen de bezuinigingen van de rechtse regering van conservatieven en liberaal-democraten. De opkomst was veel groter dan de organiserende koepel van vakbonden had verwacht – een duidelijk teken van de woede onder de bevolking. Met duizenden bussen en treinen ware ze uit alle hoeken van het land gekomen – jong en oud, zwart en wit, man en vrouw liepen in een kleurrijke zee van vlaggen en borden.

Door Peyman Jafari

Net als in Nederland beweert de Britse regering dat de bezuinigingen van 81
miljard pond onvermijdelijk zijn om het begrotingstekort te dichten. Veel
werkende mensen beseffen echter dat het tekort niet door hen veroorzaakt is
maar door het redden van banken en bedrijven die zelf de economische crisis
veroorzaakt hebben en nu weer winst maken en hun topmanagers met bonussen
belonen. Dit sentiment leeft internationaal, zoals een bord bij de
recente protesten in Wisconsin (VS) het verwoordde: ‘Plas niet op mijn
schoen om vervolgens te zeggen dat het regent!’

De bezuinigingen van de regering raken werknemers, gepensioneerden en
studenten, die dan ook massaal aan de demonstratie meededen. Lokale
overheden zijn begonnen met het ontslaan van duizenden werknemers in de
dienstensector en het schrappen van sociale voorzieningen. In de
gezondheidszorg, waarop de regering 20 miljard pond bezuinigt, zullen
waarschijnlijk 50,000 ontslagen vallen. De pensioenleeftijd wordt verlaagd
en het collegegeld voor studenten wordt verhoogd naar zes à negen duizend
pond.

Zoals de gesprekken onderweg in de metro al duidelijk maakten, zit het
gevoel dat ‘ze werkende mensen verachten’ nogal diep. ‘Ze’ zijn de rechtse
ministers die allemaal op elitaire privéscholen hebben gezeten en de
bankiers en de bazen van grote bedrijven die niets hoeven in te leveren.
Uit onderzoek blijkt dat ze het armste deel van de bevolking vijftien keer
harder raken dan het rijkste deel. De
bezuinigingen van de regeringen zijn dan ook niets anders dan klassenoorlog.

Er is een alternatief voor de bezuinigingen dat de vakbonden bepleiten. Een kleine belasting op financiële transacties van banken – een
zogenaamde Robin Hood Tax – en het aanpakken van belastingontduiking door
grote bedrijven zou al bijna genoeg zijn om het begrotingstekort te dichten.

Strategie

Deze enorme demonstratie was alleen het begin om de bezuinigingen te
stoppen. De vraag is echter wat er hierna moet gebeuren en daarom waren er
ook in en rondom de demonstratie belangrijke debatten gaande. De vakbondstop
was al zeer traag met het organiseren van de demonstratie en wilde deze
vooral gebruiken om mensen te bewegen bij de volgende verkiezingen op New Labour
(vergelijkbaar met de PvdA) te stemmen.

Deze sociaal-democratische partij die
in de afgelopen drie decennia enorm verrechtst is, wil echter ook bezuinigen,
maar dan langzamer. Hierdoor is er een rem op de opkomst van strijd. Aan de
andere kant zijn er strijdbare vakbondsleden, campagnes en partijen zoals de
Socialist Workers Party (zusterorganisatie van de IS) die het organiseren
van meer lokale strijd tegen de bezuinigingen en een algemene staking als de
weg vooruit zien.

De grote studentenprotesten en de golf van universiteitsbezettingen eind
vorig jaar en een staking van docenten aan hoger onderwijsinstellingen
afgelopen week lieten zien wat er na deze massale demonstratie de weg
vooruit is. De leus ‘Cairo, London, Wisconsin – we will fight we will win’
kon op de demonstratie dan ook op grote instemming rekenen.