Groot-Brittannië: Corbyn en de aardverschuiving naar links
Het lijkt op dit moment alsof de Brexit de bepalende factor is in de Britse politiek?
Ik denk eigenlijk niet dat dat zo is. Wat de verkiezingscampagne volgens mij juist liet zien, is dat dit niet de centrale zorg is voor mensen. Toen Theresa May de verkiezing uitriep, wilde ze dit tot het centrale thema maken en verwachtte ze dat het dit ook zou worden. Daarmee zouden de Tories de UKIP-stemmers terugwinnen die ze verloren hadden.
Ik denk dat het voor de meeste Labour-stemmers niet het geval was. Toen er polls uitgevoerd werden, was Brexit geen centraal thema. Sterker nog: het stond vrij onderaan op de lijst. De centrale thema’s waren dingen zoals gezondheidszorg (de NHS) en de bezuinigingen. En Corbyn deed er goed aan dit niet tot prioriteit te maken.
Sinds de verkiezingen is dit duidelijk weer op de voorgrond gekomen, omdat de onderhandelingen echt beginnen. En een aantal Kamerleden (MP’s), een mix van Tories en Labour, probeerden een amendement door het parlement te krijgen, om binnen de Europese markt te blijven. Maar nogmaals, ik denk dat de meeste volgelingen van Corbyn dit zagen als een zoveelste poging van de Labour-MP’s die voor stemden, om Corbyn te ondermijnen.
De Tories zijn op dit moment zo bang voor een overwinning van Corbyn bij een volgende verkiezing, dat ze eigenlijk vrij stil blijven over de Brexit, en in het gareel blijven. Omdat, zoals we weten, de grootste meningsverschillen over de Brexit binnen de Tory-partij zitten. Maar op dit moment twisten ze hier nauwelijks over, omdat ze banger zijn voor een overwinning van Corbyn dan voor een slechte Brexit-deal.
Ze proberen nu Theresa May zo lang mogelijk premier te houden, totdat ze een beter alternatief hebben gevonden. Dus de Brexit is overduidelijk een centraal thema, maar ik denk niet dat het de verkiezingen heeft gevormd of haar nasleep, op die manier waarop de mainstream dat verwacht had.
Ik vroeg mezelf af waarom May eigenlijk überhaupt gewonnen heeft, maar eigenlijk voelt het niet eens of ze heeft gewonnen.
Absoluut. Het voelt alsof ze verloren heeft en ze ziet eruit alsof ze verloren heeft. En Corbyn ziet eruit alsof hij gewonnen heeft. Zo voelen veel mensen het ook. Omdat niemand verwachtte dat Corbyn zou winnen. Toen ik de laatste keer met jullie sprak, begon de verkiezingscampagne net te keren in Corbyns voordeel, ongeveer een week nadat hij het Labour Manifest had uitgebracht.
Dat is wat het deed kantelen. Het manifest ging over: belast de rijken, investeer in publieke diensten enzovoorts. Dat veranderde werkelijk de peilingen en zette Labour terug in de race. Maar slechts een paar dagen na het manifest vond de bomaanslag plaats in Manchester. En opnieuw verwachtten sommigen dat dit Theresa May zou helpen, omdat ze het altijd heeft over ‘veiligheid’, maar dat deed het niet.
Toen Corbyn zijn speech gaf na de aanslag in Manchester, gaf hij de schuld voor de toename van terrorisme aan de Britse interventie in het Midden-Oosten en de oorlogen van de laatste jaren. Dat maakte hem nog sterker. Het is aan de anti-oorlogsbeweging te danken en haar invloed over vele jaren dat veel mensen zeiden: ‘Ja, hij heeft gelijk. Het is overduidelijk.’
De ommekeer was ongelooflijk. De vorige keer dat we spraken begon dat net. Het resultaat was de grootste verschuiving in de peilingen sinds iemand zich kan herinneren, zeker sinds 1945. Ze gingen letterlijk van 20 punten achter naar slechts een paar.
Corbyn is zonder twijfel sterker geworden hierdoor. Maar het gedoe rondom de Brexit laat ook heel duidelijk zien dat rechts binnen Labour men dit nog steeds niet opvat als ‘we moeten Corbyn steunen voor nu’. Ze zijn duidelijk nog steeds bereid om te proberen hem te ondermijnen. Maar voor dit moment denk ik dat dit niet zal werken. Corbyn heeft een hoop krediet en steun opgebouwd door de verkiezingen. Hij sprak erover om een tour te maken langs de marginale zetels. Hij heeft duidelijk in zijn achterhoofd: ‘Er komen binnenkort nieuwe verkiezingen, en we moeten daar klaar voor zijn’.
Wat is er aan de hand in Labour op het moment? Ze hebben hem een poos vrij fel tegengewerkt, het partijapparaat probeerde hem te ondermijnen. Nu zijn ze tijdelijk stil.
Het is op een bepaalde manier nogal grappig, omdat ze vanaf het moment dat hij leider werd hem een volle twee jaar hebben aangevallen. Op bepaalde punten hebben ze zelfs letterlijk geprobeerd om hem eruit te gooien met een soort coups.
Ze zullen blijven falen zolang de regels van de Labour Party zijn dat de leider wordt gekozen door de leden. Honderdduizenden mensen zijn lid geworden om Corbyn te steunen, dus er is geen enkele kans dat zij dit kunnen veranderen. Maar ze zouden de regels op termijn kunnen veranderen, of hem er op andere manier uit kunnen gooien. Tijdens de verkiezingscampagne leek het er soms op of ze de voorkeur gaven aan een zwaar verlies zodat ze hem eruit zouden kunnen werken.
Maar aangezien Corbyn het beste naoorlogse verkiezingsresultaat haalde voor Labour, behalve de landslide die Tony Blair won in 1997, houdt dat argument geen stand. Sinds de verkiezingen zijn er een hoop verontschuldigingen gekomen van verschillende soort van de rechterkant van Labour, columnisten en MP’s. Ze variëren van oprechte, zoals van Owen Jones, die zelf aan de linkerzijde zit maar gelooft dat Corbyn geen verkiezingen kan winnen, tot aan de rechtse Labour MP’s en de nog rechtsere Guardian Labour columnisten, die wel hun excuses aanbieden, maar nogal schijnheilig.
Ze accepteren niet dat ze ongelijk hadden, en dat Corbyn wel degelijk kan winnen en dit kan zorgen voor verandering in Groot-Brittannië. Sommigen van hen willen een zetel in het schaduwkabinet, dus bieden ze hun excuses aan en doen wat ze moeten doen om daar onderdeel van te worden. Corbyn heeft weinig toegegeven, en tot nu toe niet teveel rechtsen aangesteld in zijn schaduwkabinet, dus dat is een goede zaak.
Een van de argumenten die wij naar voren brengen, en de mensen in Momentum links in Labour, is dat Corbyn geen deals moet sluiten met rechts. Zij organiseren lokale afdelingen van de Labour Party om kandidaten te herselecteren zodat er linksere kandidaten komen.
Labour rechts is vrij rustig op het moment, maar er was een amendement ingediend door een Tory, die gesteund werd door veertig Labour-MP’s die de ‘single market’ prioriteerde terwijl ze niet stonden voor vrije beweging van arbeid of zulke zaken. En er zijn overduidelijk ook compromissen van Labour ten opzichte van de hele Europese kwestie.
Dus ze zijn bezig met organiseren en er wordt nog steeds gepraat over een nieuwe pro-Europese partij, eigenlijk een soort neoliberale partij, naar het voorbeeld van Macron in Frankrijk, die ze graag zouden nadoen. Maar in werkelijkheid is er op het moment geen echte beweging op dat vlak. Het is iets waar de laatste maanden over gepraatwordt, en nog steeds in de lucht hangt. Maar op het moment houdt rechts Labour zich vooral stil, omdat Corbyn zoveel momentum heeft sinds de verkiezingen.
Er hebben de afgelopen tijd een aantal dingen plaatsgevonden. Er is een laag peil van klassenstrijd. Al is er een campagne voor het redden van de NHS (publieke zorg), toch is het niveau van stakingen vrij laag. En nieuwe anti-stakingswetten zijn aangenomen. En dan zijn er nog de brand in de Grenfell toren en racistische aanvallen. Hoe voeden zij de crisis van de Tories en de gebeurtenissen bij Labour?
Beginnend met Grenfell: het voelt alsof dat een van de belangrijkste evenementen gaat worden in Groot-Brittannië in dit jaar en mogelijk zelfs voor deze generatie. De verkiezingen voelden al als een ontzettend belangrijk keerpunt dat bewees dat Thatcher ideologisch gezien niet gewonnen heeft: mensen willen echt niet nog meer neoliberalisme.
Grenfell benadrukte dit feit honderd keer, het maakte het nog duidelijker. De verkiezing voelde al als een strijd over klassenkwesties, in plaats van Europa of zo. Grenfell staat symbool voor klassenverschillen in Engeland op de meest verschrikkelijke manier, omdat het in een van de rijkste buurten gebeurde van een van de rijkste steden van de wereld. Dit zijn mensen die leven in sociale woningen, veel van hen vluchteling, migrant zwartwerkers enzovoorts, die wonen op slechts enkele meters van miljonairs, en die stierven omdat er niet naar ze werd geluisterd.
De actiegroep in de buurten had het al zo vaak aangegeven. De privébedrijven die erbij werden gehaald deden alles om een paar centen te besparen. Het idee dat je überhaupt gevelbekleding voor flats zou produceren die niet vuurbestendig is, is krankzinnig. Alleen in een kapitalistische maatschappij is zoiets mogelijk.
Dit gebeurde net een week na de verkiezingen en het liet zien wat er gebeurde. Theresa May ging erheen in een privégezelschap en sprak met slechts een handvol brandweerchefs. Zij werd weggejoeld en weggejaagd van het gebouw door de mensen die ontzettend boos waren. Corbyn ging erheen zonder entourage, hielp mensen, sprak met familieleden en met brandweerlieden. Bovendien stemden de Tories direct daarna in het parlement tegen een loonstijging van arbeiders in de publieke sector, inclusief verplegers en brandweerlieden en al de mensen die de levens hadden gered die te redden waren. Dit maakte de atmosfeer heel grimmig in Engeland op dat moment.
En toen ging men na Grenfell andere flats in andere wijken controleren. Toen de eerste 75 woningblokken getest waren, kwam 100 procent niet door de veiligheidstest. Er was dus de verschrikkelijke situatie dat mensen wonen in flats in het hele land – en ik wil benadrukken dat deze gewoon veilig waren toen ze werden gebouwd in de jaren 60 – die onveilig zijn omdat de afgelopen jaren hun woning is opgeknapt. Onder privébedrijven, na jaren van Tory-beleid dat de sociale sector heeft afgebroken, dus ze zijn onveilig gemaakt onder het neoliberalisme.
Het draagt bij aan het gevoel dat Groot-Brittannië een sterk verdeelde klassenmaatschappij is. En de meerderheid van de mensen wil iets zien veranderen, en bevestigen daarmee alles waar Corbyn en zijn manifest voor staan.
Nu is het natuurlijk frustrerend dat sinds Thatcherism het niveau van stakingen in Engeland laag is, op het moment historisch laag. Een belangrijke reden hiervoor in de laatste jaren is dat de vakbondsleiders terugdeinzen voor actie. Er was een sleutelmoment zes jaar geleden, toen er een groot conflict was over de pensioenen in de publieke sector, waarbij van miljoenen werknemers het pensioen werd verlaagd. Een aantal dagen waren er grote stakingen en demonstraties, in de winter van 2011. En juist op het moment dat je het gevoel had, ‘Mooi, nu kunnen we verder’, bliezen de vakbonden de acties af.
Hun idee was: ‘We moeten gewoon campagne voeren voor een Labour-regering’. Dit heeft gezorgd dat het idee overheerst dat we niet echt kunnen actievoeren, en ik denk dat de publieke sector hiervan nog steeds niet hersteld is. Er zijn echter wel stakingen. Mensen staan op een stakingspiket bij Bart’s Hospital, sommige schoonmakers en lager betaald personeel van het ziekenhuis zijn in staking.
Er gebeuren een hoop dingen, onderwijsassistenten in het Noord-Oosten van Engeland zijn al maanden aan het staken, en hebben net nog een aanbod geweigerd omdat ze gaan vechten voor meer, en dat is geweldig. Maar deze dingen vinden niet perse plaats op een landelijke schaal, en worden niet landelijk ondersteund of aangemoedigd door de vakbondsleiders.
Wat de vakbonden wel hebben gedaan is een oproep steunen van de ‘People’s Assembly’ voor een grote demonstratie in Manchester tegen bezuinigingen en voor ‘Keep the Tories out’. Maar dat is vrij kleinschalig en zou veel groter moeten zijn.
Op het moment, in een situatie waarin je zo’n laag niveau van stakingen hebt, maken de nieuwe vakbondswetten niet zo heel veel verschil. Ze werden niet aangenomen om stakingen te stoppen. Het is een centraal issue omdat vakbondsleden zich aangevallen kunnen voelen, maar op dit moment is het niet de hoofdoorzaak waardoor ze niet vechten. Het helpt uiteraard niet mee, op dit moment denk ik dat het zelfvertrouwen ontbreekt om te vechten voor meer stakingen.
De andere factor, racisme, is heel belangrijk, en staat centraal bij al deze dingen. Grenfell Tower liet dit goed zien, omdat een meerderheid van de bewoners niet wit is, en velen niet geboren zijn in Groot-Brittannië. Er is een groot probleem met mensen die daar leven maar niet altijd zijn ingeschreven, en daarom bang zijn om naar voren te komen. De reden dat ze geen officiële cijfers gaven die ook maar in de buurt kwamen van het werkelijke aantal doden heeft hier deels mee te maken. Omdat er mensen in het gebouw woonden die niet geregistreerd waren, en die bang waren om zich te melden, en hun familieleden zijn ook bang. En Theresa May zei alleen: ‘Als je je nu meldt, word je 12 maanden niet uitgezet’. Dat is het hele probleem.
En de protesten van de families direct na Grenfell werden gedomineerd door moslims, zwarte en aziatische mensen, omdat dat degenen zijn die leven in deze wijk. En als je dat combineert met een een serie aan zuuraanvallen tegen moslims – tenminste drie meldingen, twee in Oost-Londen in de laatste twee weken – en het neerschieten van Edson da Costa, een jonge zwarte man die werd aangehouden door de politie. Hij werd in elkaar geslagen door de politie en overleed later in het ziekenhuis. Zijn familie voert nu campagne om erachter te komen wat er is gebeurd. En dit soort dingen zijn al gaande sinds de Brexit-stemming, er was een toename van racisme hierna, van racistische aanvallen en van mensen die zeiden dat ze zich bedreigd voelden.
De terreuraanval in Manchester, en op de London Bridge daarvoor, werden gevolgd door de terreuraanval bij de Finsbury Moskee. Daar reed een racist een busje op een groep moslims in buiten de moskee. Er is een heel nare atmosfeer waartegen moet worden gevochten. Het positieve is dat je na de London Bridge en vooral na Manchester, een bewustwording zag bij mensen die zeiden: ‘We laten ons niet verdelen, we zijn verenigd tegen haat’. En ik denk dat je dit na Finsbury Park ook zag, lokale mensen die bloemen kwamen geven en zo.
Maar tegelijkertijd zie je ook dat rechts probeert te organiseren. Dus we hebben het nieuwe fenomeen van ‘the Football Lads Alliance’, die een aantal marsen hebben gehouden. Er was een grote mars van enkele duizenden mensen een paar weken geleden, voetbalfans van verschillende clubs, waaronder Millwall vlakbij London Bridge, kwamen met slogans die redelijk klonken zoals ‘Samen tegen terrorisme’, maar eigenlijk islamofoob van aard zijn, marcheren tegen de islam en moslims. Het lijkt heel erg op het begin van de English Defence League, een aantal jaren geleden. Dat betekent niet dat al deze mensen racisten of fascisten waren, maar het betekent wel dat er een potentieel is voor extreem-rechts om te bouwen op de atmosfeer van het moment.
Dat is wat we moeten blijven zeggen. We zijn wel van mening dat deze verkiezing, Corbynisme een verschuiving naar links betekent voor de Britse samenleving, maar dat geldt niet voor iedereen. Het is nog steeds een gepolariseerde maatschappij en rechts is zich ook nog steeds aan het organiseren.
De Tories hebben een vrij cruciale rol gespeeld de laatste deccenia, eigenlijk sinds Thatcher. Nu regeren ze al 7 jaar. Meer dan de helft van de Tory-MP’s hebben vastgoed. Ze zijn deel van het probleem, maar ziet de bevolking dat ook zo?
Ik denk dat de verkiezingscampagne op zichzelf, maar Grenfell in het bijzonder hebben gezorgd voor een algemeen anti-Tory gevoel. Dit is deels waarom ze Theresa May kozen als leider na David Cameron. Een deel van het probleem met Cameron en zijn kabinet was dat iedereen kon zien, alleen al door naar hun gezichten te kijken, dat ze allemaal naar Eton en Oxbridge zijn gegaan, en letterlijk geprivilegieerd zijn. Ze komen al eeuwen uit rijke families, zoals Boris Johnson en al dat soort figuren. Mensen herkennen ze voor wat ze zijn.
Theresa May werd meer gepitched als Thatcher, afkomstig uit een gewoon gezin, zichzelf opgewerkt enzovoorts. Dit werkte duidelijk niet, omdat ze op geen enkel vlak in staat was om verbinding te maken met gewone mensen tijdens de verkiezingen. Grenfell legde een diep klassensentiment en anti-Tory sentiment bloot, omdat mensen inzagen dat het het resultaat was van 30 jaar van Tory beleid, ook al werd die dan soms uitgevoerd door de Blairite Labour Party.
Het is het beleid van de Tories dat leidde tot een situatie zoals Grenfell, en leidde tot een algemene woningcrisis, waarbij mensen geen huis meer kunnen betalen in Londen. Niet iedereen, maar een grote groep mensen ziet in dat de Tories en alles waar zij voor stonden de afgelopen 30 jaar, het probleem is.
Wij hebben een button herdrukt ‘Tories out!’, die een kopie was van eentje die we in de jaren ’80 hebben laten maken, en we hebben duizenden en duizenden exemplaren verkocht van deze buttons sinds april. Iedere keer dat we met een standje staan of bij een demonstratie verkopen we deze buttons. Als je in de metro staat, kopen mensen hem van je omdat er een bepaald gevoel vanuit gaat. Mensen hebben het gevoel dat ze geen mandaat meer hebben, vooral sinds de verkiezingen: ze hebben het recht niet meer om daar te zijn en het land te regeren.
Je ziet het ook bij jonge mensen, tieners, scholieren, mensen die nog maar kleine kinderen waren onder een Labour-regering en daarna hun hele tienerjaren onder de Tories leefden. Zij worden aangetrokken tot Corbyn, tot het idee dat socialisme iets positiefs is, dat er niet zo’n grote kloof moet zijn tussen rijk en arm, we mensen belasting moeten laten betalen, etc. Dus ik denk dat er een algemeen gevoel heerst.
We hebben een deel van deze ontwikkeling gezien tijdens Marxism, toen een jonge zwarte vrouw van Momentum van slechts 17 jaar oud sprak. Ze sprak met zulk zelfvertrouwen en schijnbare ervaring. Dus ik kan me voorstellen dat Corbyn en Momentum een aantrekkelijke beweging zijn op dit moment. Wat betekent dit voor wat we gaan doen in de komende maanden? Er zijn vast mogelijkheden om samen te werken.
Dat is wat we moeten doen als revolutionairen. We moeten geïdentificeerd worden met de Corbyn-beweging, en ik denk dat dat ook zo is. Dat zij kwam spreken op Marxism is een indicatie hiervan.
We hebben een hele harde discussie gevoerd met onze leden over het feit dat we zo snel mogelijk zodra de verkiezing werd uitgeschreven, naar mogelijkheden moesten zoeken om alle Corbyn supporters in onze omgeving te vinden, en om alle manieren te vinden om met hen samen te werken waarbij we niet langs deuren moeten gaan voor de Labour Party, maar hen proberen te betrekken bij campagnes zoals de NHS-campagne, de huisvestingscampagne, antiracisme, en het soort campagnes waar wij zelf of onze bondgenoten bij betrokken zijn.
Naast hun activiteiten voor de Labour Party werken ze ook met ons samen en staan op straat. Omdat we beargumenteerden dat Corbyn niet zou gaan winnen door een voor een discussies te voeren met individuen. Hij gaat winnen doordat het gevoel bestaat dat er een bredere beweging is met zelfvertrouwen, en gelooft dat verandering mogelijk is, op straat, in gemeenschappen enzovoorts.
We beargumenteerden dat we onderdeel moeten zijn van het creëren van die atmosfeer in de verkiezingscampagne. En altijd het argument naar voren brengen dat het fantastisch zou zijn als Corbyn wordt gekozen. Maar we weten allemaal dat als hij wint, en hij het beleid probeert door te voeren waar hij voor staat, ze niet zomaar zullen zeggen: ‘Okee dan, eerlijk is eerlijk, hier is mijn belastinggeld’. Ze zullen erom gaan vechten: de rijken, de private spoorwegmaatschappijen die hij wil nationaliseren enzovoorts. Dat overleeft hij niet, ook omdat de parlementaire Labour Party hem niet steunt, en het schip zou verlaten bij de eerste tekenen van problemen.
Dus hij is slechts zo sterk als de beweging buiten het parlement is, dus daar we moeten nu beginnen die op te bouwen. We moeten nu organiseren tegen bezuinigingen, tegen racisme. Of Corbyn wordt verkozen of niet, dit is waar onze kracht gaat liggen.
We hebben dat gedaan tijdens de verkiezingscampagne, we werkten met Labour-leden, en nu moeten we hiermee verder gaan. Veel mensen zijn lid geworden van Labour omdat ze Corbyn willen steunen. Maar dat betekent niet dat zij voldoening halen uit naar een lokale Labour Party bijeenkomst gaan, omdat het nog steeds alleen is gericht op verkiezingen.
Momentum heeft absoluut een goede daad verricht in de selectiecampagne door mensen betrokken te krijgen bij activiteit. Maar gaan ze door op verkiezingsstand, waarbij de belangrijkste zorg is om onze stemmen te krijgen, of gaan ze zich inzetten voor de demonstratie bij de Tory conferentie, tegen de bezuinigingen op de NHS vechten enzovoorts?
We moeten blijven proberen manieren te vinden om samen te werken met jonge mensen, en mensen die lid van Labour zijn geworden om Corbyn te steunen. En het meer laten gaan over de beweging buiten het parlement en minder over domweg wachten tot de volgende verkiezingen.
Welke middelen kunnen we het best gebruiken als socialisten in deze campagne? We hebben het internet, sociale media en onze krant. Wat zijn jullie ervaringen?
We zouden nooit zeggen dat het of het een, of het ander is. We moeten alle middelen gebruiken die beschikbaar zijn voor ons om mensen te bereiken. We proberen veel meer gebruik te maken van social media. Socialist Worker zend nu een dagelijkse mailing uit naar iedereen die zich opgeeft, die mensen leidt naar artikelen over de onderwerpen van die dag. Ze hebben een grote groep volgers op Twitter en Facebook.
Bij het organiseren van evenementen zoals Marxism, of demonstraties, zetten we aparte bijeenkomsten op, om verschillende groepen publiek te bereiken. Dat is allemaal ontzettend belangrijk en ik denk dat we hier allemaal beter in moeten worden: in het gebruik van Twitter, films maken en publiceren, verschillende manieren van communicatie.
Maar we vinden Socialist Worker nog steeds cruciaal. Vanwege de fysieke band met mensen. Het geeft ons een wekelijkse manier om terug te gaan naar de mensen die we kennen, waarbij we kunnen zeggen: ‘Heb je dit artikel gezien deze week?’, discussies voeren over een bepaald onderwerpen van vorige week, een analyse geven hoe dit zich ontwikkelt. Het is een manier om onszelf identificeren, zodat we bij bijeenkomsten van andere bewegingen Socialist Worker bij ons hebben, als je spreekt tijdens een rally of demonstratie heb je het in je hand. Het identificeert ons met een reeks aan standpunten, zoals op onze borden bij demonstraties ook ‘Socialist Worker’ staat, omdat onze slogans voortkomen uit onze politiek.
De krant speelt nog steeds een cruciale rol bij het organiseren van netwerken van relaties rond ieder individueel lid en in onze gemeenschappen.
Social media kan hierbij helpen en het kan helpen om een groter publiek te bereiken. Gezien het feit dat de krant online en gratis is, kunnen artikelen die gepost worden een massapubliek bereiken. Toen na de verkiezingen Theresa May voor het eerst begon te praten over het sluiten van een overeenkomst met de Democratic Unionists in Noord-Ierland, vroeg iedereen zich ineens af: ‘Wie zijn zij?’ Socialist Worker publiceerde heel snel een artikel, binnen een paar uur, waarin de vraag werd gesteld ‘Wie is de DUP?, hun bloedige geschiedenis. Het was het snelst gedeelde artikel dat we ooit hebben verspreid. Dat betekent dat het een massapubliek bereikte, ver boven het normale bereik van een kopie van de Socialist Worker. En het kan mensen hebben geleid naar andere artikelen, misschien ook niet.
Maar het probleem is, we kunnen niet weten wie het leest, we kunnen geen politieke relatie aangaan met deze mensen. Ze kunnen ons gemakkelijker vinden, maar wij hen niet. Wat heel cruciaal is voor socialisten nu, is dat we moeten blijven verbinden op ieder gebied. Persoon tot persoon, het netwerk opbouwen van activisten, mensen ontmoeten, discussies met hen voeren, samen naar bijeenkomsten en demonstraties gaan.
Dat betekent werkelijke relaties opbouwen. En ik denk dat als we onszelf niet heel duidelijk identificeren, wie zijn we dan? We zijn slechts activisten die rondrennen, en allerlei dingen organiseren. We moeten een politiek argument hebben voor alles wat we doen en een conclusie hebben voor het gesprek, ‘Wil je een Socialist Worker deze week? Wat vind je van onze ideëen? Waar gaat deze relatie naartoe?’
Want op dit moment zijn er veel mensen die lid worden van Socialist Worker, maar er zijn ook veel mensen die geen lid zullen worden, omdat ze net lid zijn geworden van Labour. En zij weten dat Corbyn onder dreiging staat van zijn eigen partij, dus ze willen daar blijven om hem te steunen. Maar we moeten een relatie onderhouden met hen, een politieke relatie die spanning in zich heeft, discussies, en die hopelijk in een bepaalde richting leidt.
En hen iedere week ontmoeten om hen de Socialist Worker te verkopen is een manier om dit te doen, die gefocust is en niet wegdrijft. Dus het is een heel belangrijk middel bij het helpen bouwen van netwerken, waar we ook zijn.