Griekenland: #ThisIsACoup
Door Peyman Jafari
Slechts een week nadat maar liefst 61 procent van de Grieken NEE stemde tegen nieuwe bezuinigingen is premier Tsipras akkoord gegaan met voorstellen die veel verder gaan. De BTW wordt verhoogd naar 23 procent en de pensioenen worden verlaagd. De arbeidsmarkt wordt verder geflexibiliseerd. Een aantal belangrijke staatsbedrijven (elektriciteitscentrales en havens) worden in een fonds gestopt om onder toezicht te worden geprivatiseerd. Hiermee verliezen Grieken niet alleen een belangrijk deel van hun publieke eigendommen aan private geldwolven maar ook een deel van hun soevereiniteit aan EU-technocraten.
Deze maatregelen gaan niet alleen in tegen de verkiezingsbeloftes waarmee Syriza in januari 36 procent van de stemmen haalde, maar ook tegen de OXI van het referendum op 5 juli. Bovendien moeten deze maatregelen binnen drie dagen door het Griekse parlement worden gejaagd. In ruil voor deze capitulatie krijgt Griekenland een derde hulpprogramma ter waarde van 53 miljard en misschien een herstructurering van de schulden – niet als gedeeltelijke kwijtschelding zoals zelfs het IMF wenselijk acht, maar als het op de lange termijn schuiven van de terugbetaling van de rente.
‘Er is geen alternatief’
De grootste verantwoordelijken voor de nieuwe bezuinigingen zijn de Europese leiders. De zogenaamd ‘onafhankelijke’ Europese Centrale Bank stopte de steun aan de Griekse banken om in het land financiële chaos te creëren en de Grieken te straffen als voorbeeld voor iedereen die durft te breken met de neoliberale discipline van de EU. Ook toen afgelopen week Tsipras met een witte vlag in Brussel verscheen, waren de EU-leiders niet tevreden met een simpele overgave. Aangevoerd door de Duitse minister van financiën Wolfgang Schäuble en zijn Nederlandse collega Jeroen Dijsselbloem wilden ze een totale vernedering van Syriza en verhoogden de eisen.
De EU-leiders wilden veel meer dan een vernedering van Syriza, ze wilden een andere regering in Athene. Door de eisen absurd hoog te maken, tot de verontwaardiging van zelfs de Franse en Italiaanse staatshoofden, willen ze Syriza splitsen zodat Tsipras de linkse rebellen uit de partij gooit en al dan niet na nieuwe verkiezingen een nieuwe coalitie vormt. Dit is hoe een staatsgreep in het neoliberale kapitalisme van de EU eruit ziet. Er komen geen soldaten met bajonetten aan te pas, maar harteloze technocraten die koeltjes roepen: ‘Er is geen alternatief!’
Deze nederlaag is ook te wijten aan de reformistische strategie van Syriza waarop ik in een volgend artikel zal terugkomen, want het is essentieel dat links leert van deze tragische ervaringen om in de komende confrontaties sterker te staan en te winnen.
Strijd en solidariteit
De strijd is echter nog niet over. De miljoenen mensen die een week geleden OXI zeiden tegen de bezuinigingen zijn niet weg, maar velen zijn wel gedesoriënteerd door de draai van Tsipras. De linkse oppositie binnen Syriza en de antikapitalisten van Antarsya hebben een grote verantwoordelijkheid om een stem te geven aan de miljoenen die OXI stemden. De linkse parlementariërs moeten in het parlement tegen het akkoord van Tsipras en de EU stemmen, en naar buiten lopen om samen met Antarsya de strijd op straat en de werkvloer op te bouwen.
De eerste stap in die richting is al genomen. Op initiatief van leden van Antarsya en Syriza heeft de vakbond van de publieke sector een landelijke staking uitgeroepen voor woensdag, wanneer er in het parlement gestemd zal worden over het akkoord. Maar de Grieken kunnen deze strijd tegenover de overmacht van het Europese kapitaal niet in hun eentje winnen. Ze hebben onze solidariteit nu meer dan ooit nodig, niet alleen in de vorm van steunverklaringen maar vooral in de vorm van bewegingen en organisaties die we hier opbouwen om onze neoliberale regeringen die de Grieken in een wurggreep houden te verzwakken.
Voor woensdag 15 juli hebben vakbonden in de Griekse publieke sector een algemene staking afgekondigd. Om 19 uur is er een protest op de Dam in Amsterdam. Wees erbij!
Ook zijn er internationaal solidariteitsprotesten.