Geen millimeter voor fascistisch geweld

Dat het politieke seizoen weer is begonnen, is onder meer pijnlijk duidelijk geworden door een reeks gewelddadige extreemrechtse incidenten. Vorige maand deden zich in een week tijd meerdere gewelddadige incidenten voor.

In Amsterdam-West werd een studentenflat in brand gestoken en met hakenkruizen beklad, omdat bewoners een regenboogvlag uit hadden hangen. Op Rotterdam-Zuid werd de sportschool van Paul van Dorst, de voorzitter van Roze Kameraden – de lhbti-supportersvereniging van Feyenoord, beklad met homofobe leuzen en in brand gestoken. Ook werd een aanslag met een brandbom gepleegd op het huis van de Groningse journalist Willem Groeneveld. De verdachten van die aanslag komen eveneens uit extreemrechtse hoek.

Dit waren niet de eerste voorbeelden van fascistisch geweld. En het zullen niet de laatste zijn. De extreemrechtse partijen die haat zaaien tegen lhbt’ers en migranten hebben een grote vinger in de pap gekregen in de politiek en het publieke debat. In hun kielzog is de extreemrechtse coronaontkennersbeweging opgekomen, die zich niet zelden schuldig maakt aan fascistisch geweld en intimidatie.

Dit soort geweld is het logische gevolg van de ontwikkeling van extreemrechts in de afgelopen twintig jaar. En van het feit dat gevestigd links niets heeft gedaan om racisme en rechtsextremisme effectief te bestrijden. De fascisten kiezen hun doelwitten nauwkeurig. Nu komen ze veelal ‘s nachts en nemen ze individuen als doelwit die zich moeilijk kunnen verdedigen. Het is een kwestie van tijd voordat ze de stap zetten naar een frontale aanval op links, zoals bijvoorbeeld in de VS al steeds meer het geval is.

De toename van dit soort aanvallen zet de toon voor het komende seizoen. Als activistisch links moeten we er nodig over gaan nadenken hoe we rechtsextremisten weren van onze acties, hoe we onze acties verdedigen en hoe we een antifascistische beweging vorm kunnen geven die de bewegingsruimte van fascisten zoveel mogelijk kan minimaliseren.