G20: activisten teruggestuurd aan de grens
Donderdagochtend om 09:15 vertrok onze bus vanuit Amsterdam naar Hamburg. Langs Utrecht, naar Nijmegen. We waren compleet en klaar om het strijdgebied in Hamburg te betreden.
Maar aangekomen bij de Duitse grens werden we aangehouden en gecontroleerd. Onze tassen werden volledig uitgepakt en doorzocht. Toch leek dit relatief soepel en snel te gaan. We hadden ons allen netjes aan de regels gehouden en hadden geen spullen bij ons die niet mee mochten.
Onze paspoorten hadden we moeten afgeven, maar we leefden nog met het idee dat we doorgelaten zouden worden. Demonstreren is een grondrecht en binnen de EU mag iedereen zich vrij bewegen, dachten we.
Maar het wachten duurde voort en de agenten wilden ons niet vertellen waarom. Ze moesten nog wat onderzoeken, zeiden ze. In de tussentijd hadden ze nog steeds onze paspoorten bij zich en konden wij geen kant op. Na een uur kwam een Nederlands sprekende agent naar ons toe en vroeg met hoeveel mensen we nu waren, want ze hadden 24 paspoorten, terwijl iemand had gezegd dat we met z’n dertigen waren. We vroegen ons af of ze er een uur over hadden gedaan om de paspoorten te tellen.
Het was duidelijk dat ze ons niet vertelden wat er echt aan de hand was. Af en toe kwam er een agent aangelopen om iets tegen zijn collega’s te vertellen en liep vervolgens weer weg. Na een tijdje werd er ook een politieauto voor onze bus gezet en kwam er ook een Nederlandse politieauto aan. Wij bleven rustig wachten en zaten met elkaar te praten of te lezen.
Na vier uur kwam de agent een voorstel doen: wij moesten in de bus naar het politiebureau in Nederland, daar een document ondertekenen en dan zouden wij onze paspoorten terugkrijgen. Met andere woorden, we werden gechanteerd. Onze advocaat drukte ons op het hart dat wij niet verplicht waren tot het ondertekenen van een document. Daarbij vertrouwden we de agenten ook niet; wie verzekert ons ervan dat we niet zouden worden klemgereden als we met de bus mee zouden gaan, of dat het tekenen van een document ons in allerlei problemen zou brengen.
Ze hielden duidelijk informatie achter die ze ons, zo lieten ze blijken, pas zouden vertellen wanneer we in zouden gaan op het voorstel en het document hadden ondertekend.
Dus bleven wij waar we stonden en belden we het juridisch team in en andere organisaties om hen op de hoogte te stellen van onze situatie. We bleven rustig en af en toe nam de cameraploeg van EenVandaag een filmpje op waarop één van de activisten vertelde hoe ze zich voelde en een update gaven van de situatie.
Na een poos kwamen de agenten, die een eindje verderop ook stonden te wachten weer naar ons toe. Het tweede voorstel was dat we ook naar het bureau mochten lopen en als we niet zouden handelen dat er een proces-verbaal zou worden opgemaakt. Wij moesten bij onze besprekingen wel opschieten, vonden ze. Wij herhaalden dat wij het recht hadden op rechtsbijstand en dat we dus geen acties hoefde te ondernemen. We wachtten op onze advocaat. Wij hadden immers ook al uren op de agenten gewacht.
Na weer een uur had onze advocaat met de hoofdagent gesproken en kon hij ons vertellen wat nu de reden was dat ze ons zolang tegenhielden: we hadden tenten mee, we gingen waarschijnlijk naar Hamburg om te demonstreren en er waren een paar mensen aanwezig die mogelijk ooit iets hadden gedaan wat niet mocht. Wij begrepen dat het erom ging dat sommigen van ons eerder hadden deelgenomen aan burgerlijke ongehoorzaamheidsacties en al langer actie voerden voor een betere wereld.
Doorgelicht
De gronden van de politie waren arbitrair en ze hadden ons duidelijk helemaal doorgelicht. Na een tijdje besloten we dat we dat we onze paspoorten terug wilden, maar niets zouden ondertekenen, pas dan zouden we terug naar Nederland reizen. Nu deed de agent net alsof dit was wat zij allang al wilden en, naar onze indruk, dat het onze schuld was dat we dat niet hadden begrepen en dat we zo lang hadden staan wachten.
Nu was de politie weer aan zet, wat betekende dat we weer lang moesten wachten. Het was blijkbaar allemaal erg moeilijk om te organiseren. Na nog een uur mochten we eindelijk met onze spullen de bus instappen en kregen we een niet door ons ondertekend proces-verbaal. Bij de Nederlandse grens kregen we eindelijk onze paspoorten terug.
We mochten verder rijden in Nederland. De agent die de paspoorten moest uitdelen leek zich niet zo op zijn gemak te voelen tussen al die activisten die ze uren achtereenvolgens hadden laten wachten zonder duidelijke reden. We deden vriendelijk, dat wel, maar hij leek een slecht geweten te hebben.
We stonden geregistreerd, werd ons eerder al verteld. Als we nog eens de grens over zouden proberen te gaan en daarbij gesnapt zouden worden zouden we, volgens de agent, wel drie weken vast kunnen worden gehouden. Volgens de advocaat zou dit uiterlijk tot zondag kunnen, maar aangezien ze onze rechten toch al hadden geschonden waren we daar niet gerust op.
We reden naar Hengelo, waar we uiterst vriendelijk werden opgevangen in het SP-huis. We aten wat, werden geïnterviewd door provinciale media en bespraken onze volgende stappen. Een deel van ons is terug naar huis gereisd en een ander deel probeerde opnieuw de grens over te steken. Met succes: de volgende dag kregen we bericht dat de eersten zich al hadden aangesloten bij de blokkade die op vrijdag plaatsvond.
We zijn door dit opschorten van ons democratisch recht erg boos geworden. Het lijkt alsof ze bang zijn, nu er een grote, sterke tegenmacht in Hamburg op de been is, vele duizenden die strijden tegen kapitalisme en voor een andere maatschappij.
Maar hoe zij zomaar onze rechten opschortten, rechten die gewoon zwart op wit in je paspoort staan, gaf ons een gevoel voor hoe mensen die op de vlucht zijn zich dagelijks moeten voelen. Het onderstreept bovenal de fundamentele onrechtvaardigheid van de wereld waarin we leven.
Oproep voor solidariteit: crowdfund gestrande activisten alsnog Hamburg in!
Een groep activisten werd tegengehouden bij de Duitse grens. Ondanks dat de politie na uren zoeken helemaal niets kon vinden aan wapens of drugs, heeft ze de groep gedwongen om terug te gaan naar Nederland. De rode loper wordt dus uitgerold voor Trump, Poetin en Erdogan, en vreedzame activisten worden preventief geweerd. Het was een poging om het tegengeluid te criminaliseren en mensen bang te maken om niet deel te nemen aan de massa-protesten die deze dagen gepland staan.
Een deel van de activisten uit de bus is teleurgesteld naar huis gegaan, maar de rest is via een omweg alsnog op weg naar Hamburg gegaan. Dat kost extra geld en dat hebben ze moeten lenen van sympathisanten. Omdat we de activisten steunen in hun doorzettingsvermogen en we het belangrijk vonden dat hun stem gehoord werd, wilden we 350 euro voor ze crowdfunden.
Daar kun je nog steeds aan bijdragen. Alle beetjes helpen! Steun kan naar NL14 INGB 0004 9828 52 t.n.v. Internationale Socialisten o.v.v. ‘solidariteitsfonds G20-gangers’.