Egypte: een brief aan kameraden

Op 25 januari probeerden linkse activisten om de derde verjaardag van de Egyptische revolutie te herdenken met een demonstratie naar het Tahrir-plein. Maar de aanhangers van de militaire dictatuur waren te sterk aanwezig. In een brief aan kameraden geven de Revolutionair Socialisten hun visie op de situatie.
3 februari 2014

Anderhalve week eerder namen de Egyptenaren een nieuwe grondwet aan die breed werd gezien als een referendum over Sisiʼs leiderschap. De stemming volgde op een maandenlang offensief van het regime tegen degenen die protesteren tegen de verdrijving van president Morsi door het leger op 3 juli vorig jaar. Duizenden mensen zijn gedood sinds juli, vooral aanhangers van de Moslimbroederschap. Ondertussen heeft het leger de wetten heringevoerd waardoor voorafgaand verlof nodig is om protesten te houden – in feite het criminaliseren van afwijkende meningen van welke aard ook.

Een deel van de revolutionairen, waaronder de Revolutionair Socialisten, verdedigt nog steeds waarvoor de beweging drie jaar geleden vocht. Zij nu geconfronteerd met een opleving in steun voor de militaire regering, terwijl deze dezelfde soort staatsrepressie toepast als het regime van Mubarak tot drie jaar terug.

De dag nadat linkse activisten de derde verjaardag van de revolutie probeerden te herdenken, richtten de Revolutionair Socialisten van Egypte deze open brief aan de vele Egyptische revolutionairen die nog steeds hunkeren naar fundamentele verandering.


Een brief aan kameraden

Groet aan de kameraden en de collega-revolutionairen, die op 25 januari de straat op gingen. Hun aanwezigheid en hun moed in het aangezicht van de veiligheidstroepen bij de mobilisatie voor Al-Sisi, was van het hoogste belang.

Het is vanzelfsprekend dat er gevoelens van frustratie zullen zijn, omdat we niet in staat waren om het Tahrir-plein op te komen en dat de aanhangers van het regime de controle konden nemen.

Echter, ons doel was niet om het plein te bezetten, maar om een derde alternatief op het politieke podium te ontwikkelen: een alternatief dat rondom zich de tienduizenden kan verzamelen die niet deelnamen aan het referendum (over de grondwet) en deze farce verwierpen, en de contrarevolutie angst aanjaagden. Onze aanwezigheid op straat gisteren, markeert het begin van die taak. Stel je voor, als de feestelijkheden van die dag alleen maar ter discussie waren gesteld door Islamistische demonstraties tegen het leger. Dan was het gevoel van frustratie zeker veel groter geweest. Vandaag, ondanks de duisternis en onderdrukking, zetten we een nieuwe koers uit, en velen verwachten dat dit een strijd zal zijn waarvoor we een lange adem nodig hebben.

Dus, groet aan de kameraden die angst en repressie weerstonden en bewezen dat er revolutionaire krachten zijn, vastbesloten om actie te ondernemen. We hebben echter tactieken nodig die geschikt zijn voor het huidige politieke moment.

Deze dag moet niet worden vergeleken met de dag van de revolutie in 2011, maar met 26 juli 2013, toen Al-Sisi opriep voor een ʻmandaatʼ van het volk. Er is een verschil, zeker, zelfs onder de grote gedeeltes van de massaʼs, die gisteren niet de straat op gingen. Ja, er vielen martelaren en honderden werden gearresteerd, maar we moeten begrijpen dat vrijheid en verzet tegen de contrarevolutie, offers nodig hebben, die berekend moeten worden en geëvalueerd.

Er zijn opportunistische krachten, die helemaal niet willen bewegen, omdat ze ofwel gelieerd zijn aan het leger, ofwel geloven dat de huidige politieke strijd niet de onze is. Ze geloven dat ze ná de overwinning van de contrarevolutie en de complete terugkeer van de veiligheidsstaat het regime kunnen uitdagen, en alleen nog moeten wachten op de uitschakeling van de Moslimbroederschap.

Deze logica is niet alleen bijzonder opportunistisch, omdat het de bloedbaden negeert die dagelijks plaatsvinden, maar ook compleet verkeerd, omdat als het nieuwe regime wordt geconsolideerd zonder verzet, het revolutionairen, arbeider en studenten zal elimineren.

Kameraden, we weten dat grote revoluties zijn als de getijden van de zee: er is eb en vloed, overwinningen en nederlagen en voortdurende strijd vanaf het eerste moment tussen de krachten van de revolutie en de contrarevolutie. En op elk moment zullen de geschikte revolutionaire tactieken anders zijn.

De fase van de heerschappij van Al-Sisi is duidelijk een periode van een contrarevolutionair offensief. Het leger, de politie, Mubaraks trawanten en opportunistische krachten hebben de controle. Maar het regime van Al-Sisi kan alleen overleven op basis van moorden, repressie, ophitsing en verdraaiingen tegen de revolutie en de revolutionairen. Ondanks het feit dat het draagvlak voor het regime relatief is afgenomen, wordt het ondersteund door sommige secties, in het bijzonder door zowel handwerklieden, arbeiders van kleine werkplaatsen en straatverkopers, als delen van de middenklasse die wanhopig op zoek zijn naar ʻstabiliteitʼ en die ʻgenoeg hebben van de revolutieʼ, naast het belangennetwerk van de oude heersende partij. Belangrijker, grote delen van de massaʼs zijn gedemoraliseerd en op zoek naar een verlosser.

Daarom moeten we ons in deze fase richten op opbouwend werk onder studenten, arbeiders en de volksmassaʼs, die geleidelijk de valse aard van de beweringen van Al-Sisi zullen ontdekken en zich daarmee tegen hem zullen keren. We moeten niet te ver voor hun bewustzijn uitlopen, maar hun onderwerpen en eisen linken aan de politieke situatie en de daden van het regime. We moeten revoluties bestuderen en ons wapenen met de wetenschap van het revolutionair marxisme.

We moeten al deze stappen nemen in het aangezicht van de contrarevolutie en ons niet op een suïcidale manier blootstellen. Onze overwinning zal van reële waarde zijn, als we tienduizenden aan onze gelederen toevoegen.

Nogmaals, groet aan jullie, kameraden, collegaʼs en revolutionairen.

Het politieke bureau van de Revolutionair Socialisten,
26 januari 2014

Dit is een vertaling vanuit het Engels.