'Een slag verloren, maar niet de oorlog. Sarkozy is politiek ten dode opgeschreven'

Net als de Franse regering melden de meeste media in de wereld dat Sarkozy de oppositie tegen zijn aanvallen op de pensioenen heeft verslagen. Het is echter te vroeg om te stellen dat het gevecht voorbij is. Hierbij komt dat Sarkozy slechts kon overleven omdat de vakbondsleiders weigerden door te zetten met de beweging. Frankrijk laat niet zien dat verzet gedoemd is tot mislukken, maar juist het potentieel om bezuinigingsmaatregelen te verslaan.

Foto: vakbondsleden en activisten blokkeerden vanochtend de toegang tot het vliegveld van Toulouse-Blagnac in Zuid-Frankrijk uit protest tegen Sarkozy’s pensioenplannen

Miljoenen namen deel aan de zeven landelijke demonstratie –en stakingsdagen. Centrale industrieën lagen continu plat dankzij stakingen. In tientallen grotere en kleinere steden kwamen arbeiders en studenten bij elkaar. In soms dagelijkse vergaderingen namen zij democratisch besluiten over hoe ze de acties zouden uitbouwen. In enkele plekken vergaderden de studenten en arbeiders zelfs gezamenlijk.

In de peilingen van de afgelopen paar maanden kwam consistent naar voren dat 65 tot 70 procent van de bevolking de stakingen steunde. De belangrijkste stakingen waren de werkonderbrekingen en blokkades bij de olieraffinaderijen en havens, die ervoor zorgden dat meer dan een derde van de tankstations dicht moest. Uit angst om controle te verliezen zette Sarkozy de oproerpolitie in. Dit had het signaal moeten zijn aan de vakbondsleiders om een nog bredere oproep tot actie te doen: een algemene staking ter verdediging van de olieblokkades en om Sarkozy te verslaan. In plaats daarvan hebben de vakbondsleiders de aftocht geblazen.

Compromissen

Marcel Grignard, de tweede persoon binnen de CFDT vakbondsfederatie, zei dat aangezien de pensioenwet de belangrijkste parlementaire hindernissen gepasseerd is, ‘onze verantwoordelijkheid als vakbonden is om zinnige compromissen te sluiten, niet om de legitimiteit van de politiek te bedreigen’. Desondanks was de beweging nog niet verslagen. Op 26 oktober gingen twee raffinaderijen in België over tot staking uit solidariteit met hun Franse collega’s, en om ervoor te zorgen dat hun productie de stakingen over de grens niet zou ondermijnen. Vorige week donderdag gingen ongeveer twee miljoen mensen de straat op in heel Frankrijk. Dit, ondanks het feit dat veel minder scholieren en studenten meededen vanwege de vakanties.

Maar nadat de politie op ruwe wijze de stakingsposten en blokkades opruimde, gingen de arbeiders bij de 12 raffinaderijen de volgende dag weer aan het werk. De laatste stemmingsuitslagen om met tegenzin weer aan het werk te gaan kwamen van Gonfreville, Donges, Feyzin en Grandpuits, en de twee raffinaderijen van Le Havre in Normandië en Fos-Lavera aan de Middenlandse Zee. Een artikel in Le Monde, met de kop ‘Verbitterd en berouwvol beëindigen de Feyzin arbeiders hun staking’, beschrijft de frustratie die de arbeiders voelen. Ze waren 17 dagen lang in staking, hebben de tegenpartij zware verliezen toegebracht, maar moeten nu weer zonder overwinning aan het werk.

Michel Lavastrou, vertegenwoordiger van de CGT vakbond zei: ‘Onder deze omstandigheden weer aan het werk gaan zal niet echt glorieus zijn’. Zijn collega Thierry voegde hier aan toe: ‘Ik zou nog wel een extra week in staking zijn gebleven, tot aan de volgende actiedag op 6 november’. Paul, een 54 jaar oude technicus: ‘Het pensioen is onze redding. Ik ben al sinds mijn 18e gevaarlijke chemicaliën aan het inademen. Daarnaast moeten we 60 meter hoge kolommen beklimmen, veel te hoog op mijn leeftijd. We worden rondgecommandeerd door mensen die nooit hetzelfde zware werk hebben moeten doen als wij’.

Eenheid

Toch hebben veel arbeiders niet het gevoel dat er over hen heen gewalst is. Ze hebben eerder het gevoel dat ze konden en hadden moeten winnen. Bellouz Hakim, de CDFT vertegenwoordiger in Feyzin: ‘De staking heeft een eenheid onder ons gesmeed. We hebben meer dan 800 solidariteitsverklaringen binnengekregen. We hebben een slag verloren, maar niet de oorlog. Sarkozy is politiek ten dode opgeschreven.’ Hij wist ook te vertellen dat de plaatselijke bewoners en boeren tientallen kratten met fruit, groente en cakes hadden gebracht om de stakers te ondersteunen. David Faure, de secretaris van CFDT in Feyzin, zei: ‘De volgende stap is een algemene staking. En dan zal de reactie van de werknemers gewelddadig zijn’.

De fantastische strijd van de arbeiders en studenten zal hun organisatie blijvend ten goede komen – en hun haat jegens de heersers van Frankrijk. Dit mag niet verloren gaan. De demonstraties van aanstaande zaterdag 6 november moeten een moment worden om een nieuwe golf van strijd te lanceren, om de pensioenen, maar ook tegen alle andere aanvallen die Sarkozy nog in petto heeft. De structuren die aan de basis zijn gebouwd gedurende de rumoerige laatste paar maanden moeten versterkt worden, zodat ze een onafhankelijke leiding kunnen bieden zodra de vakbondsleiders zich gewonnen geven.

Dit is een vertaling van een artikel uit Socialist Worker